Rock Culture #7: Μιλήσαμε για δίσκους βινυλίου με τον Scott Neuman

Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 15/03/2012 @ 13:15
To rock δεν είναι μόνο μουσική. Στις αμέτρητες εκφράσεις του, άγγιξε άλλες μορφές τέχνης, μεταμόρφωσε επαγγέλματα, γέννησε τεχνοτροπίες, έδωσε ρυθμό στην ιστορία, εμπνεύστηκε και ενέπνευσε: δημιούργησε μια ολόκληρη κουλτούρα με ποικιλία και δυναμική. Το Rocking.gr, στη νέα στήλη του που βαφτίσαμε «Rock Culture», θα παρουσιάσει μια σειρά από άρθρα, αφιερώματα και συνεντεύξεις, με κεντρικό άξονα αυτή τη rock κουλτούρα, σαν τμήμα της πολιτιστικής δημοκρατίας της λεγόμενης «pop culture». Θέλουμε να αφηγηθούμε τη μυθολογία της μουσικής που αγαπάμε, να αναζητήσουμε την αλληλεπίδρασή της με άλλες τέχνες, με την ιστορία, με την καθημερινότητα. Θέλουμε να μετρήσουμε τα πολιτιστικά της τέκνα και να μοιραστούμε τις απίστευτες εξιστορήσεις που έκαναν το rock ένα πολιτιστικό φαινόμενο.

Ο Scott Neuman είναι ένας επιφανής εκτιμητής και έμπορος σπανίων δίσκων βινυλίου. Οι διαδικτυακές του υπηρεσίες ανατρέχουν σε δίκτυα δισκοπωλών και μεγάλων συλλεκτών ανά τον κόσμο, για να βρουν τους σπάνιους δίσκους που αναζητούν οι πελάτες του. Ο διεθνής Τύπος έχει επανειλημμένα δημοσιεύσει απόψεις του, σχετικά με την ειδικές του γνώσεις. Το Rocking.gr επιχείρησε να βρει απαντήσεις σε ερωτήματα που απασχολούν τους λάτρες του βινυλίου, συνομιλώντας με τον Αμερικανό αυτό συλλέκτη και εκτιμητή.

Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι έχουν την μεγαλύτερη συλλογή δίσκων στον κόσμο. Εσύ τι θα έλεγες;
Δεν θα έλεγα ότι έχω την μεγαλύτερη συλλογή δίσκων στον κόσμο. Έχω όμως πρόσβαση στις μεγαλύτερες συλλογές δίσκων στον κόσμο και αυτό μου δίνει ένα πλεονέκτημα απέναντι στους ανταγωνιστές μου. Έχουμε, βέβαια, στην κατοχή μας έναν σημαντικό αριθμό δίσκων, αλλά επιπλέον έχουμε σχέσεις με πάρα πολλούς άλλους εμπόρους σε όλον τον κόσμο, με αποτέλεσμα να μπορούμε να βρούμε σχεδόν τα πάντα. Πολλοί μεγάλοι συλλέκτες, όταν αποφασίζουν να πουλήσουν κάτι, τηλεφωνούν πρώτα σε εμένα.

Και η προσωπική σου συλλογή;
Ας πούμε ότι η προσωπική μου συλλογή είναι μια ικανοποιητικά μεγάλη συλλογή.

Ποιά είδη μουσικής περιλαμβάνει;
Κυρίως rock, jazz, soul, blues και punk.

Ποιά είναι τα «άγια δισκοπότηρα» της συλλογής σου;
Αυτή τη στιγμή, θα έλεγα πως είναι δύο δίσκοι των Black Sabbath. Πρόκειται για μοναδικά κομμάτια, γιατί είναι δίσκοι «acetate», δηλαδή δίσκοι που δημιουργήθηκαν απευθείας από τα master tapes για να δώσουν μια αίσθηση σχετικά με το πώς θα ηχεί το τελικό προϊόν. Δεν είναι τα λεγόμενα «test pressing». Υπάρχουν ελάχιστα αντίτυπα, ίσως δέκα το πολύ. Τα έφτιαξαν κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων ή του mastering για να τα δώσουν σε μέλη της μπάντας ή συνεργάτες τους. Τα συγκεκριμένα δύο αντίτυπα αγοράστηκαν πριν από περίπου σαράντα χρόνια και εκτιμώ πως η αξία τους είναι 7.500 δολάρια το καθένα.

