Rockwave Festival: Η σύνοψη

Από τον Παναγιώτη Λουκά, 01/07/2004 @ 06:21
Μετά από αναμονή 3 χρόνων, χωρίς να υπολογίζουμε το Shockwave του 2002, το Rockwave επέστρεψε για πρώτη φορά σε χώρο έξω από την Αθηνά και πιο συγκεκριμένα στην Μαλακάσα. Οι προσδοκίες ήταν πολλές γιατί υπήρχε η υπόσχεση / δέσμευση της DiDi Music ότι θα ήταν το καλύτερο που έχει γίνει ποτέ. Επί 2 χρόνια ξέραμε ότι οι ημερομηνίες θα ήταν τον Αύγουστο, αλλά τελικά πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο σε περίοδο εξεταστικής, κάτι που κράτησε αρκετό κόσμο μακριά από το φεστιβάλ. Τα ονόματα που τελικά ανακοινώθηκαν δεν κάλυψαν απόλυτα τον κόσμο ενώ οι ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής (Muse, Running Wild) αναπληρώθηκαν ευτυχώς γρήγορα με ισάξια συγκροτήματα (Mogwai, Gamma Ray).

Ο χώρος, επίσης, δημιουργούσε μεγάλες προσδοκίες. Καταπράσινος χώρος, άνετο παρκινγκ, εύκολη πρόσβαση, ήταν τα λεγόμενα της DiDi Music. Οι φωτογραφίες που είχαμε δει μας έδιναν όντως μια πρόγευση για τον χώρο ενώ για τα αλλά είχαμε μια μικρή αμφιβολία. Πραγματικά το Σάββατο μεσημέρι στις 4 είχαμε στρίψει στο ύψος του ΜΑΚΡΟ και υπολογίζαμε ότι περίπου σε 40 λεπτά θα είχαμε φτάσει. Όμως η ώρα είχε πάει 5 και ήμασταν ακόμα κλεισμένοι στα έργα που γίνονταν στην Εθνική. Τελικά με τα πολλά στις 5:30 στρίψαμε στην έξοδο που έλεγε προς Μαλακάσα και κάπου εκεί αφήσαμε το αυτοκίνητο. Όσο για πάρκινγκ, εύρισκες, αλλά ΠΟΛΥ μακριά από το χώρο του φεστιβάλ. Με νορμάλ περπάτημα από την έξοδο της εθνικής μέχρι τον χώρο του φεστιβάλ η απόσταση ήταν 25-30 λεπτά με τα ποδιά. Στη διαδρομή προς το χώρο έβλεπες στα αριστερά σου χώρους που θα μπορούσαν με ένα συμβολικό αντίτιμο να χρησιμοποιούνταν ως παρκινγκ. Μαζί μου ήταν και ο Ηλίας Κουρούδης και μου έλεγε ότι την Παρασκευή που είχε πάει με τα πουλμανάκια είχε υποστεί αρκετά μεγάλη ταλαιπωρία καθώς πέραν από το δύωρο -λόγω έργων- της διαδρομής, αναγκάστηκε να περιπλανιέται για δύο επιπλέον ώρες (οι πόρτες επρόκειτο να ανοίξουν στις 15.00, πράγμα που φυσικά δεν έγινε) στους τριγύρω δρόμους. Για το πολυδιαφημιζόμενο δε show του Peter Gabriel ούτε λόγος, μιας και πολλά από τα όσα είχε ανακοινώσει στο παρελθόν η διοργανώτρια εταιρεία δεν πραγματοποιήθηκαν (βλ. τη γιγαντιαία σφαίρα μέσα από την οποία ο Gabriel θα ερμήνευε ένα τραγούδι-έκπληξη, το λονδρέζικο τηλεφωνικό θάλαμο, αλλά και το ίδιο το set list που είχε αρχικά γνωστοποιηθεί πως θα παίξει).


