Oya Festival - Day 1,2 (Gorillaz, Nick Cave And The Bad Seeds, Fontaines DC κ.α.) @ Toyen Park, Όσλο, 10-11/8/22

Ημέρα Πρώτη

Το αυγουστιάτικο Όσλο σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει τις εικόνες που έχουμε στο μυαλό μας για τη Νορβηγία. Ηλιόλουστο και με αρκετά υψηλές θερμοκρασίες, με τον κόσμο να έχει ξεχυθεί στα (πανέμορφα και καταπράσινα) πάρκα και να απολαμβάνει χαμογελαστός τη φύση και την καλοκαιρία.

Σε ένα τέτοιο σκηνικό, το Oya Festival (ή Øyafestivalen κατά την ντοπιολαλιά), το μεγαλύτερο μουσικό δρώμενο στο Oslo, φιλοξενείται για τέσσερις μέρες στο Tøyen Park, ένα τεράστιο πάρκο στην καρδιά της πόλης. Έχοντας ξεκινήσει πίσω στο 1999, σταδιακά μεγάλωσε, αγκαλιάστηκε από το κοινό αλλά και την πολιτεία, προσελκύοντας επισκέπτες από όλο τον κόσμο. Σίγουρα τα μεγάλα ονόματα είναι αυτά που αποτελούν τον βασικό πόλο έλξης σε τέτοια φεστιβάλ. Gorillaz, Nick Cave, Florence & The Machine, Aurora, μερικά εξ’αυτών. Μοιρασμένο σε έξι σκηνές, με το lineup να αγγίζει από trance μέχρι black metal, έχει ως βασικό στόχο να δώσει βήμα σε Νορβηγικά σχήματα να ακουστούν σε ευρύτερο πλαίσιο.

Ένας βασικός στόχος του Oya (αλλά και της χώρας γενικότερα) είναι η φιλικότητα προς το περιβάλλον και η βιώσιμη λειτουργία του. Οργανικό φαγητό, παντελής έλλειψη πλαστικών μιας χρήσης, επαναχρησιμοποιούμενα ποτήρια μπύρας, αλλά και πληθώρα κάδων ανακύκλωσης, δείχνουν πόσο σοβαρά λαμβάνει η διοργάνωση την βιωσιμότητα των δραστηριοτήτων. Μιλώντας με άτομα της διοργάνωσης, μας είπαν πως η ηλεκτρική ενέργεια που χρησιμοποιείται για το φεστιβάλ προέρχεται αποκλειστικά από ανανεώσιμες πηγές, ενώ το 98% των επισκεπτών φτάνουν στο χώρο με τα πόδια, με ποδήλατο ή με δημόσιες (ηλεκτρικές) συγκοινωνίες. Μου έκανε τρομερή εντύπωση πως σε πολλά από τα food stands για κάθε είδος προς πώληση υπήρχε και πληροφορία για το πόσο διοξείδιο του άνθρακα παράγεται για κάθε μερίδα που πωλείται.

Kings Of Convenience

Ξεκίνημα της πρώτης μέρας στη μεγαλύτερη σκηνή του φεστιβάλ, με τους Kings Of Convenience να καλούνται να διαχειριστούν ένα μεγάλο κοινό που είχε ήδη μαζευτεί για να τους απολαύσει. To indie folk-pop duo από το Bergen, έχει μια χαρακτηριστική γλύκα στον ήχο του, με τις κιθάρες να περιπλέκονται αρμονικά και να στήνουν μια χαριτωμένη ατμόσφαιρα. Αν μη τι άλλο ένα απαλό ξεκίνημα, φέροντας στο μυαλό τους Simon and Garfunkel, που εύκολα σε κάνει να καταλάβεις τη δημοφιλία τους. Κομμάτια σαν το "Riot On Empty Street" ή το εναρκτήριο "Comb My Hair" έχουν τόσο μουσικό ενδιαφέρον, αλλά και αρκετά πιασάρικες μελωδίες για να παιχτούν στα ραδιόφωνα.

