The Undertones, The Vaxtones @ Gagarin 205, 11/11/23

Μπορεί να σχηματίστηκαν πριν από σχεδόν μισό αιώνα, όμως μόλις φέτος μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε ζωντανά στη σκηνή τους σπουδαίους The Undertones. Από το 1979 ως το 1983 έβγαλαν τέσσερις πολύ καλούς δίσκους που ξέφευγαν από τα στενά όρια του punk και κάπου εκεί «το διέλυσαν», ακολουθώντας ο καθένας άλλους δρόμους. Το 1999 όλοι πλην του τραγουδιστή Feargal Sharkey αποφάσισαν να ξαναφτιάξουν τη μπάντα και από τότε, εδώ δηλαδή και περίπου 25 χρόνια, το πιο «νέο» μέλος της μπάντας παραμένει ο «νέος» Paul McLoone. Τα αδέρφια Damian και John O’Neill στις κιθάρες, ο Michael Bradley στο μπάσο και ο Billy Doherty στα τύμπανα παραμένουν σταθερές αξίες από τις πρώτες μέρες.

Παρ’ όλο που ήταν Σάββατο, μέρα δηλαδή που βολεύει αρκετούς να πάνε σε κάποια συναυλία, το Gagarin δε γέμισε. Ο εξώστης ήταν άδειος και στην πλατεία ήμασταν μεν αρκετοί, αλλά άνετα. Πρώτοι στη σκηνή εμφανίστηκαν οι δικοί μας The Vaxtones, ένα συγκρότημα που αποτελείται κατά βάση από γνωστούς μουσικούς με θητεία σε σημαντικά σχήματα όπως οι Last Drive και οι Film. Η φωνή της Ελένης Τζαβάρα μας είχε λείψει και την απολαύσαμε στο σχετικά μικρό και αρκετά συμπαγές σετάκι των The Vaxtones, στο οποίο παίχτηκε σχεδόν ολόκληρο το ντεμπούτο τους "Never Ending Story".

Όπως μας έχουν εκμυστηρευτεί και οι ίδιοι, αποτελούν μια παρέα που περνάει πολύ καλά και όταν δημιουργεί και όταν παίζει μουσική κι αυτό φάνηκε και στη σκηνή του Gagarin. Οι τρεις κιθάρες μπορεί να φαίνονται πολλές, ειδικά όταν παίζουν όλες ρυθμικά μέρη, αλλά αν επικεντρωθεί κανείς στο τι παίζει η κάθε μία, θα διαπιστώσει πως όλες είναι τελικά απαραίτητες. Τα δεύτερα φωνητικά ήταν κρίσιμα και πρόσθεταν στην ατμόσφαιρα των κομματιών. Στο "Never Understand" μας κάλεσαν να τραγουδήσουμε μαζί τους και ακολουθήσαμε με ευχαρίστηση, κλείνοντας έτσι όλοι μαζί μια καλή και ενδιαφέρουσα support εμφάνιση. (Π.Κ.)

Η κουβέντα για το τι τελικά ήταν το punk, αισθητικά, καλλιτεχνικά και ιδεολογικά, το πότε μπορούμε να συζητάμε για το ζενίθ της σκηνής, και το αν τελικά πέθανε κάποια στιγμή ή ζει ακόμη, είναι ατέρμονη. Σε αντίθεση όμως με τις κουβέντες που αφορούν τη μουσική και οι οποίες μπορούν να κρατάνε για πάντα, οι ίδιοι οι μουσικοί, όπως όλοι μας, μεγαλώνουν. Έτσι, σήμερα, τα μέλη των Undertones διανύουν την έβδομα δεκαετία της ζωής τους.

Με αφορμή λοιπόν την περιοδεία για τα 45 χρόνια καριέρας τους, οι Ιρλανδοί βρέθηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ομολογώ πως περίμενα να δω περισσότερο κόσμο αφού γύρω στις 22:30, όταν και το συγκρότημα βρέθηκε στη σκηνή, το Gagarin κινούνταν στο όριο του μισογεμάτου. Όσοι πάντως δεν ήρθαν επειδή ο Feargal Sharkey δεν συμμετέχει στους Undertones, έκαναν μεγάλο λάθος καθώς ο Paul McLoone αποδείχθηκε εξαιρετικός performer. Με δεδομένο εξάλλου πως ο Sharkey έμεινε οχτώ χρόνια στο γκρουπ και ο McLoone συμμετέχει σε αυτό από το 1999, όταν κι έκαναν το reunion τους, δεν νομίζω πως χωράει αμφιβολία για το κατά πόσο μπορεί να υπηρετήσει αυτό τον ρόλο. Όπως ήταν μάλλον φυσικό, ο μέσος όρος ηλικίας του κοινού ήταν σχετικά ανεβασμένος ενώ μου έκανε εντύπωση πως υπήρχαν και αρκετοί Άγγλοι στη συναυλία.

Όπως και να έχει, από τις πρώτες νότες του "Emergency Cases" έγινε σαφές πως, ακόμη κι αν οι Undertones σήμερα αποτελούν λίγο- πολύ ένα σχήμα που επενδύει στην επιτυχία που έκαναν πριν αρκετές δεκαετίες, αυτό που θα ζούσαμε θα ήταν ένα γνήσιο rock’n’roll πάρτι. Με όρεξη πάνω στη σκηνή, πολλά χαμόγελα, τον Michael Bradley σε ρόλο άτυπου μαέστρου, και τον McLoone να χορεύει και να χοροπηδά ασταμάτητα, δεν ήθελε και πολύ προκειμένου να παρασυρθούμε κι εμείς στο ρυθμό τους.