Φτάνοντας στις 18.00 τελικά μέσα στον χώρο οι Dark Tranquility είχαν αρχίσει το show τους. Έχοντας δει τους Dark support στους Entombed - Candlemass στην συναυλία τους στο Gagarin παρατηρήσαμε ότι για άλλη μια φορά ο ήχος δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα, καθώς ειδικά τα drums δεν ακούγονταν καθαρά, ενώ το group είχε μέτρια σκηνική παρουσία. Το set list ήταν αρκετά κάλό ενώ ακούστηκε και ένα καινούριο κομμάτι "One Thought", το οποίο θα βρίσκεται στο νέο τους album που θα κυκλοφορήσει σύντομα. Μερικά από το κομμάτια που ακούστηκαν ήταν τα "Treason Wall’’, ‘’Damage Done’’, ‘’Monochromatic Stains’’, ‘’White Noise / Black Silence’’, ‘’Punish My Heaven’’, ‘’Zodiakyl Light’’, ‘’There In’’, ‘’Wonders At Your Feet’’, ‘’Haven" ενώ έκλεισαν με το "Final Resistance".

Ώσπου να ετοιμαστεί η σκηνή για τους Gamma Ray είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε το χώρο. Η πρώτη εντύπωση ήταν κάτι παραπάνω από θετική. Καταρχήν η σκηνή ήταν αρκετά μεγάλη, αλλά το σημαντικότερο πλεονέκτημα είναι ότι είχαν διαμορφώσει το μέρος έτσι ώστε να είναι κατηφορικό για να μπορείς να κάθεσαι πίσω και να βλέπεις άνετα. Ο χώρος ήταν αρκετός για να φιλοξενήσει 15000 κόσμο. Εάν ισχύει όμως ότι και τα επόμενα φεστιβάλ θα γίνουν στον ίδιο μέρος θα πρέπει η DiDi να μεριμνήσει για καλύτερη διάταξη (άσχετα εάν δεν οφείλεται σε αποκλειστικά δικούς τους παράγοντες) οπότε εάν φέρει μεγαλύτερα ακόμα συγκροτήματα να μπορεί να χωρέσει περισσότερος κόσμος.


Πάντως, όπως και οι φωτογραφίες αποδεικνύουν η τοποθεσία είναι παρά πολύ καλή από φυσικής ομορφιάς με το πράσινο να κυριαρχεί. Τα bar είχαν λογικές τιμές με το γνωστό σύστημα των κουπονιών να λειτουργεί αρκετά καλά. Ακόμα και στην έσχατη περίπτωση που δεν ήθελες να περιμένεις στην ουρά υπήρχε η εύκολη λύση να πεταχτείς έξω από τον χώρο, όπου οι καντίνες ικανοποίησαν τη διψά και την όρεξη σου.

Τα περίπτερα με το merchandise μάζεψαν πολύ κόσμο, ενώ και το bungee jumping έπαιρνε και έδινε. Η λύση του camping που υπήρχε ευχαρίστησε αρκετό κόσμο, ενώ το "εστιατόριο" δεν ικανοποιούσε τις ανάγκες των θεατών.


Μετά λοιπόν από την σύντομη αλλαγή σκηνικού, ήρθε η ώρα για τους Gamma Ray να αρχίσουν το set τους. Με αστείρευτο κέφι και ζωντάνια ο Kai και η μπάντα του διώξανε κάθε σκέψη για την απουσία των Running Wild. Σε περίπου 1 ώρα ακούσαμε τραγούδια όπως τα “Somewhere Out In Space”, “End Of The World”, "Land Of The Free”, “Rebellion” ενώ για encore ακούσαμε το “I Want Out”. Κλείνοντας τα μάτια προς στιγμήν σκεφτήκαμε πόσο καλό θα ήταν να ακούγαμε τον ύμνο με το αυθεντικό του line-up.

Στην συνεχεία σειρά είχαν οι Soulfly. Έχοντας κυκλοφορήσει το δυναμικό δίσκο ‘’Prophecy” και με ανανεωμένη μπάντα ο Max Cavalera και η παρέα του για 1 ώρα παρέδωσαν το πιο δυναμικό show του Rockwave. Tα κομμάτια που ακούστηκαν κάλυψαν την προσωπική του δισκογραφία με τους Soulfly με ύμνους όπως το ‘’Prophecy’’, ‘’Seek n Strike’’, ‘’Living Sacrifice", ‘’Jumpdafuckup-Bring It’’, ‘’Bleed-Tree of Pain’’, ‘’Porrada’’, ‘’Eye For An Eye’’ ενώ δεν παρέλειψε και μια ανάδρομη στους Sepultura με τραγούδια όπως ‘‘Roots’’, ‘’Territory”, ‘’Inner Shelf’’. Η ενέργεια που παράγει το group είναι αστείρευτη και συμπαρασύρει ακόμη και άτομα που δεν τους αρέσει το group σε ‘’ενεργή’’ συμμετοχή. Οι οπαδοί τους είχαν δημιουργήσει ένα ασταμάτητο moshpit και όπως επισήμαναν άτομα που βρίσκονταν μέσα σε αυτό υπήρχαν ακραίες αντιδράσεις από τους οπαδούς. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε κριτική που γράφτηκε σε απογευματινή εφημερίδα την οποία υπογράφει ο υπεύθυνος promotion της Didi Music, αναφέρθηκε ότι οι Soulfly ήταν οι καλύτεροι του φεστιβάλ.