Ποιοί δίσκοι είναι;
Το πρώτο άλμπουμ και το “Paranoid”.

Και φαντάζομαι πως δεν έχουν εξώφυλλο.
Όχι, δεν έχουν. Στην ουσία είναι ένα κομμάτι μέταλλο με laquer επένδυση. Δεν φτιάχνονται όπως οι κανονικοί δίσκοι βινυλίου.

Βρίσκεις χρόνο να ακούσεις τους δίσκους σου;
(γέλια) Δυστυχώς, τους αφιερώνω πολύ λίγο χρόνο. Δουλεύω περίπου δώδεκα με δεκατέσσερις ώρες τη μέρα.

Θεωρείς ότι συνεχίζεις να είσαι συλλέκτης;
Μέχρι ενός σημείου, θεωρώ πως συνεχίζω να συλλέγω. Τώρα πια, όμως, μπορεί να «συλλέγω» περισσότερο για άλλους, ώστε να μπορούν αυτοί να απολαύσουν τους δίσκους που βρίσκω.

Θα συμφωνούσες με την άποψη ότι τους συλλέκτες δίσκων, τελικά, ενδιαφέρει περισσότερο η συλλογή παρά η ίδια η μουσική;
Ναι. Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι που έχουν χιλιάδες δίσκους δεν θα τους ακούσουν ποτέ όλους. Από αυτή την άποψη, η συλλογή δίσκων, όπως και πολλά άλλα είδη συλλογής, είναι μια μορφή αρρώστιας. Είναι, όμως, μια ευχάριστη αρρώστια και αν, από οικονομικής άποψης, μπορείς να το επιτρέψεις στον εαυτό σου, τόσο το καλύτερο για σένα.

Έχετε ένα διαδικτυακό δισκοπωλείο (cyber record store), πώς ξεκίνησε αυτή η δραστηριότητα;
Ήμασταν οι πρώτοι που δημιούργησαν διαδικτυακό δισκοπωλείο. Ξεκινήσαμε το 1992, με ένα bulletin board, για να καταλάβεις! Το 1995, τα μεταφέραμε όλα στο διαδίκτυο και είχαμε έναν κατάλογο που ο κόσμος μπορούσε να «κατεβάσει», να τον μελετήσει και να παραγγείλει.

Ξεκινήσατε, λοιπόν, την εποχή που το βινύλιο γνώρισε τη χαμηλότερη δημοτικότητά του, έτσι δεν είναι;
Πράγματι. Πιστεύω πως το βινύλιο επιτέλους γνωρίζει την πραγματική του αναβίωση σήμερα. Πολύ περισσότερο, τα πέντε τελευταία χρόνια. Το παράξενο είναι πως ο λόγος που η αγορά των σπάνιων δίσκων κινείται ειδικά τώρα είναι ότι άνθρωποι που δεν θα διανοούνταν να πουλήσουν τους δίσκους τους χρειάζονται χρήματα, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Σπάνιοι δίσκοι, που είχαν εξαφανιστεί, ξαφνικά ξαναμπαίνουν στην αγορά. Από την άλλη, σημειώνεται σημαντική πτώση των τιμών, ύψους μέχρι και 60% σε σχέση με τις προ πενταετίας τιμές, ακριβώς επειδή πολλοί σπάνιοι δίσκοι αρχίσουν να εμφανίζονται ξανά στην αγορά. Βέβαια, σε πολλές περιπτώσεις εξαιρετικά σπάνιων δίσκων, οι πωλητές δεν χαμηλώνουν την τιμή τους και προτιμούν να κρατήσουν τους δίσκους τους, αν δεν βρουν αγοραστή έτοιμο να πληρώσει την τιμή που επιλέγουν.