Kanaan

Μετακίνηση στην Hagen stage, σε μια επικλινή, αμφιθεατρική πλευρά του πάρκου και τους Kanaan, ένα instrumental trio Νορβηγών που κινούνται σε ψυχεδελικά μονοπάτια, μπλέκοντας rock με jazz επιρροές. Οι orange ενισχυτές πήραν φωτιά από νωρίς, με τη μπάντα να καταφέρνει άμεσα να γεμίσει τη σκηνή με την ενέργεια και τον ισοπεδωτικό ήχο της. Φέρνοντας στοιχεία αυτοσχεδιασμού αλλά και με δυνατά riffs, δεν άργησαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο που είχε μαζευτεί και να κλέψουν το χειροκρότημα. Ξεχωριστή στιγμή το "Pink Riff", που έδωσε σε κάθε μέλος της μπάντας την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τις μουσικές του ικανότητες, πάντα όμως εστιάζοντας στο groove και τη σύνθεση. Μια ευχάριστη έκπληξη από νωρίς οι νεαροί Νορβηγοί.

Princess Nokia

Αλλαγή ύφους, με την Princess Nokia να καταλαμβάνει την δεύτερη μεγαλύτερη σκηνή του φεστιβάλ. Όταν μιλάμε ουσιαστικά για ένα άτομο πάνω στο σανίδι (ο DJ δεν προσμετράται ως ουσιαστική παρουσία σε αυτή την περίπτωση), το να καταφέρεις να τη γεμίσεις και να επιβληθείς στο κοινό, το μόνο σίγουρο είναι πως χρειάζεται αυτοπεποίθηση με το κιλό. Κάτι που η Princess Nokia έδειξε να έχει και με το παραπάνω. Ομολογουμένως πολύ μακριά από τα προσωπικά μου ακούσματα, το φεμινιστικό ραπ της δεν είχε να πει πολλά στα αυτιά μου, ωστόσο έδειξε να έχει ένα δυνατό πυρήνα από fans, που έφαγαν μάλιστα και τα νερά από το Kirby νεροπίστολο με το οποίο ήταν εξοπλισμένη. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι αλώνισε τη σκηνή με τόσο αέρα και ένα πολύ δυναμικό attitude, δείχνει πως πρεσβεύει όντως τη δυναμική που υποστηρίζει στα κομμάτια της.

Aldous Harding

Σε αντιδιαστολή με την δυναμική (και προκλητική) Princess Nokia, η εναλλαγή στο "laid-back" ύφος της Aldous Harding ήταν αν μη τι άλλο απότομη. Αυτή βέβαια είναι και η ομορφια ενός φεστιβάλ σαν το Oya, που σου δίνει την ευκαιρία να πάρεις τις απαραίτητες ανάσες. O αγαπητός συνάδελφος Μάνος Ορφανουδάκης τα είχε γράψει ωραία για το τελευταίο δισκογραφικό της πόνημα, ωστόσο η αλήθεια είναι πως στα πλαίσια ενός φεστιβάλ, η εμφάνιση της άφησε “a lot to be desired” που λέμε και στο χωριό μου. Οριακά άνευρη, αξιοπρεπής αλλά και λίγο flat σε συναισθηματικό επίπεδο, μάλλον ικανοποίησε τους ψιλιασμένους, αλλά άφησε αδιάφορους όσους έρχονταν σε ουσιαστική επαφή με τη μουσική της για πρώτη φορά.

Mdou Moctar

Η μέρα μας θα συνεχιζόταν με τους Mdou Moctar, ένα σχήμα από τo Νίγηρα, που έχει τραβήξει την προσοχή των indie κύκλων με την ιδιαίτερη προσέγγισή του, που παντρεύει την αφρικανική παράδοση των touareg με τον κλασσικό rock ήχο, με bluesy προσέγγιση. Ο Mahamadou Souleymane, συνθέτης και frontman, εντυπωσίασε τόσο με την κιθαριστική του αρτιότητα αλλά και τη σκηνική του παρουσία, γεμάτη ενέργεια. Με αέρα βγαλμένο από τα 60s, έκανε μια δυναμική εμφάνιση. To πνεύμα του guitar hero είναι ξεκάθαρα παρόν, και το γεγονός ότι υπάρχουν στιγμές έκπληξης στις μελωδικές επιλογές αποτελεί από μόνο του στοιχείο που τους δίνει μοναδικό χαρακτήρα. “Όσα δόντια του έλειπαν, τόσο τσαγανό έχει” σχολιάσαμε αστειευόμενοι καθώς φεύγαμε από τη σκηνή. Σίγουρα μια ιδιαίτερη παρουσία σε ένα ήδη πολυσυλλεκτικό lineup.