Μετά από 20 και πλέον χρόνια καριέρας, οι W.A.S.P. εμφανίστηκαν για πρώτη φορά ενώπιον του ελληνικού κοινού. Με άπειρες συναυλίες στο ενεργητικό τους, ο Blackie Lawless ξέρει πως να κερδίσει γρήγορα το κοινό. "On Your Knees’’, ‘’Electric Circus’’, ‘’Hellion", "Chainsaw Charlie" ήταν τα εναρκτηρια κομμάτια του show. Από τη καινούρια τους κυκλοφορία "Neon God" παίχτηκαν μόνο 2 κομμάτια όπως το "Sister Sadie" και “What I’ll Never Find”, ενώ το set list βασίσθηκε στα κλασσικά τους κομμάτια. Η καλύτερη στιγμή ήταν το ακουστικό medley με τραγούδια όπως τα "Idol", "Sleeping In The Fire" και "Gypsy Meets The Boy". Αυτό που έλειψε παντελώς ήταν το show που κάποτε έκαναν οι W.A.S.P. και ίσως επειδή έπαιζαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα θα μπορούσαν να είχαν παρουσιάσει κάτι στους Έλληνες οπαδούς. Τα backing vocals, όπως παρατήρησε παρά πολύ κόσμος ήταν προηχογραφήμενα, πράγμα που δημιούργησε άσχημη εντύπωση.

Το show τους κράτησε 80 λεπτά γιατί το φεστιβάλ έπρεπε στις 23.00 να έχει τελειώσει. Από την μία η κούραση είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της όποτε μας χαροποίησε αλλά από την άλλη ξενίζει το γεγονός ότι οι headliners παίζουν μόνο 80 λεπτά(κάτι που ήταν κοινό για όλες τις ημέρες του φεστιβάλ). Κλείνοντας την πρώτη metal ημέρα και κάνοντας έναν απολογισμό, οι Soulfly ήταν οι καλύτεροι της βραδιάς. Χάρη σε αυτούς η ημέρα ‘’ανέβήκε’’ και τράβηξε περίπου 8000 κόσμο, συμφώνα με τα λεγόμενα της DiDi Music, κάτι που δε θα γινόταν σε σύνολο εάν έρχονταν τα group μεμονωμένα στην Ελλάδα.

Το πρωί της Κυριακής αναλώθηκε σε interview με τους Gamma Ray και ανταλλαγή απόψεων με παιδία από περιοδικά / fanzines για την metal ημέρα. Στο ξενοδοχείο είδαμε και την Pamela Moore οπότε οι φήμες που κυκλοφορούσαν για εκτέλεση ολόκληρου του "Operation: Mindcrime" επαληθεύτηκαν.

Αυτή τη φορά στην Εθνική δεν συναντήσαμε καθόλου κίνηση όποτε στις 16.30 στρίψαμε στον Κόμβο για Μαλακάσα, όμως αμέσως διαπιστώσαμε ότι τα αυτοκίνητα ήταν πολύ περισσότερα κι αναγκαστήκαμε να αφήσουμε το αμάξι κοντά στην Μαλακάσα. Δυστυχώς για αυτό τον λόγο χάσαμε τους Nightfall που από ότι μάθαμε δώσανε ένα show ανώτερο από την τελευταία εμφάνιση τους ως support στους Paradise Lost και ορισμένα κομμάτια που ακούστηκαν ήταν τa "Death Of Neira’’, ‘’Senior Lover Of Diamanda’’, ‘’I Am Jesus’’, ‘’Muscat’’, ‘’I’ve Never Dream The Life We Share’’, ‘’The Poor Us’’, ‘’Diva, Sin’’, ‘’Dark Red Sky", ‘’Lesbian Show’’.


Μετά ήταν η σειρά των Queensryche να εμφανιστούν. Πολύς κόσμος είχε την απορία γιατί οι Queensryche ήταν "κάτω" από τους Nightwish. To ίδιο ερώτημα είχαμε και το 2001 με τους Savatage / Cradle Of Filth. Τελικά τι μετράει: η ιστορία ή η εμπορικότητα; Μάλλον η εμπορικότητα γιατί το τελευταίο album των Nightwish πουλάει σαν τρελό ενώ τα τελευταία των Queensryche δεν πούλησαν αρκετά. Για άτομα μεγαλύτερης ηλικίας ήταν όνειρο ζωής να δουν τους Queensryche να παίζουν το "Operation: Mindcrime" καθώς και τους Judas Priest μαζί με τον Halford. Για όσους, περίπου 15000, ήταν παρόντες στην Μαλακάσα το όνειρο έγινε πραγματικότητα.

Έτσι λοιπόν περίπου στις 18:15 οι πρώτες νότες του "Revolution Calling" ακούστηκαν και για την επόμενη 1 ώρα ακούσαμε ολόκληρο ένα από τα σημαντικότερα concept album που έχουν κυκλοφορήσει με την Pamela Moore να συνοδεύει τον Tate. Κάποια τεχνικής φύσεως προβλήματα εμφανίστηκαν με την φωνή του Tate να μην φτάνει στo επίπεδο που μπορεί, αλλά παρόλα αυτά προς το τέλος βελτιώθηκε αισθητά καταθέτοντας μια συγκλονιστική ερμηνεία στο “I Don’t Believe In Love”. Οι Queensryche είχαν ακόμη στο playlist 4 κομμάτια να παίξουν αλλά αναγκάστηκαν να τα θυσιάσουν για να ετοιμασθεί το σκηνικό για τους Nightwish.


Η μοναδική καθυστέρηση που είχαμε σε όλο το Rockwave ήταν ώσπου να εμφανιστούν οι Nightwish. Ξέροντας ότι υπήρχαν οπαδοί που τρελαίνονται με αυτούς και μην έχοντας ακούσει καμία από τις δουλειές τους ήθελα να διαπιστώσω κατά πόσο άξιζαν. Είδα λοιπόν ένα καλοπροβαρισμένο group με την Tarja να κλέβει τις εντυπώσεις και λόγω φωνής αλλά και σκηνικής παρουσίας αλλά από εκεί και πέρα όχι κάτι το ιδιαίτερο. Μερικά από τα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν τα ‘’Dark Chest of Wonders’’, ‘’The Phantom of the Opera’’, ‘’She's My Sin’’, ‘’Nemo’’, ‘’Bless The Child’’, ‘’Over The Hills And Far Away’’, ‘’Slaying the Dreamer’’, ‘’Wishmaster’’, ‘’Planet Hell’’, με το ‘’The Phantom of the Opera’’ να κλέβει τις εντυπώσεις. Πολλά χειροκροτήματα στο τέλος της εμφάνισης τους και η μπάντα ξαναβγήκε για encore με το ‘’Wish I Had An Angel’’ για να ολοκληρώσει το set της.


Η ώρα είχε φτάσει 21.30 όταν οι πρώτες νότες του ‘Τhe Hellion’’ ακούστηκαν και στην συνέχεια η μεγάλη φωνή να τραγουδάει τους στίχους από το ‘‘Electric Eye’’. Για την επόμενη 1:30 ώρα γίναμε μάρτυρες του φαινόμενου Judas Priest. Μπορεί το reunion να έγινε για καθαρά εμπορικούς λόγους, μπορεί ακόμα ο Halford να μην έχει τις καλύτερες σχέσεις με τους υπόλοιπους Priest αλλά λίγο νοιάζει το κοινό όταν βλέπεις live ένα από τα 3-4 μεγαλύτερα heavy metal group που υπάρχουν. Για την ιστορία τα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν τα “Electric Eye”, “Metal Gods”, “Heading Out To The Highway”, “The Ripper”, “Touch Of Evil”, “The Sentinel” “Turbo Lover”, “Victim Of Changes”, “Diamonds And Rust”, “Breaking The Law”, “Beyond The Realms Of Death”, “The Green Manalishi”, “Painkiller” και για encore είχαμε “Hell Bent For Leather”, “Living After Midnight”, “United” και “You’ve Got Another Thing Coming”. Ότι και να πεις για αυτά τα τραγούδια είναι λίγο. Και μόνο να σκεφτείς ότι όλα σχεδόν τα group έχουν διασκευάσει ένα από αυτά τα κομμάτια αρκεί για να αναδείξει την σπουδαιότητα των Priest. Οι κλασσικές στιγμές με τον Halford να κάνει την εμφάνιση του με την Harley κρατώντας την Ελληνική σημαία ξετρέλαναν το κοινό.

