Vicotnik (Dodheimsgard): «Δεν ντρέπομαι που είμαι περιθωριακός»

O Νορβηγός μουσικός παραμένει ένας ενδιαφέρων και μετριόφρων άνθρωπος που ψάχνει συνέχεια για απαντήσεις. Ακόμα και όταν δεν ξέρει την ερώτηση

Από τον Νικόλα Ρώσση, 05/11/2015 @ 12:08
O Vicotnik είναι ένας περιθωριακός από πεποίθηση. Προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς του δαίμονες, έχει αναδυθεί μέσα από πολλές κακουχίες και εσωτερική αναζήτηση. Προσγειωμένος και με ειλικρίνεια μιλάει για το πόσο δύσκολος χαρακτήρας μπορεί να γίνει και παραδέχεται ότι στο παρελθόν τρομοκρατούσε την υπόλοιπη μπάντα. Αν και ενίοτε χάνεται σε αμπελοφιλοσοφίες, εκθέτει του μουσικούς του σήμερα με τα παραφουσκωμένα «εγώ» τους που χαλάνε την πιάτσα. Έχει τραβήξει τα ζόρια του, αλλά παραμένει ένας ενδιαφέρων και μετριόφρων άνθρωπος που ψάχνει συνέχεια για απαντήσεις. Ακόμα και όταν δεν ξέρει την ερώτηση.

Συγχαρητήρια για το νέο άλμπουμ και πάω κατευθείαν στις Συχνές Ερωτήσεις (FAQs). To "666 international", σύμφωνα με δικά σου λόγια, ήταν ένα αμάλγαμα της διαδικασίας προς την προσωπική σου κάθαρση, ενώ το "Supervillain Outcast" είναι το αποτέλεσμα ενός προσωπικού ταξιδιού προς την ατομική σου ανάπτυξη, το οποίο ήταν και περιτριγυρισμένο με διάφορες πολύ αξιοπρόσεκτες και περίεργες ιστορίες, τι παίζει όμως τώρα με το "A Umbra Omega"; Πώς ήταν το «ταξίδι» μέχρι την κυκλοφορία του;
Σε ευχαριστώ πολύ. Λοιπόν, το "A Umbra Omega" είναι για το σκοτάδι. Είναι μάλλον για ένα καθόλου συναισθηματικό και συμπαγές σκοτάδι και όχι ένα εννοιολογικό, ας πούμε. Η αφήγηση του δίσκου εστιάζει στις σκέψεις και τα συναισθήματα που γεννήθηκαν από το σκοτάδι και τον μετασχηματισμό που ο αφηγητής πρέπει να περάσει προκειμένου να αποφύγει να αναλωθεί. Υποθέτω ότι η λέξη υπέρβαση είναι μια καλή λέξη. Αλλά και η αμφιβολία έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο σε αυτό το άλμπουμ. Αυτό είναι αρκετά ασυνήθιστο στη συγκεκριμένη μουσική πιστεύω, όπου ως επί το πλείστον ασχολείται με έννοιες σχετικές με το αυτό-προσδιοριζόμενο σωστό και λάθος. Εστιάζω επίσης πολύ στο συναίσθημα σε αυτό το άλμπουμ, αφηρημένα κυρίως, έτσι ώστε ο ακροατής θα μπορεί να ταυτιστεί με τη μελαγχολία από τη δική του οπτική όμως. Γι' αυτό και αφαίρεσα από το περιεχόμενο του δίσκου οποιοδήποτε κοινότυπο σενάριο και άφησα ελεύθερες τις σκέψεις και τα συναισθήματα που απορρέουν από αυτό. Σε σχέση με το δημιουργικό κομμάτι είχα ένα πολύ απλό κριτήριο: οι θεματικές απλά έπρεπε να έχουν το σωστό συναίσθημα και όλα τα άλλα τα άφησα ανοιχτά σαν ενδεχόμενο. Στη πράξη αυτό σήμαινε δύο πράγματα. Πρώτον, πέταξα στα σκουπίδια πολύ καλό υλικό που απλά δεν ταίριαζε στο καλούπι που είχα στο μυαλό μου, και δεύτερον, σήμαινε έτσι θα μπορούσα να ανοιχτώ σε άλλους ηχητικούς δρόμους και άλλα μουσικά είδη, όσο αυτά είχαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα και ταίριαζαν με τις προσδοκίες που είχα για τον δίσκο. Έτσι, από τη μια πλευρά το άλμπουμ ήταν πολύ συγκεκριμένο, όσον αφορά την συναισθηματική έκφραση, αλλά από την άλλη πλευρά, ήταν πολύ ανοιχτό για το πώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί. Το ταξίδι προς την κυκλοφορία του ήταν μακρύ και δύσκολο και για αυτό το άλμπουμ άλλαξε μορφή και σχήμα πολλές φορές κατά τη διάρκεια της όλης διαδικασίας. Το πραγματικό ταξίδι της ζωής και η δημιουργία της μουσικής είναι στην πραγματικότητα μια ταυτόχρονη και συνεχής διαδικασία.

Dodheimsgard

Στην έρευνά μου για αυτή τη συνέντευξη, διάβασα κάπου ότι είχες συνθέσει μερικές δεκάδες τραγούδια για το "Α Umbra Omega". Υπάρχει δηλαδή υλικό που περίσσεψε για καινούριο DHG άλμπουμ κάποια στιγμή σχετικά σύντομα ή τουλάχιστον νωρίτερα από το συνηθισμένο;
Ναι, έχουν απομείνει αρκετά τραγούδια από αυτό το άλμπουμ, και κάποια από αυτά πιθανότατα θα ανακυκλωθούν για το επόμενο κεφάλαιο. Περιέργως, δεν ξεμένω ποτέ από νέο υλικό. Στην πραγματικότητα, είμαι πάντα σε αφθονία, το οποίο μπορεί να φαίνεται παράξενο αφού πάντα περνάνε αρκετά χρόνια από κυκλοφορία σε κυκλοφορία. Αλλά το υλικό που είχα έτοιμο για τον διάδοχο του "Supervillain Outcast" απλά δεν ήταν αυτό που ακριβώς έψαχνα. Βλέπεις, τα τραγούδια που είχα έτοιμα την περίοδο που κυκλοφόρησε το "Supervillain Outcast" ήταν αρκετά παρόμοια με το "Supervillain Outcast". Έτσι μετά από λίγο συνειδητοποίησα ότι αυτή ήταν μια ιστορία που έχω ήδη πει. Δεν πάει τίποτα χαμένο όμως, είναι όλα μέρος της διαδικασίας που θα ξεκινήσει εκ νέου από εκεί όπου κατέληξα πριν και στη συνέχεια θα εργαστώ από αυτό το σημείο μέχρι να βρω την ουσία αυτού που θέλω να κάνω.

Είμαι περίεργος πάρα πολύ καιρό και θέλω να μου αρνηθείς ή να μου επιβεβαιώσεις την παρακάτω φήμη. Διάβασα κάπου online ότι αυτή η κοκκινωπή ουσία που μοιάζει με αίμα στο εξώφυλλο του "666 International" είναι μαρμελάδα. Αισθάνομαι ότι υπάρχει μια  ιστορία πίσω από αυτό. Μπορείς να μου πεις δυο λόγια;
Δεν είναι μαρμελάδα, αλλά είσαι αρκετά κοντά. Ίσως κάποια πράγματα είναι καλύτερο να τα αφήνουμε στην φαντασία του καθενός.