Υπάρχει κάποιος δίσκος που δεν κατάφερες ποτέ να βρεις;
Αυτό θέλει σκέψη. (μετά από μερικά δευτερόλεπτα) Νομίζω πως όχι. Δηλαδή, μακροπρόθεσμα νομίζω πως τελικά βρήκα όλους τους δίσκους που μπορεί να έψαχνα. Αλλά είναι αλήθεια πως κάποιο δίσκοι είναι ιδιαίτερα δυσεύρετοι και μου πήραν πολύ καιρό. Για παράδειγμα, κάποιοι παλιοί δίσκοι jazz ή ακόμα σφραγισμένα αντίτυπα του “Introducing The Beatles”. Επίσης, το σφραγισμένο “Yesterday And Today” των Beatles, με το λεγόμενο «butcher cover». Βρίσκονται ακόμα τέτοια αντίτυπα, αλλά είναι πολύ σπάνια και το κόστος είναι τουλάχιστον πενταψήφιο. Φυσικά μιλάω για πρώτες εκδόσεις και first pressing. Υπάρχει ένας δίσκος που θυμάμαι πως τον ψάχναμε για πάρα πολλά χρόνια: ήταν το σαρανταπεντάρι του “Street Fighting Man” των Rolling Stones με κανονικό εξώφυλλο «picture sleeve». Τελικά, μια μέρα, κάποιος μας τηλεφώνησε και είπε πως το είχε και ήθελε να το πουλήσουμε εμείς. Η αξία του ήταν 10.000 δολάρια!

Ποιές πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών έχουν τα καλύτερα δισκοπωλεία;
Θα έλεγα η Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες.

Ποιός είναι ο λόγος που ο κόσμος ακούει βινύλια τη σήμερον ημέρα;
Σε ένα πολύ καλό ηχοσύστημα, ένας καλός δίσκος βινυλίου μπορεί να σου επιτρέψει να ακούσεις τις λεπτές αποχρώσεις του ήχου καλύτερα από ό,τι θα σου επέτρεπε ένα CD. Πρέπει επίσης να λάβεις υπόψη ότι, παραδείγματος χάριν, αν βρεις έναν δίσκο βινυλίου από τη δεκαετία του ’60 σε κάποια από τις πρώτες κοπές του και τον συγκρίνεις με την έκδοση σε CD που έγινε remastered σαράντα χρόνια αργότερα, η ποιότητα ήχου του βινυλίου θα είναι σαφώς καλύτερη. Αυτό συμβαίνει γιατί ο χρόνος μειώνει τη ποιότητα του ήχου στα master tapes, από τα οποία γίνεται το remaster. Από τη φύση του, το master tape φθείρεται με τον χρόνο και η αναπαραγωγή γίνεται από δεδομένα που είναι σαράντα ετών, τα οποία προφανώς δεν είναι τα ίδια με αυτά από τα οποία δημιουργήθηκε το βινύλιο της εποχής.

Αυτό το τελευταίο επιχείρημα, όμως, δεν ισχύει για τα καινούρια άλμπουμ που πρωτοκυκλοφορούν σε βινύλιο τώρα. Σε αυτήν την περίπτωση, και το βινύλιο και το CD προέρχονται από το ίδιο «φρέσκο» master tape.
Εντάξει, για την διαφορά της ποιότητας του ήχου μεταξύ βινυλίου και CD, οι απόψεις διίστανται. Σου είπα τη δική μου γνώμη. Ο λόγος που κάποιος προτιμά να αγοράσει ένα καινούριο άλμπουμ σε βινύλιο, αντί για CD, μπορεί να είναι πως οι καλλιτέχνες έχουν την τάση να βάζουν επιπλέον κομμάτια στο βινύλιο ή ακόμη γιατί πιθανότατα προτιμά το διαφορετικό packaging του βινυλίου. Το βινύλιο αφορά πρωτίστως μια αγορά συλλεκτών. Πουλήθηκαν πέρσι ενάμισι εκατομμύριο δίσκοι. Αυτός ο αριθμός είναι πολύ μικρός αν αναλογιστείς ότι κάποτε πωλούνταν δισεκατομμύρια CD κάθε χρόνο. Η εταιρίες το γνωρίζουν αυτό και, για το λόγο αυτό, οι δίσκοι βινυλίου κόβονται σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, από 1000 μέχρι 10000 συνήθως. Τα φτιάχνουν, όμως, από «παρθένο» βινύλιο, προτιμούν τα 180 γραμμάρια. Έτσι, ακόμα και τα καινούρια βινύλια έχουν μια συλλεκτική αξία.