Μετά από 1:30 ώρα το group τελείωσε το set του με την υπόσχεση (;) ότι θα ξαναέρθει σύντομα.

Στην επιστροφή προς το αμάξι όλοι ήμασταν σε κατάσταση ενθουσιασμού, πράγμα στο οποίο συνετέλεσε κατά πολύ και η πρόκριση της Ελλάδος στους 8 (και όχι μόνό) του 2004. Τα κορναρίσματα έδιναν και έπαιρναν και η χαρά όλων ήταν πάρα πολύ μεγάλη.

Η Δευτέρα αναλώθηκε σε ξεκούραση και την Τρίτη το απόγευμα ήμασταν ξανά στον γνώριμο χώρο της Μαλακάσας. Αυτήν την φορά διαλέξαμε το τρένο και διαπιστώσαμε ότι ο σταθμός ήταν και αυτός πάρα πολύ μακριά. Θα μπορούσε η DiDi να είχε πουλμάνακια από τον σταθμό προς τον χώρο του φεστιβάλ (είναι ορισμένες απλές και μη δαπανηρές κινήσεις οι οποίες ανεβάζουν κατά πολύ την εκτίμηση του κοινού προς αυτούς) - πληροφορήθηκα ότι τελικά υπήρχαν λεωφορεία απλά όχι σε κάθε δρομολόγιο του τρένου-. Έχοντας χάσει τους Film και τους Soundtrack Of Our Lives (που από ότι έμαθα ήταν η μεγάλη θετική έκπληξη του Rockwave) πρόλαβα το μισό set των Starsailor. Όλες οι μεγάλές του επιτυχίες ακούστηκαν: ‘’Poor Misguided Fool’’, ‘’Four To The Floor’’, ‘’Alcoholic’’, με το group να εναλλάσσει τα κομμάτια του άλλοτε σε ακουστικούς και άλλοτε σε ηλεκτρικούς ρυθμούς. Ίσως σε ανοικτό χώρο να έχασαν λίγο, αλλά σε κλειστό χώρο και με το δικό τους κοινό θα μπορέσουν να αποδώσουν τα μέγιστα.


To πακέτο HIM / Placebo είχε προσελκύσει πάρα πολύ κόσμο (περίπου 11000), τον περισσότερο μετά τους Judas Priest. Οι HIM είχαν έρθει πέρσι στον Λυκαβηττό σε μια πάρα πολύ καλή συναυλία και οι προσδοκίες γι αυτούς ήταν αυξημένες. Όμως η εμφάνιση τους ήταν κατά κοινή ομολογία μια αποτυχία. Δίχως πολλά λόγια παραθέτω τα σχόλια που έγιναν από το official fun club τους στην Ελλάδα: «...H εμφάνιση του συγκροτήματος δέχεται πολλές ερμηνείες. Το συγκρότημα ήταν πολύ δυναμικό στη σκηνή. Καταπληκτικοί οι Burton και Linde. Ο Ville όντως αντιμετώπισε πρόβλημα στον ήχο, αυτό δεν ήταν όμως το μόνο και όχι δικαιολογία. Δεν τραγουδούσε, έκανε οικονομία στο τραγούδι (;) Ξέχασε πάνω από 3/4 των στίχων και η φωνή του ήταν πολύ άσχημη. Η ένταση ήταν τεραστία και στον κόσμο αλλά και στην επαφή του συγκροτήματος μαζί του. Παρά πολλοί από εσάς είστε -οι περισσότεροι- απογοητευμένοι και ακριβώς επειδή αγαπάμε τόσο αυτό το συγκρότημα δεν γίνεται να μην μιλήσουμε για κάποια πράγματα...».

Σε αυτή την εμφάνιση τους οι HIM έχασαν πάρα πολύ από την λάμψη τους ενώ μπορούν να αποδώσουν πολύ καλύτερα.

