Alter Bridge

Το να ξεκινήσω παρουσιάζοντας τους Alter Bridge θεωρώ πως θα ήταν κακοδιαχείριση χρόνου και χώρου. Είναι γεγονός ότι η κάλυψη της πορείας τους από το rocking.gr είναι κάτι παραπάνω από πλούσια, τόσο σε επίπεδο δισκογραφίας, συναυλιών, συνεντεύξεων και άρθρων. Οπότε σας παραπέμπω στον ειδικό για πιο εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, μένοντας στο παρόν κείμενο στα του δίσκου.

Προφανώς δεν απαιτούμε πλέον έναν δίσκο σαν το "Blackbird" ή το "ABIII", αλλά αν έρθει καλοδεχούμενος

Από την κορυφαία σύγχρονη μπάντα του μοντέρνου rock / metal ήχου προφανώς δεν απαιτούμε πλέον έναν δίσκο σαν το "Blackbird" ή το "ABIII", αλλά αν έρθει καλοδεχούμενος. Και αυτό διότι δεν αποκλείω το ενδεχόμενο οι Alter Bridge να ξεπεράσουν κάποια στιγμή αυτούς τους ογκόλιθους της σύγχρονης rock ιστορίας. Στο παρα πέντε δεν το έκαναν με τα "Fortress" και "The Last Hero", χωρίς αυτό να αφαιρεί το ελάχιστο από την αξία τους. Ήρθε, μήπως, η ώρα με το "Walk The Sky"; Δύσκολο, αφού έχουν ανεβάσει στα ύψη τις απαιτήσεις μας με τη δουλειά τους, αλλά όχι ακατόρθωτο, όπως μας έχουν αποδείξει στο παρελθόν.

Η πρώτη γεύση ήρθε αρκετά νωρίς με το metal-oriented "Wouldn’t You Rather" και άνοιξε για τα καλά την όρεξη με τη «γραμμικότητα» του, τον trademark Alter Bridge ήχο του και το κολλητικό ρεφρέν του. Επόμενο «τυράκι» το progressive "Pay No Mind", όπου διακρίνονται οι αναφορές στον ήχο του Carpenter με τα synth να κυριαρχούν. Επιρροές που είχαμε διακρίνει και στο "Poison In Your Veins" του "Last Hero". Στη συνέχεια, βγήκε το "Take The Crown", αρκετά βαρύ και αυτό, φτιαγμένο για sing-along. Το "In The Deep" έχει μια δυναμική και μια αισιοδοξία, την οποία έρχεται να γκρεμίσει το "Dying Light". Αρκετά σκοτεινό κομμάτι, με ένα υπέροχο σόλο λίγο πριν το τέλος του.

Από τα πρώτα δείγματα, ασφαλές συμπέρασμα δεν βγαίνει, αλλά δεν υπάρχει κάτι που να δηλώνει ξεκάθαρα ότι θα ξεπεραστεί το "Fortress"

Από τα πρώτα δείγματα, ασφαλές συμπέρασμα δεν βγαίνει, αλλά δεν υπάρχει κάτι που να δηλώνει ξεκάθαρα ότι θα ξεπεραστεί το "Fortress". Σίγουρα είναι εμφανής μια προσπάθεια για πιο συμπαγείς συνθέσεις, κρατώντας τις διάρκειες στα 5 με 6 λεπτά. Θα τολμούσα να πω (έχοντας ακούσει ολόκληρο τον δίσκο) ότι το συγκεκριμένο υλικό δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην ποιότητα του δίσκου, αφού θεωρώ πως οι καλύτερες στιγμές του βρίσκονται στα υπόλοιπα 9 κομμάτια.

To "One Life" έχει ως μοναδικό λόγο ύπαρξης να εισάγει το "Wouldn’t You Rather". Στο "Godspeed" η glam εισαγωγή και το cheesy ρεφρέν φτιάχνουν ένα αρκετά ραδιοφωνικό τραγούδι, αφιερωμένο σε έναν φίλο του Tremonti που έφυγε από τη ζωή. Πολλοί θα το λατρέψουν, εμένα μου περνάει ελαφρώς αδιάφορο. Το αρτιότατο "Native Son" επαναφέρει την τάξη, όντας ίσως το βαρύτερο κομμάτι του δίσκου με εξαιρετικές γέφυρες, ενώ το "Indoctrination" κρατά τον πήχη ψηλά με την ανατολίτικη αισθητική του στην οποία συμβάλλει η χρήση ενός μη ευρωπαϊκού εγχόρδου (shamisen ενδεχομένως).

Τη σκυτάλη αναλαμβάνει το "The Bitter End" με το ρεφρέν του μάλλον να κερδίζει τη μάχη του κορυφαίου του δίσκου, ένας αρκετά δύσκολος αγώνας όταν μιλάς για Alter Bridge και Myles Kennedy. Ο Tremonti το παίρνει πάνω του στην ξεκάθαρα δική του σύνθεση, "Forever Falling", όπου ξεδιπλώνει τις φωνητικές του ικανότητες σε μια από τις σκληρές στιγμές του δίσκου που θα συναντήσουμε και το καλύτερο, ίσως, σόλο της κυκλοφορίας.

Αρκετά δυναμικό και προοδευτικό, το "Clear Horizon" με τις αρκετές του εναλλαγές, φανερώνει ένα φρεσκάρισμα της μπάντας. Το παραλίγο ομώνυμο, "Walking On The Sky", αποτυγχάνει, για μένα, να ξεχωρίσει, παρά το ότι δεν είναι κακή σύνθεση, ενώ λίγο πριν το φινάλε, το "Tear Us Apart" φέρνει στο νου τα πρώτα τους βήματα, όταν οι post-grunge αμερικανιές ήταν στα φόρτε τους, και γι’ αυτό το λόγο αποτελεί μια ακόμα αγαπημένη στιγμή.

Η κυκλοφορία του "Walk The Sky" επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες στιγμές της χρονιάς

Το "Walk The Sky" σίγουρα έχει ποιότητα. Αναμφίβολα έχει συνθέσεις αντάξιες του ονόματος των Alter Bridge. Η απόδοση της πεντάδας - μαζί με τον μόνιμο παραγωγό τους, Baskette - είναι για ακόμα μια φορά μνημειώδης. Αν κάτι θα το απογείωνε, είναι 1-2 κομμάτια που να προκαλούν ανατριχίλα από το πρώτο άκουσμα (βλέπε "Blackbird", "Isolation", "Addicted To Pain") και να ξεχωρίζουν μέσα στη δισκογραφία τους. Επιπλέον, θα το ήθελα 1.5 κλικ πιο σκληρό αν και κατά πάσα πιθανότητα ο Tremonti αυτό το υλικό το «φυλάει» για την προσωπική του μπάντα.

Κάνοντας τον απολογισμό του "Walk The Sky", οι Alter Bridge φαίνεται να βρίσκονται σε μεγάλα κέφια, εκμεταλλεύονται το momentum και κυκλοφορούν έναν δίσκο που ναι μεν δεν είναι ο καλύτερος τους, αλλά σίγουρα ανήκει σε αυτούς που επιβάλλεται να ακούσεις φέτος και, αναμφίβολα, επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες στιγμές της χρονιάς.