Perfume Genius

Μετά την ένταση των Mdou Moctar, είχε έρθει η σειρά για τον Perfume Genius. Χαρακτηριζόμενος ως art pop, ο ήχος ξεφεύγει αρκετά από στεγανά και μοιάζει να αναμοχλεύει στοιχεία απο διαφορετικές προελεύσεις και δεκαετίες. Σίγουρα μια εκφραστική παρουσία, με αέρινα φωνητικά, ενώ εντύπωση μου έκανε η εμφατική παρουσία του μπάσου που γείωνε αρκετά τον ήχο. Με κομμάτια σαν το “On The Floor” και “Slip Away”, έδειξε τη θεατρική περσόνα του, και φάνηκε να έχει μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο. Συνολικά μια πολύ καλή εμφάνιση, αν και μετά την ενέργεια των προηγούμενων acts ήταν λίγο πιο υποτονική για τα γούστα μου.

Emilie Nicolas

Μια άλλη (θετική) έκπληξη της πρώτης μέρας του φεστιβάλ, ήταν η παρουσία της Emilie Nicolas, της Νορβηγίδας τραγουδοποιού και τραγουδίστριας από το Bærum. Έχοντας ήδη στο ενεργητικό της τέσσερα Νορβηγικά Grammy. Ο ήχος της είναι ένα ιδιόμορφο κράμα pop, R&B με ηλεκτρονικά στοιχεία, και αρκετά ανορθόδοξες συνθέσεις. Πρώτη έκπληξη η φωνή της, που ήταν πραγματικά εκπληκτική. Πάντα σε τέτοιες φωνές κρατάω μια επιφύλαξη σε σχέση με τη στουντιακή απόδοση, αφού είναι σύνηθες να φτιάχνονται κατά την παραγωγή των άλμπουμ. Όχι εδώ. Δεύτερη έκπληξη, η παρουσία δύο drummer επί σκηνής. Όχι για το εφέ, αλλά συμπληρώνοντας με ενδιαφέρουσες ιδέες αυτό το ηχητικό κράμα που

The Good The Bad And The Zugly

Ομολογώ πως τους The Good The Bad And The Zugly δεν τους ήξερα καν σαν ύπαρξη πριν από αυτό το φεστιβάλ. Ακούγοντας κάποια δείγματα της δουλειάς τους νωρίτερα, θεώρησα πως κάτι ενδιαφέρον θα είχαν να προσφέρουν στην εναρκτήρια μέρα του Oya. Και είχα δίκιο. Με αέρα headliner, αλλά και εκρηκτική ενέργεια, δε χρειάστηκε πολύς χρόνος για να αντιληφθούμε πως επρόκειτο για μια μπάντα φτιαγμένη για live. Με αμιγώς punk ήχο, ισοπέδωσαν τη σκηνή και απέδωσαν το υλικό τους με θράσος και περισσή ζωντάνια. Με κομμάτια σαν το "What’s My Rage Again" απέδειξαν ότι έχουν τη στόφα μιας μπάντας που μπορεί να ξεσηκώσει ακόμη και τους πιο δύσπιστους, ενώ σε στιγμές όπως το "Sickness Unto Death" φανέρωσαν την πιο μελωδική τους πλευρά. Μια πολύ δυνατή εμφάνιση που επιβραβεύτηκε με την ανάλογη συμμετοχή από το κοινό που δεν δίστασε να το χαρεί με το ανάλογο headbanging και crowdsurfing.