Το κλείσιμο του Rockwave ήταν με τους τακτικούς επισκέπτες στην χώρα μας, τους Placebo. To ξεκίνημα τους δεν ήταν καθόλου καλό. Προηχογραφημένο μπάσο, ο Brian Molko να χάνει κάπου την τονικότητα στα κομμάτια και γενικά μια χαλαρότητα επί σκηνής. Το group βρήκε την συνοχή του από την μέση του set, το οποίο βασίσθηκε στις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Παίξανε μόνο τα δικά τους κομμάτια ‘’Taste In Men’’, ‘’Special K’’, ‘’Black Eyed’’, ‘’English Summer Rain’’, ‘’This Picture’’, ‘’Bitter End’’, ‘’Special Needs’’, ‘’Pure Morning’’, ‘’Without You I’m Nothing’’, ‘’Every You And Every Me’’, ‘’Nancy Boy’’, ‘’Teenage Angst’’, ‘’Come Home’’ κ.α ενώ δεν ακούστηκαν καθόλου διασκευές όπως τα ‘’Where Is My Mind’’, ‘’Daddy Cool’’, ‘’20th Century Boy’’ αλλά αυτό δεν πτόησε καθόλου τους οπαδούς, οι οποίοι ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικοί.

Το Rockwave 2004 έλαβε τέλος περίπου στις 22:50 και αφού μας ευχαρίστησαν για την παρουσία μας στο φεστιβάλ οι υπεύθυνοι της DiDi Music ανανέωσαν το ραντεβού για το 2005.

Σίγουρα οι γενικές εντυπώσεις είναι θετικές. Το φετινό φεστιβάλ λειτούργησε ως test-drive για τα επόμενα. Με το δεδομένο ότι και τα επόμενα θα γίνουν στο ίδιο μέρος και με τα προβλήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω (λίγο μεγαλύτερος χώρος, πάρκινγκ, εστιατόριο) μπορεί να λειτουργήσουν ως οδηγός για την επόμενη προσπάθεια. Θα είναι λάθος να κάνουμε συγκρίσεις με τα Ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Υπάρχει άλλη τεχνογνωσία, διαφορετικές συνθήκες, δυσανάλογα οικονομικά μεγέθη, οπότε κάθε σύγκριση θα έχανε σε σχέση με το Ελληνικό. Η προσπάθεια πρέπει να γίνει ώστε το Rockwave του 2005 να είναι ανώτερο του 2004. Για ονόματα πάντα θα υπάρχουν οι ενστάσεις για το τι θα προτιμούσε ο καθένας οπαδός. Στα διάστημα 18-22 Ιουνίου συμφώνα με τους καλύτερους υπολογισμούς μαζεύτηκαν 40000 οπαδοί.


Όλοι θέλουμε το καινούριο, το πρωτοποριακό group άλλα από την άλλη και η εταιρεία προσπαθεί να έχει έναν ισοσκέλισμο στα έξοδα / έσοδα. Χτύπησε στα 2 σίγουρα εμπορικά χαρτιά (Him, Placebo) και στα hot reunion των Judas Priest / Pixies αλλά και πάλι ο συνολικός αριθμός ίσως να μην τους κάλυψε. Το αγοραστικό κοινό της Ελλάδος κινείται σε αυτούς τους αριθμούς, οπότε και κάπου εκεί κινείται και η εταιρεία. Ανοίγματα σε μεμονωμένες συναυλίες γίνονται κατά καιρούς στην χώρα μας άλλα δεν υπάρχει η ανταπόκριση από το κοινό. Οι συναυλίες του χειμώνα είχαν μειωμένη προσέλευση οπότε παίρνοντας τα μηνύματα η εταιρεία προσανατολίζει τις κινήσεις τις. Για να γίνει ένα αξέχαστο φεστιβάλ χρειάζεται προεργασία 1 χρόνου τόσο από την πλευρά της εταιρείας όσο και από την πλευρά του κοινού, αρχίζοντας δουλεία την επόμενη του κλεισίματος του φεστιβάλ.

P.S.: Χαιρετίσματα σε όλα τα παιδία από τα περιοδικά / fanzines / ραδιοφωνικούς σταθμούς και γενικά με όσους ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες για το φεστιβάλ.

Κείμενο: Παναγιώτης Λουκάς
Φωτογραφίες: Τέλης Βασιλάκης, Αντώνης Μουστάκας, Ηλίας Κουρούδης


Report από τη δεύτερη ημέρα του Rockwave
Report από την τρίτη ημέρα του Rockwave
Report από την τέταρτη ημέρα του Rockwave
Report από την πέμπτη ημέρα του Rockwave
  • SHARE
  • TWEET