Τα σύνορα της φαντασίας

Ο Νίκος Παπαδογιάννης πατάει με το ένα πόδι στο αεροπλάνο για την Πόλη και με το άλλο στη συναυλία των Depeche Mode

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 16/05/2017 @ 00:15

Λίγο πριν το τέλος της κυριακάτικης συναυλίας στην Αρένα Στόζιτσε της Λιουμπλιάνα (όπου αγωνίστηκε η Εθνική ομάδα στο Ευρωμπάσκετ του 2013), οι Depeche Mode έπαιξαν το "Everything Counts", ελαφρώς πειραγμένο και ρετουσαρισμένο, ώστε να κρύβει τα χρονάκια του.

Το "Εverything Counts" κυκλοφόρησε ως single το 1983 και ακούστηκε στο φινάλε (πριν το encore) της πρώτης μέρας του Rock In Athens στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στις 26 Ιουλίου 1985. Ναι, σωστά τις διαβάσατε, τις ημερομηνίες: 1983 και 1985. Πριν από τριαντα-φεύγα χρόνια. Από τότε ντύνουν με τις μουσικές τους αυτόν τον μάταιο κόσμο οι Depeche Mode.

Έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα και άλλοι ύμνοι της εποχής. Το "Master And Servant", το "People Are People", το "Just Can't Get Enough" ήταν ανάμεσα στα έντεκα τραγούδια που ακούστηκαν τότε στο Καλλιμάρμαρο, την ώρα που έπεφταν τα πρώτα γιαούρτια και μύριζε το Στάδιο σαν στάνη.

Τα πανκιά που είχαν μαζευτεί για να ακούσουν τους Stranglers δεν ανέχονταν τις εναέριες φράντζες των Depeche Mode ούτε τους ανδρόγυνους ακκισμούς του Boy George. Όταν εισέβαλαν στον χώρο και οι τζαμπατζήδες, γέμισε ο ουρανός με πτερόεντα αντικείμενα.

Τα δικά μου, φοιτητικά οικονομικά δεν επέτρεπαν ιδιαίτερους ηρωισμούς. Αναγκασμένος να διαλέξω μόνο μία από τις δύο βραδιές του φεστιβάλ, αποφάσισα αυτό που θα επέλεγε οποιοσδήποτε φυσιολογικός άνθρωπος: Μέρα 2, με Clash, Cure, Nina Hagen, Talk Talk και Τelephone.

Μπορούσε έστω ένας από τους 30.000 θεατές του Rock In Athens, να φανταστεί ότι οι Depeche Mode θα εξακολουθούσαν να μεσουρανούν στην Ελλάδα, και αλλού, 32 χρόνια μετά; Έχει και η επιστημονική φαντασία τα σύνορά της. Συνεχίζουν βεβαίως απτόητοι και οι Cure, αλλά και οι Stranglers, οι οποίοι μετρούσαν ήδη τότε έντεκα χρόνια ζωής!

Θυμάμαι ότι είχα το Just Can't Get Enough σε μία μαύρη 60άρα κασέτα BASF και ότι το λάνσαρε στα γυμνασιακά πάρτι της εποχής ο ερωτευμένος με τα σύνθις DJ μας, ο περίφημος Βαλεντίνο.

Μολονότι οι Depeche Mode έπαιξαν 4-5 φορές στην Αθήνα, δεν κατόρθωσα να τους δω ποτέ. Τουλάχιστον δύο από τις συναυλίες τους συνέπεσαν με δικές μου υποχρεώσεις σε διοργανώσεις μπάσκετ, ενώ το καλοκαίρι του 2006 κήρυξα προσωπικό μποϊκοτάζ στις μεγάλες συναυλίες του Terra Vibe, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το χάος της βραδιάς του Rοger Waters.

Κάπως έτσι, γλίτωσα και από το βάσανο του Μαΐου του 2009, όταν ανακοινώθηκε η ματαίωση της συναυλίας λίγη ώρα πριν την έναρξή της. «Πήρε ληγμένα ναρκωτικά ο Dave Gahan και τον τρέχουν στα νοσοκομεία», επέμενε η φήμη που διαδόθηκε αστραπιαία.

Αποδείχθηκε, τελικά, ότι ο άνθρωπος είχε καρκίνο και κινδύνευσε να πεθάνει το ίδιο βράδυ. Ευτυχώς το ξεπέρασε και επέστρεψε δριμύτερος, με την ιστορική μπάντα του, τέσσερα χρόνια αργότερα. Τις μέρες του φάιναλ-φορ φυσικά.

Ποτέ δεν μου πολυάρεσαν οι Depeche Mode. Μου φαίνονταν, ανέκαθεν, ένα συγκρότημα χωρίς ψυχή. Το ολόφρεσκο "Spirit", όμως, αποτελεί μία ηχηρή απάντηση. Τα τραγούδια που έγραψαν ο Μartin Gore, o Dave Gahan και οι λοιποί συμμορίτες μοιάζουν οργισμένα και καταγγελτικά.

Βεβαίως, δεν τους βγαίνει εύκολα η πολιτικοποίηση. Πολλές φορές ο λόγος τους παίρνει μορφή συνθηματολογίας και ακούγεται εφηβικός. Καλύτερα όμως έτσι, παρά «απολιτίκ». Μέρες που είναι, δεν συγχωρείται η αποστασιοποίηση, ιδίως στους καλλιτέχνες που έχουν δυνατή φωνή και ορδές πιστών.

Το "Spirit" του 2017 είναι το επιχείρημα που χρειαζόμουν για να δω, επιτέλους, τους Depeche Mode σε συναυλία, τώρα που ξανάρχονται. Μισό λεπτό, όμως. Τετάρτη στις 10 το πρωί αναχωρώ για την Κωνσταντινούπολη.

  • SHARE
  • TWEET