Επίσης ο αγαπητός μου φίλος ο Γιώργος και αφύσικα μεγάλος οπαδός των DHG μου είπε τις προάλλες για μια ιστορία που λέει ότι κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων του "666", τρομοκρατούσες τα άλλα μέλη του συγκροτήματος. Είναι αλήθεια αυτό; Εάν ναι, ακόμα χρησιμοποιείς αυτές τις μεθόδους, γιατί μου φαίνεται ότι λειτουργούν;
Χα χα, πραγματικά δεν ξέρω πια. Υποθέτω ότι είναι δίκαιο να πω ότι πάντα με θεωρούσαν δύσκολο άτομο, αλλά για να είμαστε και δίκαιοι νομίζω ότι όλοι είχαν μεγάλο εγωισμό τότε. Για να διασφαλίσει ότι η φωνή μου θα ακουστεί και να εκπληρώσει το όραμά μου και την φιλοδοξία μου, μάλλον έπρεπε να κάνω τη φωνή μου να ακουστεί περισσότερο κατά καιρούς. Νομίζω ότι μερικοί από εμάς είχαμε όντως αυτή την νοοτροπία εκείνες τις ημέρες, και ότι όλοι μας μπορεί να θεωρηθούμε «δύσκολοι» κατά περίπτωση. Αλλά επί του παρόντος δεν χρησιμοποιήθηκε καμία τρομοκρατική τακτική. Είμαστε λίγο μεγαλύτεροι τώρα, και αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να μιλήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε τις όποιες διαφωνίες μας χωρίς να τρελαθούμε. Οι ρόλοι μέσα στη μπάντα είναι πιο ξεκάθαροι πλέον, ενώ πριν όλοι ήθελαν να επιβάλλουν την άποψή τους σε ό,τι θεωρούσαν ότι θα τους επιβραβεύσει προσωπικά. Το οποίο είναι απόλυτα κατανοητό, γιατί ήμασταν όλοι μόνο παιδιά που ήταν πεινασμένα να επιδείξουν τις ιδέες τους. Όμως κατά καιρούς ήταν ένα αρκετά εκρηκτικό περιβάλλον αλλά με πολύ πάθος. Αλλά για μένα αυτό είναι υψίστης σημασίας, δηλαδή να έχουμε μια καθορισμένη δομή στο συγκρότημα, αλλιώς τα πράγματα είναι πάρα πολύ απρόβλεπτα σε πρακτικό επίπεδο. Καλλιτεχνικά επίσης, καθώς μπορεί ο καθένας να κάνει κάτι το καλύτερο δυνατό σε μουσικό, εννοιολογικό, και οπτικό επίπεδο όταν υπάρχει ένας άνθρωπος να κρατάει τα ηνία. Αν μια μπάντα να καταλήξει σε συμφωνία σχετικά με το ποιος κάνει τι, στη συνέχεια, λειτουργεί συνήθως για το καλύτερο. Επομένως σε κάποιο βαθμό, ναι, εγώ κατά πάσα πιθανότητα, τρομοκράτησα τα παιδιά λίγο-πολύ, κυρίως από την πλευρά ενός προσώπου που αισθάνθηκε και αισθάνεται ότι αγνοήθηκε. Η οπτική του καθενός είναι αληθινή σε αυτόν ανεξάρτητα αν κάποιος άλλος το βλέπει διαφορετικά. Για μένα προσωπικά, όμως, είχα τη φιλοδοξία μου, και μερικές φορές ένιωθα ότι ήταν ένας συνεχής αγώνας δρόμου για να μας κρατήσει στην πορεία αυτού του οράματος. Όντας σε μια μπάντα πάντα θα συμβαίνει κάτι απρόβλεπτο και εγώ πραγματικά καταλαβαίνω γιατί πολλά συγκροτήματα καταλήγουν να μισούν ο ένας τον άλλον.

Πραγματικά αναρωτιέμαι όταν η μηχανή των DHG δεν είναι σε λειτουργία, πώς είναι η φυσιολογική ζωή για σας; Δώσε μου μια γεύση από τη ρουτίνα σας, αν υπάρχει μία.
Λοιπόν, απλά είναι όλα λίγο χαοτικά. Σαν ένας ζωντανός οργανισμός, που πηγαίνει μέσα και έξω σε μια επιχρυσωμένη ζωή, χωρίς πραγματικά να δίνει ιδιαίτερη προσοχή στο τι συμβαίνει γύρω του. Εγώ γράφω μουσική σχεδόν συνεχώς, ακόμη και όταν οι DHG είναι σε στασιμότητα, έτσι ώστε αυτή η «διάσταση» να είναι πάντα ορατή και επισκέψιμη κάθε φορά που νιώθω την ανάγκη ή έχω τον χρόνο να το κάνω. Φυσικά έχουμε και κάποιες ευθύνες, αφού τρεις από εμάς είναι πατέρες τώρα και όλοι μας έχουμε τις κανονικές δουλειές μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η ζωή είναι κανονική. Όταν είσαι δημιουργικό πρόσωπο, έχεις την τάση να βλέπεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά, έτσι ακόμα και αν κάνεις την καθημερινή δουλειά σου με υπευθυνότητα, πρέπει να έχεις ένα διάδρομο διαφυγής ώστε να βρεις καταφύγιο. Έτσι όταν είμαι στη δουλειά σκέφτομαι συνέχεια διάφορες μουσικές ιδέες, στίχους κλπ. Πρέπει επίσης να έχουμε πάντα υπ' όψιν ότι η ζωή είναι πολύ διαφορετική τώρα σε σχέση με πέντε χρόνια πριν. Ήμασταν τελείως απόβλητοι, με την έννοια ότι ζούσαμε στο περιθώριο της κοινωνίας. Βλέπω ακόμα αυτή την τάση στους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί σε αυτή τη μουσική σκηνή, όπως τον Czral, τον Apollyon, τον Aldrahn, τον εαυτό μου κλπ. Ποτέ δεν θα έχουμε την δυνατότητα να ζήσουμε πραγματικά κανονικές ζωές. Ο Aldrahn είναι tattoo-artist, οπότε νομίζω ότι έχει βρει μια άκρη για τον εαυτό του σε σχέση με ένα επάγγελμα που δεν είναι πολύ μακριά από τον δημιουργικό χαρακτήρα γενικότερα. Αλλά φυσικά ενίοτε κάνει και σχέδια που δεν τον ενδιαφέρουν ιδιαίτερα αλλά δεν είναι και πολύ άσχημο να δουλεύεις για αυτό που αγαπάς. Θέλω να πιστεύω ότι έχω χωρίσει τη ζωή μου σε ενότητες, μία που είμαι υπεύθυνος όταν χρειάζεται και μία που μπορώ να ενδίδω στα πάθη μου όταν έχω την ευκαιρία. Ο Sekaran ίσως είναι ο πιο υπεύθυνος από τους τρεις μας, αφού ο τύπος είναι ο πιο οργανωμένος και έχει βάλει τη ζωή του σε τάξη. Όμως το παρανοϊκό και οι DHG πάνε πάντα χέρι - χέρι, έτσι ώστε η μουσική μας να έχει αυτή τη χροιά του αδιανόητου, έτσι λοιπόν και ο τρόπος ζωής μας πρέπει να παραμένει κάπως ανάλογος.

Dodheimsgard - A Umbra Omega

Ποιά άλμπουμ βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο mp3 player ή στο στέρεο του αυτοκινήτου σου; Δώσε μας το πιο πρόσφατο top-5 σου.
Δεν οδηγώ αυτοκίνητο. (σ.σ.: μετά βέβαια μας τα έδωσε, αλλά θα τα δείτε στο High Fidelity του επόμενου μήνα.)

Ποιό κόμικ σου τράβηξε την προσοχή τελευταία;
Δεν έχω διαβάσει κόμιξ εδώ και αρκετό καιρό, λόγω των διαφόρων υποχρεώσεων μου και των άλλων λοιπών απολαύσεων που συχνά ενδίδω. Αλλά ένα από τα τελευταία μυθιστορήματα που διάβασα ήταν το "Mrs  Dalloway" της Virginia Woolfe, όπου βρήκα την ένταση μεταξύ της τετριμμένης πραγματικότητας και της υποκειμενικής αφήγησης, μέσω της χρήσης του έμμεσου ελεύθερου λόγου της Woolfe και τη ροή της συνείδησης που χαρακτηρίζει την γραφή της, πολύ συναρπαστική.

Παρακολούθησες ή βίωσες κάτι ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος πρόσφατα;
Παρακολουθώ το παιδί μου να μεγαλώνει και αυτό είναι κάτι που με ανταμείβει πολύ. Μέσα από τα μάτια της τα πάντα είναι συναρπαστικά. Αλλά είδα και να ληστεύουν έναν τύπο τις προάλλες, όπου προς μεγάλη μου χαρά, το θύμα γύρισε και έσπασε στο ξύλο τους επίδοξους κλέφτες του. Ο κλέφτης έπεσε στα γόνατα και παρακαλούσε για τη ζωή του. Αυτό ήταν ένα διασκεδαστικό περιστατικό με μεγάλη δόση ειρωνείας, αλλά γενικά οι περισσότερες εμπειρίες στη ζωή είναι κάτι συνηθισμένο και γνώριμο, άρα δεν αποτελούν και μεγάλη πηγή ενθουσιασμού.