Ποιό προβλέπεις πως θα είναι το μέλλον του βινυλίου, ως μορφής υλικού φορέα για τη μουσική;
Πιστεύω ότι οι δίσκοι βινυλίου θα συνεχίσουν να υπάρχουν, τουλάχιστον για τα επόμενα σαράντα ή πενήντα χρόνια. Βλέπεις τα παιδιά να συνεχίζουν να πηγαίνουν στα δισκοπωλεία και να αγοράζουν μεταχειρισμένα βινύλια, βλέπεις τους deejay να κάνουν το ίδιο για να βρουν υλικό για remix. Αρέσει στον κόσμο να συλλέγει, να κρατάει στα χέρια του ένα μεγάλο εξώφυλλο, να διαβάζει τις πληροφορίες στο οπισθόφυλλο, να ανοίγει ένα gatefold ή να «ανακαλύπτει» ένα insert. Υπάρχουν χαρές που δεν τις προσφέρει ένα CD ή ένα box set.

Πώς βλέπεις τα MP3;
Πιστεύω πως τα MP3 ή κάποια άλλη μελλοντική μορφή ψηφιοποίησης στο τέλος θα καταργήσουν όλους τους άλλους υλικούς φορείς. Ήδη, τα MP3 έχουν κατακρημνίσει τις πωλήσεις των CD. Επίσης, όταν ένας καλλιτέχνης βγάζει έναν δίσκο που έχει μόνο ένα τραγούδι που αξίζει, ο αγοραστής δεν θα δώσει 13 δολάρια για να τον αγοράσει. Θα προτιμήσει να δώσει ένα ή δύο δολάρια, για το μέρος το δίσκου που αξίζει.

Δηλαδή, κατά τη γνώμη σου, το MP3 θα μπορούσε να εξαφανίσει και το βινύλιο;
Ναι, πιθανότατα τελικά να συμβεί και αυτό. Αλλά, όπως σου είπα, νομίζω πως έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας.

Ποιοί καλλιτέχνες ενδιαφέρουν περισσότερο τους συλλέκτες;
Κοίταξε, πάντα υπάρχουν άνθρωποι που συλλέγουν δίσκους των Beatles, των Rolling Stones, των Grateful Dead, του Jimi Hendrix κλπ. Επίσης πάρα πολλοί συλλέγουν δίσκους jazz μουσικής από τη δεκαετία του ’50. Υπάρχουν όμως και πιο εναλλακτικές προτιμήσεις. Καλλιτέχνες όπως οι Nurse With Wound ή οι Coil μάς εκπλήσσουν με τις τιμές που προσεγγίζουν. Επίσης, υπάρχει μεγάλη αγορά για δίσκους από την Ιαπωνία, λόγω της εξαιρετικής ποιότητας κατασκευής τους. Δηλαδή, ο κόσμος πληρώνει δύο και τρείς φορές περισσότερα από ό,τι θα πλήρωνε για την αμερικανική έκδοση του ίδιου δίσκου.

Υπάρχουν συλλεκτικοί ελληνικοί δίσκοι που να ενδιαφέρουν τη διεθνή αγορά;
Ναι, βέβαια. Μη με βάλεις να θυμηθώ τα ονόματα, πρέπει να δω τα εξώφυλλα για τους θυμηθώ! (γέλια) Πρόκειται κυρίως για δίσκους ψυχεδελικού rock. Επίσης, είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι θεωρούνται συλλεκτικοί μερικοί πολύ παλιοί ελληνικοί δίσκοι γραμμοφώνου , κυρίως κλασσικής μουσικής. Τέτοιοι δίσκοι συνήθως αξίζουν από 25 μέχρι 100 δολάρια. Φαίνεται ότι στην Ελλάδα κόπηκαν εξαιρετικής ποιότητας δίσκοι κλασσικής μουσικής και όπερας, στις δεκαετίες του ’20 και του ‘30.

Ποιοί είναι κατά τη γνώμη σου οι ομορφότεροι δίσκοι βινυλίου που έχουν κυκλοφορήσει;
Εννοείς μάλλον ως προς το εξώφυλλο, έτσι;

Ναι. Φερ’ ειπείν, εγώ θα έλεγα πως το τρισδιάστατο εξώφυλλο του “Their Satanic Majesties Request” των Rolling Stones είναι ένα πολύ όμορφο αντικείμενο.
Συμφωνώ, είναι σίγουρα ένα από αυτά που μου αρέσουν πολύ κι εμένα. Θα προσέθετα το “In-A-Gadda-Da-Vida” των Iron Butterfly, το “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band” των Beatles, το “Some Girls” των Rolling Stones. Υπάρχουν πολλά, αλλά αυτά είναι τα αγαπημένα μου.