Gorillaz

Η ώρα πέρασε, ο ήλιος πια είχε κατέβει κάτω από τον ορίζοντα. Όχι βέβαια πως θα σκοτείνιαζε τελείως με τη συμβατική έννοια. Το καλοκαίρι στη Νορβηγία είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία, με το λυκόφως ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα να σε κάνει να χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Με πλήθος κόσμου να έχει μαζευτεί στην κεντρική, μεγάλη σκηνή του Oya Festival, είχε έρθει η ώρα για τους Gorillaz. Σαν καλογυαλισμένη μηχανή, με μπροστάρη τον Damon Albarn, φάνηκε να έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με το Νορβηγικό κοινό, αν κρίνουμε από τις θερμές αντιδράσεις και το συγχρονισμένο χορό που βλέπαμε σε διάφορα σημεία. Με ένα σετ που άγγιξε όλη σχεδόν τη δισκογραφία τους, και τις διάφορες guest συμμετοχές να εμφανίζονται στις οθόνες, σίγουρα ικανοποίησαν τους φίλους της μουσικής τους, αν κρίνουμε από τα χαμόγελα που βλέπαμε παντού γύρω μας, στο κλείσιμο της βραδιάς.

Lemaitre

Κατηφορίζοντας για την έξοδο, πετύχαμε στα τελευταία κομμάτια τους Lemaitre, ένα indie electronic duo από το Όσλο, οι οποίοι μας εντυπωσίασαν με το πολύ καλοστημένο show τους, τον εντυπωσιακό φωτισμό αλλά και με το χαμό που γινόταν κάτω από την Klubben, μια εκ των δύο "κλειστών" σκηνών που κατά τους ιθύνοντες του φεστιβάλ είχε σκοπό να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα παρόμοια με αυτή ενός κλειστού χώρου. Η εμπειρία των Lemaitre από μεγάλα φεστιβάλ όπως τα Coachella και Lollapalooza, φάνηκε και με το παραπάνω. Με γκρουβάτο ήχο, γλυκές κιθάρες και πολύπλευρες συνθέσεις, όχι μόνο έκαναν τον κόσμο να χορέψει, αλλά αποτέλεσαν και μια ιδανική εμφάνιση για το κλείσιμο αυτής της γεμάτης πρώτης μέρας.

Ημέρα Δεύτερη

Κι ότι λέγαμε πως θα ξεφεύγαμε από τη ζέστη και το λιοπύρι της Ελλάδας, η δεύτερη μέρα του Oya Festival έμελλε να είναι ιδιαίτερα ηλιόλουστη και θερμή. Ευτυχώς για μας, το άφθονο νερό αλλά και η σκιά των τεράστιων δέντρων του πάρκου ήταν εκεί για τις απαραίτητες ανάσες, όταν τις είχαμε ανάγκη.

Fontaines D.C.

Δυνατή εμφάνιση από τους Fontaines D.C, στη Vindfruen stage. Φαίνεται πως η αίσθηση που έκανε το "Skinty Fia", είχε απήχηση και στο Νορβηγικό κοινό. Ο frontman Grian Chatten, με το μπλουζάκι των hip-hoppers OutKast αλώνισε τη σκηνή, με τη μπάντα να τα δίνει όλα χωρίς φρου φρου κι αρώματα, αλλά παίζοντας με ευθύτητα και έμφυτη αλήθεια. Όπως μας είπε backstage μια εκπρόσωπος δισκογραφικής από την Αγγλία με χαρακτηριστική σαρκαστικότητα, "έχει γίνει της τρελής με αυτούς". Με ένα μιξ τραγουδιών από όλη τους τη δισκογραφία, ακόμη και οι στιγμές που στα άλμπουμ ίσως ηχούν λίγο άδεια, έσφυζαν από ζωή και συναίσθημα. Το κλείσιμο με το "I Love You", με τον κόσμο να μοιάζει να ξέρει όλους τους στίχους και να τραγουδάει φωναχτά, φανέρωσε μια σύνδεση μοναδική και ιδιαίτερη. Από τις περιπτώσεις που το hype δείχνει αντάξιο των προσδοκιών.