Ποιά θα είναι η προσωπική σου δήλωση σε σχέση με το ραγδαία μεταβαλλόμενο κοινωνικό περιβάλλον στην Ευρώπη, μετά από όλα αυτά τα χρόνια της αυτό-εξερεύνησης, της προσωπικής σου ανάπτυξης, της ενασχόλησής σου  με τον αποκρυφισμό και την όλη διαδικασία αναζήτησης της αλήθειας σχετικά με τα φιλοσοφικά και πολιτικά ζητήματα που σε απασχολούν;
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για αυτή την ερώτηση, αλλά εγώ θα της δώσω μια ευκαιρία. Το κοινωνικό περιβάλλον δεν είναι ότι πολύ διαφορετικό από ότι ήταν στο παρελθόν. Υπάρχει πάντα ένα νέο «πρόβλημα», που προέρχεται από μία νέα περιοχή και που έχει τους υποστηρικτές και τους πολέμιούς του. Το πρόβλημα στην εποχή μας είναι πραγματικά ότι υπάρχουν πάρα πολλές αμόρφωτες απόψεις και έχουν τη δύναμη να εντυπωσιάσουν, να επηρεάσουν και εκμεταλλευτούν καταστάσεις.. Είμαι ευτυχής με το να είμαι παρατηρητής και ανταποκριτής, άλλωστε η τέχνη είναι το καλύτερο μέσο, με το οποίο μπορούν να αναδειχτούν διαφορετικές οπτικές μέσα από μια φωνή που δεν είναι αναγκαστικά συνδεδεμένη και παρακινούμενη από θρησκευτικά ή πολιτικά κίνητρα. Προσπαθώ να έχω σημασία, εκεί που θα έχω την μεγαλύτερη σημασία.

Κάποτε ανέφερες σε μια άλλη συνέντευξή σου ότι όταν είχες γίνει ένας περιθωριακός, ο κόσμος σου επεκτάθηκε. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Πώς έφτασες σε αυτή τη συνειδητοποίηση και τι σημαίνει για αυτό για εσένα; Αισθάνεσαι με τον ίδιο τρόπο ακόμα και τώρα;
Ναι, ακόμα έτσι αισθάνομαι. Όταν ζεις αποκλειστικά με μια ατομικιστική νοοτροπία, δεν έχεις δεσμά μέσω των αυτό-επιβαλλόμενων κανόνων να σου περιορίζουν το φάσμα των ενδιαφερόντων σου. Έτσι, το να λες ναι σε πολλά από τα πράγματα που η κοινωνία έχει καθορίσει ως παρεκκλίνοντα για τον ένα ή τον άλλο λόγο σού ανοίγει τον δρόμο για πολιτιστικές και προσωπικές εμπειρίες που δεν νοθεύονται από συγκεκριμένες διατάξεις. Αυτό σημαίνει ότι έχω πολύ λίγες προκαταλήψεις και αναζητώ αυτό που μπορεί να εμπλουτίσει την αίσθηση της ύπαρξής μου. Επιπλέον, δεν αισθάνομαι ντροπή με το είμαι ένας περιθωριακός, ό,τι και αν σημαίνει αυτό, αφού μου δίνει τη δυνατότητα να μην είμαι εξαρτώμαι από τον επικριτικό φύση της κοινωνίας μας, το οποίο με τη σειρά του κάνει και εμένα λιγότερο επικριτικό. Θα προτιμούσα να μην επικεντρώνομαι σε ό,τι πιστεύω ότι είναι λάθος για τους ανθρώπους ή τον κόσμο γενικότερα, αλλά θα προτιμούσα να επικεντρώνομαι σε πράγματα που θεωρώ σωστά, ευεργετικά ή ανταποδοτικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ευτυχία μου εξαρτάται από την μιζέρια κάποιου άλλου, το αντίθετο μάλιστα, αφού προσπαθώ να είμαι αυτάρκης όσον αφορά την αναζήτηση της ικανοποίησης. Η ζωή είναι ένα προσωπικό ταξίδι και δεν πρέπει να το ξοδεύουμε σε μισές αλήθειες. Αυτή η νοοτροπία σημαίνει πολλά για την καλλιτεχνική πλευρά του εαυτού μου. Για μένα δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να κάνεις τέχνη. Τροφοδοτώντας την αίσθηση της δημιουργικότητάς μου, χωρίς περιορισμό, μου δίνει το πρότυπο στο οποίο μπορούν να σχηματιστούν πολλαπλές έννοιες, σκέψεις και ιδέες.

Dodheimsgard

Ποιές είναι οι προσδοκίες σου και τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους DHG ή ακόμα και για εσένα προσωπικά σε αυτό το σημείο στη ζωή σου;
Έχω πολύ λίγες προσδοκίες. Αν έχεις πολλές, σίγουρα θα ακολουθήσει η απογοήτευση. Είμαι απλά ανοιχτός να δω πού θα με πάει αυτό το ταξίδι. Ως πατέρας αλλά και γενικότερα, ελπίζω να δω την κόρη μου να μεγαλώνει. Θα συνεχίσω επίσης να γράφω μουσική και να ασχολούμαι με όλα τα τετριμμένα καθημερινά πράγματα, όμως έχοντας πάντα υπ' όψιν ότι η πραγματικότητα όπως την ξέρω μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή. Σε σχέση με την εξερεύνηση της μουσικής, διερευνώ επίσης τις πολλές διαφορετικές εμπειρίες της ζωής και προσπαθώ να απολαμβάνω τόσο τις τέχνες και να διαβάζω ώστε να επεκτείνω τις γνώσεις μου.

Οι DHG και όλα τα άλλα συγκροτήματα που συμμετείχες με έχουν αφήσει το στίγμα τους στη μουσική. Οι DHG θα είναι το μόνο όχημα για την καλλιτεχνική σου έκφραση και εξερεύνηση ή σκοπεύεις να αρθρώσεις τις καλλιτεχνικές σου ροπές και με κάποια άλλη μορφή τέχνης ή κάποιο άλλο συγκρότημα;
Έχω ιδέες και για άλλες μουσικές εκφράσεις αλλά και για άλλες μορφές τέχνης έξω από τον μουσικό χώρο εντελώς, αλλά θα προτιμούσα να μιλήσω γι' αυτό όταν και εάν αυτό γίνει πραγματικότητα. Σε ευχαριστώ πολύ όμως, που θεωρείς ότι το όνομά μου έχει αφήσει κάποιο στίγμα στη μουσική, πραγματικά το εκτιμώ αυτό.

Ποιά είναι η λιγότερο βαρετή ερώτηση που μπορεί να κάνει ένας δημοσιογράφος; Μπορείς να μου την απαντήσεις κιόλας;
Λοιπόν, πρέπει να είναι κάτι αναπάντεχο, αλλά να εξακολουθεί να είναι κάτι σχετικό, το οποίο είναι δύσκολο φαντάζομαι. Υποθέτω ότι καμία ερώτηση δεν είναι εγγενώς βαρετή, απλά φταίει ότι συνέχεια απαντώ τις ίδιες ερωτήσεις ξανά και ξανά και μετά από λίγο γίνεται «βαρετό» να προσπαθώ να βρω νέες απαντήσεις σε παλιές ερωτήσεις. Κάνε αυτό για 20 και πλέον χρόνια και ξαφνικά νιώθεις σαν το πηγάδι να έχει στεγνώσει λίγο. Μου αρέσει να κάνω ζωντανές συνεντεύξεις. Δεν είναι όλες καλές βέβαια, αλλά εξαρτάται από τη χημεία μεταξύ των ανθρώπων που εμπλέκονται. Τουλάχιστον οι ερωτήσεις έχουν τη δυνατότητα να αναπτυχθούν οργανικά και να μετατραπεί σε μια ενδιαφέρουσα συνομιλία μεταξύ δύο ατόμων. Υπάρχουν όμως πολλοί περιορισμοί στο μουσικό είδος μας, όταν πρόκειται για την δημοσιογραφία, αφού υπάρχουν αρκετοί κανόνες, και εμείς, οι καλλιτέχνες, δεν είμαστε απόλυτα ειλικρινείς στις συνεντεύξεις μας. Έχουμε την τάση να επιδεικνύουμε μια υπερβολική γεμάτη δόξα εκδοχή της persona μας, που μπαίνει πραγματικά στη μέση σε οποιαδήποτε σοβαρή και εις βάθος συνέντευξη σε σχέση με το τι είμαστε πραγματικά. Έτσι, ενώ διαμαρτυρόμαστε για βαρετές ερωτήσεις, πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι έχουμε ενθαρρύνει αυτές τις βαρετές ερωτήσεις, αφού δεν μοιραζόμαστε τίποτα πραγματικά προσωπικό, αλλά φλυαρούμε για τις αυτάρεσκες αντιλήψεις που έχουμε για άσχετα πράγματα ξερνώντας αναμασημένες απαντήσεις που σε κάποιο βαθμό υπαγορεύονται από το μουσικό είδος που ανήκουμε. Αυτή είναι η σημερινή μου γκρίνια.
  • SHARE
  • TWEET