Deliver Us From Evil - Η υπόθεση των «νέων» Warlord
Το In The Heat Of The Night ασχολείται με τη νεκρανάσταση των ιστορικών epic metallers, δίχως τον Bill Tsamis
Συζητώντας για τους πιο αναμενόμενους και πολυσυζητημένους δίσκους για φέτος, τουλάχιστον στο classic metal μετερίζι, η επιστροφή των Warlord υπήρξε δεδομένα ένας από αυτούς. Δεν είμαι σίγουρος, βέβαια, αν αυτό έγινε για καθαρά μουσικούς λόγους, αφού η όλη ιστορία επανασύστασης ενός σχήματος που έμοιαζε να έληξε μαζί με τον θάνατο της μουσικής του ψυχής, σηκώνει από μόνη της πολλή κουβέντα.
Διαβάζοντας την - κάπως ετεροχρονισμένη, σχωράτε μας - παρουσίαση του Πάνου για το "Free Spirit Soar", με βρήκα να αντιδρώ σε αρκετές στιγμές, όχι τόσο για το περιεχόμενο του κειμένου και το ποιόν του δίσκου - άλλωστε, γούστα είναι αυτά - όσο για το κατά πόσο οι τωρινοί Warlord έχουν το «δικαίωμα» να προσδιορίζονται ως τέτοιοι. Είναι ελάχιστες οι φορές που έχω αντιδράσει στην όποια συνέχεια ενός σχήματος χωρίς βασικά - ιδρυτικά μέλη, η προκειμένη είναι μία από αυτές καθώς, στο μυαλό μου, οι Warlord ήταν ο Bill Tsamis.
Μιλάμε για έννοιες ταυτόσημες, όπως ο Lemmy και οι Motorhead ή ο Ian Anderson και οι Jethro Tull, οπότε η ύπαρξη της μπάντας χωρίς το όποιο εν λόγω πρόσωπο μοιάζει να μην έχει πραγματική υπόσταση. Καταλαβαίνω πως στην περίπτωση των Warlord υπάρχει πάντα το ζήτημα της άδειας/ευλογίας που έδωσε ο εκλιπών στον Mark Zonder για να συνεχίσει την κληρονομιά της μπάντας, αλλά το πρόβλημα δεν έγκειται στη δικαιολογία της συνέχειας, αλλά στη ίδια την πράξη.
Στη δική μου οπτική, η όλη ακολουθία πράξεων που προέβη ο Zonder, από τα email επιβεβαίωσης της άδειας που έδινε ο ταλαιπωρημένος Tsamis στο όλο εγχείρημα (και που εύκολα βγήκαν στο φως για να δικαιολογήσουν τα μελλούμενα και να κατευνάσουν τις αντιδράσεις), μέχρι και στην προσέγγιση ότι μια μεγάλη μερίδα των ιδεών του νέου δίσκου αποτελούν ιδέες του ίδιου του Ελληνοαμερικανού μουσικού, μοιάζουν κυνικά προμελετημένα.
Καλώς ή κακώς, δε, όσο κορυφαίος μουσικός και να είναι ο Αμερικάνος ντράμερ, όσο κι αν φέρει αναμφίβολα ένα πολύ σημαντικό μερίδιο ευθύνης για τον ήχο των Warlord, δεν παύει να έχει κι ένα αρκετά μελανό ιστορικό πράξεων εντός της μουσικής βιομηχανίας που θα χαρακτηριζόταν τουλάχιστον επιλήψιμο - κυρίως βλέποντας τα οικονομικά κίνητρα των γεγονότων. Σύμφωνοι, μιλάμε για επαγγελματίες μουσικούς, αλλά αν μη τι άλλο θα περίμενε κανείς λίγο περισσότερο τακτ σε κινήσεις όπως αυτή, που «φωνάζει» αρπαχτή κι εκμετάλλευση ενός legacy που θα έπρεπε να ξεκουραστεί μαζί με τον πραγματικό δημιουργό του.
Παρόλα αυτά, ομολογώ πως η ακρόαση του δίσκου με βρήκε να συγκινούμαι με συγκεκριμένες στιγμές του, οι οποίες έφεραν ακέραιο το πνεύμα των Warlord. Μάλιστα, πρέπει να πιστωθεί υπέρ των Zonder Και Lavery ότι βρήκαν έναν κιθαρίστα που αναπαράγει τόσο πιστά και με σεβασμό τον τόνο του Bill Tsamis, ενώ και το όλο μουσικό αποτέλεσμα, όπως το ακούσαμε στουντιακά και το είδαμε συναυλιακά, κρίνεται αρκετά τίμιο - αφαιρώντας την Warlord μαρκίζα. Αυτό είναι και το θέμα, τελικά, όσων αντιδρούμε με αυτήν την «επανασύνδεση», ότι με ένα διαφορετικό όνομα - Winds Of Thor φερ’ ειπείν, ή Deliver Us - τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά ως προς τις συνολικές εντυπώσεις, φέροντας το σεβασμό που αξίζει στο όνομα και την ιστορία των Warlord.