Όπως ήταν αναμενόμενο, το συγκρότημα έπαιξε όλες τις μεγάλες του επιτυχίες, με το ντεμπούτο τους που κυκλοφόρησε το μακρινό 1979 να έχει την τιμητική του καθώς 15 από τα 31 (!) κομμάτια που ακούστηκαν προέρχονταν από εκεί. Το "Jimmy Jimmy" αποτέλεσε το πρώτο μεγάλο highlight της βραδιάς με όλο τον κόσμο να τραγουδά ενώ, λίγο αργότερα, το "Crisis of Mine" μας θύμισε πόσα περισσότερα πράγματα από ένα ακόμη punk rock συγκρότημα υπήρξαν οι Undertones. Χωρίς να προκαλεί καμία έκπληξη, ο μουσικός ογκόλιθος που ονομάζεται "Teenage Kicks", ο οποίος ήρθε σχετικά νωρίς στο set τους, ήταν με σιγουριά και η στιγμή που θα θυμόμαστε περισσότερο από το βράδυ του Σαββάτου. Το αγαπημένο τραγούδι του σπουδαίου John Peel, το μοναδικό που είχε ακουστεί μέχρι τότε δύο φορές σε εκπομπή του, στίχοι του οποίου γράφτηκαν πάνω στον τάφο του ("Teenage dreams so hard to beat"), αποτέλεσε τον ύμνο μιας ολόκληρης γενιάς (για να μην πω και περισσότερων) και, παρά τις δεκαετίες που έχουν περάσει, σε αντίθεση με τους μουσικούς που το έγραψαν, αυτό δεν έχει γεράσει καθόλου καθώς ακόμη διατηρεί αυτή τη νεανική ενέργεια που μπορεί να παρασύρει τα πάντα στο ρυθμό της, κάτι που διαπιστώσαμε κι εμείς από κοντά.

Δεν είμαι σίγουρος τι συνέβη στη συνέχεια αλλά μετά από αυτό το σημείο, ο ήχος παρουσίασε κάποια προβλήματα με αποτέλεσμα, μέχρι το τέλος της συναυλίας, η φωνή του McLoone σχεδόν να μην ακούγεται στο κοινό, σε αντίθεση με τις κιθάρες που κινούνταν στο όριο του εκκωφαντικού, καλύπτοντας τα πάντα. Αυτό όμως δεν φάνηκε να ενοχλεί κανέναν στην πραγματικότητα καθώς το γλέντι συνεχίστηκε με αμείωτο κέφι και από πλευράς κόσμου αλλά και από πλευράς συγκροτήματος. Στο ενδιάμεσο, ο Bradley μας ενημέρωσε πως ο Sharkey ήταν μεγάλος θαυμαστής της Νανάς Μούσχουρη, κάτι για τον οποίον τον κορόιδευαν τότε, ενώ δεν έλειψαν τα αστεία σχετικά με το πως κάποια από τα τραγούδια τους είναι όσο παλιά όσο η Ακρόπολη.

Μετά όμως από περίπου μια ώρα εμφάνισης, είχε έρθει η στιγμή το συγκρότημα να μας χαιρετήσει και να αποχωρήσει. Για λίγο φυσικά καθώς το encore δεν θα αργούσε. Μια έκπληξη όμως περίμενε όλους μας καθώς, αντί για τον McLoone, ξαφνικά στη σκηνή του Gagarin εμφανίστηκε ο Steve Mack, frontman των That Petrol Emotion, του συγκροτήματος δηλαδή που δημιούργησαν οι αδερφοί O'Neill μετά τη διάλυση των The Undertones, το 1984. Ο Mack λοιπόν, εμφανώς ενθουσιασμένος, μας ενημέρωσε πως θα κάνουν κάτι που έχει πολύ καιρό να συμβεί και στη συνέχεια έπαιξαν το "It’s A Good Thing", πρώτο single του ντεμπούτου τους που κυκλοφόρησε το 1986. Μετά από αυτή την αρκετά ευχάριστη αλλαγή κλίματος, ο McLoone επέστρεψε και το συγκρότημα συνέχισε με τα "Hypnotised", "Jump Boys", "I Know a Girl", προτού κλείσουν με το υπέροχο "My Perfect Cousin", το οποίο τραγουδήσαμε δυνατά όλοι μαζί.

Δεν ξέρω τι προσδοκίες μπορεί να είχε κανείς από μια εμφάνιση των The Undertones εν έτει 2023. Προσωπικά ήλπιζα να δούμε και να ακούσουμε κάτι αξιοπρεπές και αντάξιο του μύθου τους. Και αυτό σίγουρα συνέβη. Όμως μαζί μας παρέδωσαν και μια εμφάνιση γεμάτη rock’ n‘ roll ενέργεια όπου όλοι όσοι την παρακολουθήσαμε περάσαμε πραγματικά καλά. Είναι εξάλλου φοβερά αναζωογονητικό να βλέπεις μουσικούς που, παρά τα μπόλικα χρόνια που κουβαλάν στην πλάτη τους, όταν ανεβαίνουν στη σκηνή ξανανιώνουν. Ειδικά όταν μαζί τους νοιώθουμε να ξανανιώνουμε κι εμείς. (A.A.)

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά