Graveyard

Innocence & Decadence

Nuclear Blast (2015)
Από τον Κώστα Πολύζο, 11/09/2015
Ο δίσκος θα ικανοποιήσει μεν τους οπαδούς τους, αλλά όταν σε έχουν συνηθίσει σε αριστουργήματα, πάντα θα περιμένεις καλύτερα πράγματα από αυτούς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Graveyard είναι από τα πιο hot ονόματα της σύγχρονης hard rock σκηνής με ‘70s προσανατολισμό και τα τελευταία χρόνια μας έχουν παρουσιάσει φοβερές δουλειές με αποκορύφωμα το προ τετραετίας "Hisingen Blues". Με την προηγούμενη τους δουλειά είχαν καταφέρει να κρατήσουν με άνεση τα κεκτημένα και με την ανακοίνωση της κυκλοφορίας του καινούργιου δίσκου άρχισαν πάλι οι ταχυκαρδίες και οι προσευχές σε θεούς και δαίμονες ώστε το αποτέλεσμα να μην είναι απογοητευτικό.

Η παρουσίαση του πανέμορφου ψυχεδελικού εξωφύλλου τόνωσε τις προσδοκίες, αλλά ομολογώ πως το πρώτο teaser μου έβαλε ψύλλους στα αφτιά. Θα μου πεις τι να καταλάβεις από αποσπάσματα ελάχιστων δευτερολέπτων, αλλά η δικιά μου πίστη είχε ήδη κλονιστεί, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο. Και μετά ήρθε η ώρα να ακούσω τον δίσκο και να μάθω αν άδικα (ή όχι) είχα ανησυχήσει, με την αλήθεια τελικά να βρίσκεται κάπου στη μέση.

Το πρώτο πράγμα που θα αντιληφθεί κάποιος ξεκινώντας την ακρόαση του "Innocence & Decadence" είναι πως η παραγωγή έχει γίνει πιο καθαρή σε σχέση με τους παλιότερους δίσκους. Η ζωντανή αναλογική ηχογράφηση των τραγουδιών εξακολουθεί να βγάζει αυτόν τον ζεστό και οργανικό ήχο που θέλουμε σε τέτοιου είδους κυκλοφορίες, αλλά δεν τον περίμενα τόσο καλογυαλισμένο είναι η αλήθεια. Λεπτομέρειες θα πει κάποιος και ίσως έχει και δίκιο.

Το εναρκτήριο "Magnetic Shunk" θα φέρει άμεσα το χαμόγελο στα χείλη. Η φωνάρα του Joakim Nillson είναι παρούσα, το νευρώδες ρυθμικό παίξιμο σε παρακινεί να σηκώσεις τον κώλο σου από τον καναπέ και να ρίξεις καμιά στροφή, και η Motorhead-ική μπασογραμμή λίγο πριν το τέλος θα είναι το κερασάκι στην τούρτα. Ας αναφέρουμε εδώ πως ο συμπαθέστατος Rikard Edlund έχει αντικατασταθεί από τον νέοπα Truls Morck που δεν είναι και τόσο νέος αφού ήταν ο παλιός κιθαρίστας / τραγουδιστής με συνεισφορά μάλιστα και στον πρώτο δίσκο της μπάντας.

Το πρώτο single / βίντεο "The Apple And The Tree" θα είναι ένα υπέρ του δέοντος συμπαθητικό κομμάτι, αλλά ταυτόχρονα αρχίζουν να αχνοφαίνονται τα πρώτα σημάδια πως κάτι έχει αλλάξει και δυστυχώς όχι προς το καλύτερο. Πρόκειται για ένα χαλαρό σε ένταση τραγούδι με ευδιάκριτο μπάσο, ωραίους στίχους και κουλ εφέ στις ελάχιστα παραμορφωμένες κιθάρες. Ένα από τα δυνατά σημεία των Graveyard πάντως είναι η δημιουργία αργών στενάχωρων και γεμάτων συναίσθημα τραγουδιών. Το πρώτο που θα συναντήσουμε εδώ είναι το "Exit 97", μια σύνθεση που παίρνει «άριστα 10'», καθώς έχει την σωστή κλιμάκωση, την έντονη ερμηνεία του Joakim -που ειδικά στο ρεφρέν τα δίνει όλα- και γενικότερα είναι από εκείνα τα τραγούδια που σε βάζουνε σε μαύρες σκέψεις.

Στη συνέχεια με το "Never Theirs To Sell" θα μπουν κατευθείαν στο ψητό (ρεφρέν) καθώς διαρκεί μόλις δύο λεπτά και κάτι δευτερόλεπτα, αλλά παρ' όλα αυτά προλαβαίνουν να μας groove-άρουν με το παίξιμο του Sjoberg, να κολλήσουν ένα ωραίο σόλο και ο Nilsson να ερμηνεύσει σαν να είναι το τελευταίο τραγούδι που θα πει στη ζωή του. Το "Can't Walk Out" θα αποτελέσει μια από τις κορυφαίες στιγμές λόγω της διονυσιακής του εισαγωγής, και του φευγάτου και έντονου a la Doors τελειώματος. Πέραν του ότι θυμίζει πρώιμους Graveyard, θεωρώ πως στο live θα αποτελέσει και πρώτης τάξεως ευκαιρία για αυτοσχεδιαστικό τζαμάρισμα.

Η δεύτερη στενάχωρη στιγμή θα έρθει με το "Too Much Is Not Enough" και για πρώτη φορά θα ακούσουμε γυναικεία φωνητικά σε δίσκο τους και μάλιστα υπό την μορφή γκόσπελ χορωδίας. Ένα τραγούδι με φοβερή ενορχήστρωση, καταπληκτική επιλογή δυναμικών στα τύμπανα  και ιδανική εξέλιξη ώστε να έρθει το λυτρωτικό ρεφρέν να αποσυμπιέσει την συναισθηματική φόρτιση. Η πρώτη μεγάλη έκπληξη θα ακούει στο όνομα "From A Hole In The Wall" και αυτό γιατί πέραν της garage αύρας που αποπνέει, τα φωνητικά τα έχει αναλάβει ο Morck. Up-tempo ρυθμός, ψυχεδελοκαταστάσεις και blast beats (περίπου) στο μέσο του τραγουδιού συνθέτουν την πιο παράταιρη -υφολογικά - στιγμή του άλμπουμ.

Το "Cause & Defect" είναι ένα τραγούδι που δεν θα σε ξετρελάνει καθώς ακούγεται κάπως άνευρο, αν και προς το τέλος παίρνει τα πάνω του, ενώ το "Hard Headed" είναι πολύ φασαριόζικο με το μπάσο να είναι τέρμα παραμορφωμένο. Ούτε κρύο ούτε ζέστη και εδώ όμως. Καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος θα έρθει η δεύτερη μεγάλη έκπληξη και δεν θα είναι άλλη από το "Far To Close", κι αυτό γιατί ο ντροπαλός Jonatan Ramm θα βγει από το καβούκι του και θα το τραγουδήσει. Η φωνή του ακούγεται τελείως διαφορετική από αυτή του Nilsson, είναι πιο ζεστή και γλυκιά και η ερμηνεία του είναι μια χαρά ισορροπημένη, αλλά νιώθω πως το τραγούδι χρειαζόταν μια κορύφωση, η οποία δυστυχώς δεν έρχεται ποτέ. Το "Stay For A Song" θα κλείσει τον δίσκο και στο οποίο ακούμε μόνο τον Joakim παρέα με την κιθάρα του σε μια σόλο παράσταση για να κατεβάσεις την τελευταία τζούρα από το ποτό σου και να παραβλέψεις τα δυο λεπτά που διαρκεί το outro, υπό κάποιους περίεργους ήχους βιμπραφώνου, όσο θα βάζεις το ποτήρι στον νεροχύτη και θα αδειάζεις το τασάκι.

Συμπερασματικά, θα πω πως ο δίσκος θα ικανοποιήσει στο μεγαλύτερο μέρος του. Το ζήτημα όμως είναι πως σε σύγκριση με τις δύο προηγούμενες δουλειές τους οι Graveyard έχουν εμφανώς κατεβάσει ταχύτητα. Ο Nillson φαίνεται πως έβαλε λίγο νερό στο κρασί του και προστατεύει κάπως τη φωνή του και κατά συνέπεια η γενικότερη εντύπωση είναι πως το άλμπουμ δεν έχει τόσο νεύρο όσο μας έχουν συνηθίσει. Αν από το "Lights Out" έλειπε ένα "The Siren", από το "Innocence & Decadence" λείπει και ένα "Fool In The End". Παρ' όλα αυτά ο δίσκος εξακολουθεί να είναι πολύ καλός και δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ πως «και να μην τον ακούσεις δεν χάνεις κάτι σπουδαίο». Οι Graveyard εξακολουθούν να γράφουν την δική τους λαμπρή ιστορία και αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
  • SHARE
  • TWEET