Ας προσπαθήσουμε να διαλύσουμε μερικούς μύθους. Κατά τη γνώμη σου, ο ήχος των έγχρωμων βινυλίων είναι χειρότερος από τω κοινών μαύρων βινυλίων;
Όχι απαραίτητα. Δεν νομίζω πως το χρώμα είναι ο παράγων που κάνει τη διαφορά.

Ο ήχος των picture disc είναι χειρότερος από των κοινών μαύρων βινυλίων;
Όχι πάντα. Πρέπει να ξέρεις, πάντως, ότι τα εργοστάσια ή οι βιοτεχνίες που κατασκευάζουν picture disc δεν περιμένουν να τα αγοράσεις για να τα ακούσεις, αλλά μάλλον για να τα κρεμάσεις στον τοίχο. Το picture disc δημιουργήθηκε ως συλλεκτικό αντικείμενο. Από την εμπειρία μου, δεν θα έλεγα ότι συνήθως τα picture disc έχουν την αναμενόμενη ηχητική ποιότητα, γιατί η κατασκευή τους δεν μεριμνά για αυτό.

Γιατί οι δίσκοι 180 γραμμαρίων θεωρούνται καλύτερης ποιότητας;
Επειδή, για την κατασκευή τους, χρησιμοποιείται «παρθένο» βινύλιο. Πλέον, πολύ συχνά, οι κατασκευαστές χρησιμοποιούν ανακυκλωμένο βινύλιο, το οποίο είναι χαμηλότερης ποιότητας και δεν γνωρίζεις, κατά την επεξεργασία, τι άλλα υλικά θα βρεθούν μέσα στον δίσκο.

Συνεπώς, το βάρος δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Όχι, αυτό που έχει σημασία είναι το υλικό και η κοπή. Το γεγονός ότι ο κατασκευαστής δεν προσπαθεί να κάνει οικονομίες, ότι χρησιμοποιεί περισσότερο και αγνότερο υλικό, ότι δεν προσπαθεί να συμπιέσει την πληροφορία, όλα αυτά κάνουν το βινύλιο να ηχεί καλύτερα.

Το mono είναι καλύτερο από το stereo;
(γέλια) Εγώ προτιμώ το stereo. Εξαρτάται, βασικά, από τον τρόπο που ηχογραφήθηκε ο δίσκος. Αν ηχογραφήθηκε σε multitrack και μετά μιξαρίστηκε σε stereo, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν όμως ηχογραφήθηκε για mono και το μετατρέπεις σε stereo, τότε παίζεις με πράγματα με τα οποία δεν πρέπει να παίζεις.

Ποιά είναι η γνώμη σου για το eBay;
Το λατρεύω το eBay. Προσφέρει έναν καταπληκτικό τρόπο να βρίσκεις δίσκους από όλον τον κόσμο. Το χρησιμοποιούμε και πουλάμε δίσκους σε όλον τον πλανήτη. Έχουμε δίσκους στο eBay, για τους οποίους ζητάμε μέχρι και 100.000 δολάρια.

Κατά τη γνώμη σου, το eBay φούσκωσε ή κατέβασε τις τιμές των δίσκων;
Εξαρτάται. Χρειάζεται να καταλάβεις πώς πρέπει να το χρησιμοποιείς, και ως πωλητής και ως αγοραστής.

Δημιουργούνται όμως τάσεις και ξαφνικά βλέπουμε δίσκους να προτείνονται σε εξωφρενικά ψηλές τιμές.
Υπάρχουν δίσκοι για τους οποίους οι πωλητές ζητάνε χιλιάδες δολάρια, ενώ, κατά τη γνώμη μου, δεν αξίζουν χιλιάδες δολάρια. Υπάρχουν άλλοι δίσκοι που αυτή είναι όντως η πραγματική τους αξία. Είναι απλό, ο κάθε πωλητής ψάχνει έναν αγοραστή για τον δίσκο του.