Girl In Red

H Marie Ulven, ή Girl In Red, έχει ήδη δημιουργήσει ένα ισχυρό πυρήνα οπαδών στη Νορβηγία, ενώ αφήνει σταδιακά το στίγμα της και στη διεθνή σκηνή. Παρά τα μικρολαθάκια, το indie pop της πιάνει τον παλμό μιας γενιάς που ζει σε μια συναισθηματική θύελλα. Πιασάρικο χωρίς να είναι φθηνό, με κομμάτια σαν το "Serotonin", καταφέρνει να θίξει σοβαρά προβλήματα, χωρίς όμως να γίνεται μελοδραματικό. Με τις pride σημαιούλες να κυματίζουν και τον κόσμο να εκφράζεται χωρίς φόβο η περιορισμό, και την Marie να αποτελεί queer queen όπως πολλοί την χαρακτηρίζουν, οι γλυκές μελωδίες και τα grooves της ήταν μια πολύ ευχάριστη παρέα, και κέρδισε συνολικά τις εντυπώσεις.

Parquet Courts

Περνώντας από τη σκηνή όπου έπαιζαν οι Parquet Courts, η σχετικά χλιαρή παρουσία του κόσμου τελικά δεν ήταν τυχαία. Χωρίς να είναι κακοί, έμοιαζαν σαν μια μπάντα χωρίς ιδιαίτερη ηχητική ταυτότητα, και δεν κατάφεραν να κερδίσουν το ενδιαφέρον. Ήταν μάλλον η καλύτερη στιγμή να πάμε προς ένα από τα food stalls για να φάμε ένα (πανάκριβο) φαλάφελ.

Combos

Από την έρευνα που είχαμε κάνει πριν το φεστιβάλ, οι Combos ξεχώρισαν με την ενέργειά τους, οπότε είχαμε πει από νωρίς πως ήταν μια από τις μπάντες που θέλαμε να δούμε. Κι όχι άδικα, αφού αποτέλεσαν μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις όλoυ του τετραημέρου. Έπαιζαν πραγματικά σαν μανιασμένοι, με τα pits από κάτω να έχουν πάρει φωτιά, και τον frontman τους να ξελαρυγγιάζεται και να κάνει συχνά πυκνά crowdsurfing. Με ογκώδη riffs και αξιέπαινο δέσιμο και αέρα επί σκηνής, μπόλιασαν rap, hardcore μεχρι και black metal, με κανένα από αυτά τα στοιχεία να μην ηχεί παράταιρο στο τέλος. Η νεανική τους ορμή και ενέργεια ξεχείλισε, και συνεπήρε όλο τον κόσμο που βρέθηκε εκεί για να τους παρακολουθήσει. Σίγουρα μια από τις πλέον υποσχόμενες νορβηγικές μπάντες που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε.

Nick Cave & The Bad Seeds

Με τις αναμνήσεις από το Release Festival να είναι ακόμη νωπές, είχε ενδιαφέρον να δούμε πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η εμφάνιση του Nick Cave με την εκπληκτική του μπάντα, σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, με ένα κοινό τελείως διαφορετικής κουλτούρας κι εκφραστικότητας. Εκεί φαίνεται και η στόφα ενός μεγάλου, διαχρονικού καλλιτέχνη και performer. Με το χαρακτηριστικό, σχεδόν μεσσιανικό του στυλ, και την πηγαία αμεσότητα, δε χρειάστηκε πολύ χρόνο για να κάνει σύνδεση με το κοινό που είχε γεμίσει όλη την πλαγιά του πάρκου που κοίταζε προς την μεγάλη σκηνή του φεστιβάλ.

Η σχεδόν μυστικιστική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η μουσική του Nick Cave, φαίνεται πως δε γνωρίζει σύνορα, και οι Νορβηγοί έμοιαζαν μαγεμένοι από την θεατρικότητα της ερμηνείας του. Όσο η προσωπική του τραγωδία θα μπορούσε να αποτελεί πηγή μελαγχολίας και περισυλλογής, τόσο σε συναυλιακό επίπεδο μετουσιώνεται σε μια κάθαρση, μια γιορτή για τη ζωή, με ολο τον κοσμο να γίνεται κοινωνός σε αυτη την εμπειρια.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη