Parkway Drive, Fall Of Man, The Voldera Cult @ Gagarin 205, 11/06/13

«Τα sing-along και τα stage dives εντάθηκαν σε ανυπολόγιστο βαθμό, με τον Winston να δείχνει πολλές φορές να μην το πιστεύει και ο ίδιος αυτό που ζούσε»

Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 12/06/2013 @ 13:11
Δύσκολες οι συναυλίες μεσοβδόμαδα, δουλειές, ιστορίες και τέτοια, ενώ πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος να μην προλάβουμε το μετρό μετά το πέρας της συναυλίας, αλλά ο κόσμος φαίνεται να μην πτοήθηκε καθόλου και γέμισε από νωρίς το Gagarin για τους Parkway Drive.

Στον εν λόγω χώρο παρευρέθηκα πριν τις 21:00 (με τις πόρτες να ανοίγουν στις 20:30), ο κόσμος ήταν ήδη πολύς και μέχρι να τελειώσω με τα διαδικαστικά μπήκα στις 21:15 στο Gagarin. Εκείνη τη στιγμή δηλαδή που ξεκίναγαν το σετ τους οι Voldera Cult. Δεν ξέρω πώς την πάτησα έτσι και έχασα τους Revenge Of The Giant Face, αλλά ζητάω συγνώμη από τα παιδιά και δοθείσης της ευκαιρίας, θα επανορθώσω στο μέλλον. Προς το παρόν τσεκάρετε τη σελίδα τους στο facebook και ακούστε τους γιατί είναι ωραίοι: facebook.com/RevengeOfTheGiantFaceBand.

Οι Voldera Cult είναι δεμένη μπάντα που βγάζει τρομερή ενέργεια πάνω στη σκηνή. Αρέσκονται στο να παίζουν ένα σκοτεινό και ελαφρώς πειραματικό hardcore με σποραδικά break-down, πολλές math επιρροές αλλά και πιο alternative metal στοιχεία, κάτι σαν μια μίξη του ήχου των Norma Jean  με λίγο από Deftones. Το ύφος τους είναι σκοτεινό αλλά πάνω στη σκηνή σε συνδυασμό με την ενέργεια που βγάζουν, δεν αφήνουν αυτό το σκοτάδι να φανεί όπως πρέπει (όχι ότι αυτό είναι κακό). Κάποια μικροπροβληματάκια τα είχαν στον ήχο τους, όπως το ότι κάποιες φορές έχανα την κιθάρα ενώ και τα δεύτερα φωνητικά δεν τα άκουσα ποτέ, αλλά γενικά ήταν πολύ δυνατοί και ορεξάτοι και μαζί με μένα είδα και πολύ κόσμο να περνάει καλά.

Κάπου εδώ να αναφέρω ότι εξαιτίας της παντελής έλλειψης εξαερισμού, μαζί με τον καπνό και τον πολύ κόσμο, είχε δημιουργηθεί μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, οπότε μόλις τελείωσαν το σε τους οι Voldera Cult, βγήκα να πάρω λίγο αέρα, για να επιστρέψω λίγο αργότερα, πάνω στην ώρα που ξεκίναγαν οι Fall Of Man.

Fall Of Man

Η διασκευή με την οποία επέλεξαν να ξεκινήσουν το σετ τους, με έπιασε πλήρως απροετοίμαστο και με εξέπληξε εξαιρετικά ευχάριστα. Η επιλογή να διασκευάσουν το κλασικό πλέον κεντρικό θέμα της ταινίας Χόμπιτ, "Misty Mountains" του Howard Shore, κρίνεται απόλυτα πετυχημένη αφού μέχρι κι εγώ που δεν είχα ξανακούσει τους Fall Of Man πριν, ξελαρυγγιάστηκα. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ένα punk πάρτι με πολλές μελωδίες, sing-along κομμάτια, βαριά σημεία που έκαναν όλο το Gagarin να πηγαίνει πέρα-δώθε και πολύ χειρόκροτημα.

Fall Of Man

Αυτό που αντιλήφθηκα είναι ότι οι Fall Of Man είναι από τα αγαπημένα ονόματα της εγχώριας, μελωδικής hardcore σκηνής και το κοινό τους αγαπάει και το δείχνει έμπρακτα. Τέλος, δεν έλειψαν τα πολλά stage dives (και με σωσίβια παρακαλώ), ενώ η μπάντα μοίρασε και μπλουζάκια στους τυχερούς που ήταν κοντά στη σκηνή. Ωραίοι και μπράβο τους.

Setlist: Intro / I Brought The Flowers, You Bring The Blood / Golden Shades Of Black / (new song) / Ode To The Cynic / Silence / Of Incantations And Elixirs

Τρίτη εμφάνιση λοιπόν των Αυστραλών επί ελληνικού εδάφους. Ανέβηκαν στη σκηνή γύρω στα 15 λεπτά πριν τις έντεκα, το Gagarin είχε γεμίσει πλήρως πια και ένα νέο ακόμα μεγαλύτερο και πιο έντονο πάρτι ξεκίνησε.

Parkway Drive

Οι Parkway Drive επί σκηνής μοιάζει με μηχανή που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα της αλλά παράλληλα δεν αποστασιοποιούνται από το κοινό, μένουν ανθρώπινοι και το γλεντάνε κι αυτοί μαζί με τον κόσμο που χοροπήδαγε αδιάκοπα από την αρχή μέχρι το τέλος. Όπως προείπα δεν έχω μεγάλη επαφή με τη μπάντα, αλλά το περσινό "Atlas" το άκουσα κάμποσες φορές και πρέπει να πω ότι το υλικό του ζωντανά αποδίδεται δέκα φορές καλύτερα.

Parkway Drive

Απίστευτο κέφι, απίστευτη ενέργεια με έναν αδιανόητο frontman να οργώνει τη σκηνή και να «παίζει» με το κοινό χωρίς σταματημό. Σε κάποια φάση -προς τιμή του- έκοψε το σετ για να βοηθήσει να δοθούν οι πρώτες βοήθειες σε κάποιον από αυτούς που βρίσκονταν στο μπροστά μέρος της σκηνής, που λυποθύμισε (λόγω ζέστης δυστυχώς, είχαμε 2-3 τέτοια λυποθυμικά επεισόδια).

Parkway Drive

Τα sing-along και τα «Ωωωωωωωω ωωωωωωω ωωωωωω» εδώ εντάθηκαν σε ανυπόλογιστο βαθμό, όπως και τα stage dives, με τον Winston («είναι τρελός, είναι τρελός ο Αυστραλός») να δείχνει πολλές φορές να μην το πιστεύει και ο ίδιος αυτό που ζούσε. Τα break down που έμπαιναν σφήνα ανάμεσα στα μελωδικά περάσματα είχαν την τιμητική τους, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται διαρκώς mosh pit από κάτω.

Parkway Drive

Ο ήχος τους ήταν τέλειος, άκουγα όλα τα όργανα φανταστικά και αν τελικά έχω μερικές ενστάσεις αυτές έχουν να κάνουν κυρίως με τη φύση του συγκεκριμένου είδους και δη με αυτά τα σχεδόν καρμπόν περάσματα που ακολουθούν την πεπατημένη «μελωδία-ρεφρέν-μπρέικ-μελωδία». Όχι ότι βαρέθηκα βέβαια, κάθε άλλο, περισσότερο σαν διαπίστωση το αναφέρω. Στα σχεδόν 70 λεπτά μας έδωσαν τα μυαλά στο χέρι, χάσαμε από 5-6 κιλά ιδρώτα ο καθένας και περάσαμε τέλεια.
SETLIST

Intro
Old Ghost / New Regrets
Sleepwalker
Karma
Wild Eyes
Boneyards
Idols And Anchors
The Slow Surrender
Dead Man's Chest
Dark Days
Delever Me
Home Is For The Heartless
Swing

Encore:
Carrion

Συγχαρητήρια στην Playfalse για την πολύ καλή διοργάνωση. Προλάβαμε και το μετρό και είμεθα ωραίοι. Πάντα τέτοια.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / Whentimefreezes.weebly.com
  • SHARE
  • TWEET