Κατά τη γνώμη σου, υπάρχουν μοντέρνα «ιερά δισκοπότηρα» για τους συλλέκτες;
Υπάρχουν, αλλά είναι ελάχιστα. Αυτό που έχει αρχίσει να αποκτά αξία είναι παραδόξως το CD-R, το οποίο δεν υπάρχει κανένας τρόπος να πιστοποιήσεις ότι είναι αυθεντικό. Σου λένε ότι το τάδε CD-R δόθηκε από το studio στη Madonna, ας πούμε, και εκείνη μού το χάρισε και εγώ τώρα το πουλάω. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να πιστοποιεί ότι αυτό το αντικείμενο πέρασε από τα χέρια της Madonna, ούτε καν ότι προέρχεται από το studio. Είναι ένα κοινό CD-R, από αυτά που βρίσκουμε στην αγορά. Κι όμως, υπάρχει κόσμος που τα αγοράζει αυτά τα μαραφέτια για εκατοντάδες δολάρια. Θέλει πραγματικά μεγάλη προσοχή εκ μέρους του αγοραστή, ο οποίος παίρνει μεγάλο ρίσκο.

Ποιά είναι η γνώμη σου για τα bootleg;
Τα bootleg, κατά τη γνώμη μου, εξυπηρετούν κάποιες ανάγκες της αγοράς. Προσοχή, δεν μιλάω για τις «μαϊμούδες», έτσι; Αυτοί που βγάζουν «μαϊμούδες» να καούν στην κόλαση, να πάνε στην φυλακή για πάντα, δεν με νοιάζει. Καταστρέφουν τη δυνατότητα του μουσικού να βγάλει το ψωμί του. Τα κανονικά bootleg, από την άλλη, είναι ηχογραφήματα που ο καλλιτέχνης δεν θα κυκλοφορήσει ποτέ, εξυπηρετούν μια μικρή αγορά συλλεκτών και είναι περιορισμένης κοπής. Οι Grateful Dead το είχαν πει ότι δεν είχαν πρόβλημα με αυτό και πολλές μπάντες ξεκινάνε από τέτοια bootleg.

Υπάρχουν, βέβαια, και «μαϊμούδες» παλιών δυσεύρετων δίσκων, οι οποίοι δεν επανακυκλοφόρησαν ποτέ νόμιμα. Τι γνώμη έχεις για αυτό;
(παύση) Είναι δύσκολη η ερώτηση αυτή για εμένα. Θα ήθελα να δω τον μουσικό που ηχογράφησε αυτούς τους δίσκους να πληρώνεται για τη δουλειά του. Μου είχε συμβεί, αρκετά χρόνια πριν, να πουλήσω έναν πολύ σπάνιο δίσκο στο eBay για 1.000 δολάρια και, έναν μήνα αργότερα, η αγορά πλημμύρησε από πειρατικά αντίγραφα αυτού του δίσκου. Ο τύπος είχε αγοράσει τον δίσκο μου για να τον αναπαράγει και να τον πουλάει για χρόνια. Αυτός βγάζει λεφτά ακόμα και σήμερα, αλλά δεν βλέπω να δίνει ούτε penny στους μουσικούς. Τελικά, κατέληξα να αγοράσω κι εγώ από αυτόν, νομίζοντας πως αγοράζω το αυθεντικό, και βρέθηκα με μια «μαϊμού» στα χέρια μου, που φυσικά δεν μπορώ να ξαναπουλήσω. Πάντως, φαινότανε ολόιδιο με το αυθεντικό, το είχε αντιγράψει με πολλή ακρίβεια.

Ποιά αναγνώσματα θα πρότεινες στους συλλέκτες δίσκων;
Υπάρχουν δύο πολύ καλά εξειδικευμένα περιοδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Goldmine και το Discoveries. Νομίζω πως και τα δύο προτείνουν συνδρομές και μπορούν να αποστείλουν τεύχη στην Ελλάδα. Υπάρχει επίσης ένα αγγλικό περιοδικό, το Record Collector, το οποίο είναι από τα αγαπημένα μου.

Το Record Collector, μάλιστα, κυκλοφορεί κάθε χρόνο και έναν οδηγό με τιμές σπανίων βινυλίων. Αυτό όμως αφορά βρετανικές κυκλοφορίες.
Πράγματι, έχουν τον δικό τους οδηγό τιμών, κάνουν πολλή έρευνα και τους αρέσει αυτό που κάνουν.

Υπάρχει κάτι αντίστοιχο για αμερικανικές κυκλοφορίες;
Υπάρχουν δύο που αξίζουν. Αφενός το περιοδικό Goldmine κυκλοφορεί τον δικό του οδηγό και αφετέρου υπάρχει και ο οδηγός του Jerry Osborne, που παρέχει μεγάλο πλούτο πληροφοριών.

