Spidergawd

Οι Spidergawd είναι δύο πράγματα. Είναι από τη μία ένα spin-off των Motorpsycho που ξεκίνησε με τον Bent Sæther στο μπάσο και τον Kenneth Kapstad στα τύμπανα. Ο δεύτερος είναι ο μόνος που έχει μείνει να διατηρεί τη σύνδεση με τους Motorpsycho και τη θέση του πρώτου έχει πλέον αναλάβει ο Hallvard Gaardløs των Orango (βλέπετε πώς δένουν τα πράγματα;). Την τετράδα συμπληρώνουν ο σαξοφωνίστας Rolf Martin Snustad και ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Per Borten κι αυτοί με θητεία σε σημαντικά Νορβηγικά σχήματα. Το δεύτερο που είναι οι Spidergawd είναι αταξινόμητοι. Γιατί μπορεί να γεννήθηκαν ως ένα συγκρότημα που θα μπορέσει να αναπτύξει περισσότερο τις hard rock καταβολές των μελών τους αλλά στην πράξη αυτό που βγαίνει είναι ένα τόσο τέλειο μίγμα πολλών πραγμάτων που δεν μπορεί καμμία ταμπέλα να το αποδώσει.

Αρχικά είναι σίγουρο ότι οι φίλοι του σύγχρονου progressive θα απολαύσουν το περίτεχνο παίξιμο των μουσικών (ιδίως στα drums) και θα αναγνωρίσουν μία μουσική προσέγγιση που ξεφεύγει από τα τετριμμένα. Όσοι αγαπούν το hard rock/garage (λεγόμαστε και Hellacopters) θα βρουν τις ταχύτητες που αναζητούν και τα riff που αναμένουν ενώ περιέργως (;) και τα σαξόφωνο θα ταιριάξει με αυτούς περισσότερο έχοντας μία Stooges αισθητική. Τα riff που περισσεύουν από τους προηγούμενους θα τα διεκδικήσουν οι stoner-άδες μαζί με όλες τις στιγμές βαριάς ψυχεδέλειας που παρεισφρέουν. Ακόμα και οι καλύτεροί μας φίλοι, οι μεταλλάδες, θα εντοπίσουν στοιχεία από το κλασικό 80s metal. Και τέλος όλοι μαζί θα μείνουν άφωνοι με τις μελωδίες που είναι αρκετά κολλητικές για να σου μείνουν στο μυαλό αλλά ευτυχώς αρκετά έξυπνες ώστε να μην καταλήγουν παιδικές και προφανείς.

Το "Is This Love...?" εναρκτήριο τραγούδι και κάτι σαν single του συγκροτήματος είναι χαρακτηριστικό του τι σημαίνει μελωδία σε ένα τραγούδι με ασίγαστο ρυθμό και φωνή που περισσότερο φωνάζει παρά τραγουδάει τους στίχους. Κι όμως όπως και στο έτερο τραγούδι που ξεχωρίζει από την πρώτη ακρόαση, το "Loucille", η φωνητική γραμμή είναι και έντονη και ικανή να τραγουδιέται για πολύ ώρα μετά την πρώτη ακρόαση. Όσοι δε σταθούν σε αυτά τα τραγούδια θα είναι πιθανότατα επειδή τους κέρδισαν τραγούδια όπως το οκτάλεπτο "The Inevitable" με την bluesy εισαγωγή και το ψυχεδελικό του break ή το Thin Lizzy-ικό riff του "Heaven Comes Tomorrow" ή το μεταλλικό "I Am The Night". Όλα αυτά 
Για όσους όλα αυτά αποτελούν μέρος των καταβολών τους, του μουσικού παρελθόντος ή παρόντος τους, των στοιχείων που αναζητούν σε έναν δίσκο, τότε το "IV" είναι ικανό να αποτελέσει μία από τις κυκλοφορίες της χρονιάς.