Ποιές συμβουλές θα έδινες στους συλλέκτες, ώστε να αποθηκεύουν καλύτερα και να μεριμνούν για τη συντήρηση των δίσκων τους;
Κατ αρχήν – και παρότι αυτό φαίνεται αυτονόητο – θα τους έλεγα πως πρέπει να προσέχουν όλους τους δίσκους τους. Ένας δίσκος που δεν είναι σπάνιος σήμερα, μπορεί να γίνει σπάνιος σε μερικά χρόνια. Έπειτα, οι δίσκοι βινυλίου πρέπει να αποθηκεύονται πάντα κάθετα και μέσα σε προστατευτικές πλαστικές θήκες, φτιαγμένες από ειδικό πλαστικό που λέγεται «πλαστικό αρχειοθέτησης». Αν το πλαστικό δεν είναι κατάλληλο, μπορεί να παράγει καταστροφικά οξέα που θα «τρώνε» το εξώφυλλο ή ακόμη θα φθείρουν τον δίσκο. Κατά προτίμηση, επιπλέον, οι δίσκοι θα έπρεπε να τοποθετούνται σε ειδικά κουτιά, που τους προστατεύουν από τα οξέα. Θέλει προσοχή το γεγονός ότι ορισμένοι δίσκοι πωλούνται μέσα σε πλαστικές θήκες, οι οποίες μπορεί με τον καιρό να κολλήσουν πάνω στο βινύλιο. Θα πρότεινα στους συλλέκτες γενικότερα να βγάζουν τους δίσκους από τα κανονικά τους εσώφυλλα, να τους τοποθετούν στα ειδικά εσώφυλλα αρχειοθέτησης και να διατηρούν το κανονικό εσώφυλλο πίσω από το εξώφυλλο, μέσα στο πλαστικό αρχειοθέτησης. Βέβαια, αυτό το τελευταίο αφορά μάλλον κυρίως τους πολύ σπάνιους δίσκους, γιατί, γενικότερα, μπορείς να ξοδέψεις πολλά χρήματα για την σωστή αποθήκευση των δίσκων σου, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό έχει πάντα νόημα, από οικονομικής άποψης. Η οικονομικότερη λύση είναι απλά να αγοράσεις τις σωστές θήκες για να αποθηκεύεις τον δίσκο και το εσώφυλλο έξω από το εξώφυλλο, και προπάντων μακριά από το πάτωμα. Ο Θεός να σε συγχωρέσει, αν αφήσεις τους δίσκους σου κοντά στο πάτωμα και καταστραφούν από πλημμύρα! Πλημμύρες δεν γίνονται μόνο στα υπόγεια, γίνονται και στον τρίτο όροφο.

Αλήθεια, τα αυθεντικά εσώφυλλα είναι τόσο σημαντικά για τους συλλεκτικούς δίσκους;
Πιστεύω πως ναι και, όπως σου είπα, πρέπει να φυλάγονται με τον κατάλληλο τρόπο. Μερικά εσώφυλλα είναι σπάνια από μόνα τους. Αποτελούν συμπλήρωμα του εξωφύλλου και κριτήριο για την αξία του δίσκου. Να σου δώσω ένα παράδειγμα: πρόσφατα στείλαμε ταχυδρομικά έναν σπάνιο δίσκο που είχε τυπωθεί σε ροζ βινύλιο, με ροζ εσώφυλλο και ροζ εξώφυλλο. Ο υπάλληλός μας δεν είχε αντιληφθεί ότι το εσώφυλλο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του όλου πακέτου. Κανονικά, τοποθετούμε τον δίσκο σε ξεχωριστό εσώφυλλο, ώστε κατά το ταξίδι του να μην φθείρει το κανονικό εσώφυλλο. Εκείνος δεν το έκανε, νομίζοντας ότι εξοικονομεί χρήματα, και τελικά το εσώφυλλο έφτασε στον αγοραστή με σκισίματα και στις τρεις πλευρές. Αυτό μείωσε τη συνολική αξία του δίσκου.

Κατά πόσο μειώθηκε η αξία του δίσκου;
Κατά τη γνώμη μου, αυτό μπορεί να μειώσει την αξία κατά 20 ή ακόμα και 30 δολάρια, για έναν δίσκο των 100 δολαρίων. Όταν πουλάς έναν τόσο ακριβό δίσκο σε άριστη κατάσταση, τη λεγόμενη «mint condition», δεν είναι δυνατόν ο αγοραστής να τον παραλαμβάνει με σκισίματα. Ήταν ένα λάθος που δεν το είχαμε ξανακάνει και δεν πρόκειται να το ξανακάνουμε.

Και ποιός ήταν αυτός ο δίσκος;
Ήταν ένα promo βινύλιο για τον δίσκο “Animals” των Pink Floyd.

Τι γνώμη έχεις για τις σύγχρονες ανεξάρτητες δισκογραφικές που κυκλοφορούν περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, παράγοντας έτσι δίσκους που γίνονται αμέσως σπάνιοι και οι τιμές τους εκτοξεύονται στα ύψη;
Μου αρέσει αυτό. Δες το έτσι, αν υπάρχει αγορά για αυτό που κάνουν και καταφέρνουν να δημιουργήσουν έναν δίσκο που γίνεται αμέσως σπάνιος, τόσο το καλύτερο για αυτούς. Δεν το καταφέρνουν όλοι αυτό.

Πιστεύεις ότι είναι βιώσιμο αυτό το πράγμα;
Βεβαίως. Ας εξετάσουμε κάτι ακραίο, για να δεις πόσο απλή είναι η μέθοδος. Ας πούμε ότι κάποιος βλέπει ότι ένα μουσικό βίντεο έχει πεντακόσιες χιλιάδες προβολές στο youtube. Αν κυκλοφορήσει το τραγούδι αυτό σε μόνο πενήντα αντίτυπα, δημιουργεί άμεσα έναν σπάνιο δίσκο.

Πράγματι, αλλά ένας τέτοιος δίσκος που δεν έγινε σπάνιος με τον χρόνο, αλλά με αυτή τη μέθοδο, δεν είναι πολύ πιθανό να χάσει την αξία του σε μερικά χρόνια;
Δεν νομίζω πως θα συμβεί αυτό. Να σου δώσω ένα άλλο παράδειγμα. Πρόσφατα μας έφεραν να πουλήσουμε ένα αντίτυπο από μια πολύ περιορισμένη κοπή ενός box set των Current 93. Αρχικά, είχαν φτιάξει μόνο είκοσι τρία κομμάτια, αν θυμάμαι σωστά, και πωλούνταν τότε στην τιμή των 500 δολαρίων. Σήμερα, σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα, το πουλήσαμε 800 δολάρια. Όταν κάποιος συλλέγει τις κυκλοφορίες ενός συγκεκριμένου συγκροτήματος και βλέπει πως υπάρχουν μόνο ελάχιστα αντίτυπα στην αγορά, δεν είναι δύσκολο να αυξάνεται η αξία.

Ποιά είναι τα αγαπημένα σου πικ-απ;
Στις πιο προσιτές τιμές, θα έλεγα τα Technics. Οι περισσότεροι αυτά αγοράζουν και η εταιρία αυτή φτιάχνει εύχρηστα πικ-απ, που μου αρέσουν. Έχουν direct-drive και λειτουργούν με μαγνητισμό. Από τα ακριβά, προτιμώ ένα εξαιρετικό πικ-απ που λειτουργεί με λέιζερ, το ELP Laser Turntable, που κοστίζει γύρω στα 10.000 δολάρια. Είναι καταπληκτικό, γιατί δεν φθείρει καθόλου τον δίσκο, όσες φορές και να τον ακούσεις. Ξέρεις, κάθε φορά που παίζεις έναν δίσκο, αυτός φθείρεται έστω και απειροελάχιστα. Αυτός είναι ο λόγος που «γερνάνε» οι δίσκοι. Αυτό το πικ-απ, επειδή χρησιμοποιεί λέιζερ και όχι βελόνα, δεν προκαλεί καμία φθορά και επιπλέον έχει άψογο ήχο. Νομίζω πως αυτή η τεχνολογία είναι το μέλλον των πικ-απ.

Θα μας αποκαλύψεις τα μυστικά σου ως deejay;
Όχι, θα προτιμήσω να παραμείνουν μυστικά. (γέλια)

Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.
Ήταν χαρά μου.
  • SHARE
  • TWEET