I Am Morbid, Resurgency @ Κύτταρο, 10/06/25

Στη σημερινή εποχή, οι επετειακές περιοδείες, και δη από projects ας πούμε διασκευών, είναι ιδιαίτερα σύνηθες φαινόμενο. Σίγουρα όχι κυρίαρχο, αλλά χαρακτηριστικό της ευρύτερης προσέγγισης των συναυλιών. Η νοσταλγία έχει επανέλθει εδώ και αρκετά χρόνια ως καθοριστικό στοιχείο της καλλιτεχνικής βιομηχανίας, και σε συνδυασμό με το ότι αρκετοί βετεράνοι μουσικοί, και δικαίως δηλαδή, δεν μπορούν να αποχωριστούν την πελώρια κληρονομιά τους, αλλά και τις όποιες διενέξεις τους οδήγησαν να αποστασιοποιηθούν από τα συγκροτήματα με τα οποία συνδέθηκαν, φτάνουμε σε τέτοια φαινόμενα. Τα παραπάνω, παρατίθενται με ουδέτερη χροιά, αφού η επιστροφή του David Vincent (VLTIMAS, πρώην Morbid Angel) στη χώρα μας, με το σχήμα του I Am Morbid, στο οποίο πλέον συμμετέχει και ο τιτάνας Pete “Commando” Sandoval, ο θρυλικός αυθεντικός ντράμερ των Morbid Angel, ήταν ιδανική αφορμή για να τιμήσουμε μια εμβληματική κληρονομιά.

Πληθώρα κόσμου είχε μαζευτεί το βράδυ της Τρίτης έξω από το Κύτταρο, μιας και ο old school χαρακτήρας της βραδιάς την καθιστούσε «άχαστη». Οι Resurgency είχαν το ρόλο του support act, και με ελαφρά καθυστέρηση πήραν θέση στη σκηνή. Με σχεδόν δεκαπέντε χρόνια πορείας στην πλάτη, το εγχώριο old school death metal σχήμα σε 40 περίπου λεπτά κέρδισε το παρευρισκόμενο κοινό. Έχοντας πιάσει φοβερό ήχο, η τετράδα ήταν αρκετά δεμένη και σε φόρμα, με φωνητικά που έσκιζαν και απαραίτητο όγκο στις κιθάρες, γεγονός που ενισχύεται και από τις νέες, ακυκλοφόρητες συνθέσεις που παρουσίασαν. Ταγμένοι στον late ‘80s – early ‘90s death metal ήχο όπως ορίστηκε από τους μεγάλους του είδους από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με υλικό και από τα 2 full-length που κυκλοφόρησαν την προηγούμενη δεκαετία, οι Resurgency μας ταξίδεψαν πίσω στο χρόνο, όχι μόνο ηχητικά, αλλά και για τα δεδομένα της εγχώριας σκηνής.

Με το απαραίτητο διάλειμμα ώστε το tour crew των Αμερικανών να προετοιμάσει άπαντα για την εμφάνισή τους, οι I Am Morbid ανέβηκαν στη σκηνή μέσα σε πλήρη αποθέωση, και με Manowar για υπόκρουση. Όπως είχε προϊδεάσει και η ανακοίνωση της εμφάνισης, η μπάντα θα επικεντρωνόταν στην επέτειο 30 ετών από την κυκλοφορία της τέταρτης κατά σειρά (ή πέμπτης για μερακλήδες), δισκάρας των Morbid Angel, “Domination”. Συνεπώς, το μπάσιμο με το “Dominate” εκκίνησε μια αλυσιδωτή καταστροφή, ανοίγοντας ένα κύκλο από ατελείωτο moshing και crowdsurfing για περίπου 90 λεπτά. Το “Where The Slime Live” ήταν μια χθόνια απογείωση, χάρη και στις χαρακτηριστικές ερμηνείες του Vincent, που βρισκόταν σε μεγάλα κέφια. Γενικά, όπως θα διαπιστώσετε, το σετ της συναυλίας ήταν βγαλμένο από τα όνειρα των ταγμένων οπαδών των Morbid Angel, με την τετράδα να καλύπτει υλικό από τους τέσσερις πρώτους δίσκους τους.

Έτσι, όταν ήρθε η ώρα για το ομότιτλο έπος μέσα από το κορυφαίο “Blessed Are The Sick”, νωρίς στη βραδιά, αντιληφθήκαμε πως δεν θα παίρναμε ανάσα. Οι έμπειροι μουσικοί που πλαισιώνουν τους δύο death metal θρύλους ήταν αλάνθαστοι, απολαμβάνοντας την αγάπη του κόσμου, ο Bill Hudson δε, σε κάθε του σόλο ξεσήκωνε, έστω και υποτυπωδώς, την πελώρια, αξεπέραστη αύρα του θρυλικού Trey Azagthoth. Κάπου περί τα μέσα της εμφάνισης των I Am Morbid, ήρθε η ώρα να επισκεφθούμε την κορωνίδα του death metal που ακούει στο όνομα “Altars Of Madness”. Το τιμημένο το “Immortal Rites” προκάλεσε παροξυσμό, το “Visions From The Dark Side” στη συνέχεια το ίδιο, και για να μην τα πολυλογούμε, μιλάμε για ένα Κύτταρο που εν κάλμαρε ποτέ, ακόμη και αν ανά στιγμές καταμεσής των πιτ λάμβαναν χώρα διάφορες μεταλ καγκουριές.

To “Maze Of Torment” παραμένει αρχέτυπο σκοτεινού, θυελλώδους death metal, και το “Rapture”, γιατί που πας χωρίς πέρασμα από το “Covenant”, κομμάτι που μεγαλώνει γερά νέα ακροατήρια. Πανηγυρικό κλίμα δηλαδή, ακόμη και όταν οι ατμόσφαιρες έγερναν όπως στο “Pain Divine”, και μια μπάντα ολίγον τι ψαρωμένη από την υποδοχή του κοινού. Πάνε και χρόνια βλέπετε, που είχαμε να ακούσουμε (για να μην πω να δούμε) Morbid Angel ζωντανά στη χώρα μας, από τα μέλη της κλασικής σύνθεσης. Η ευφορία που επικρατούσε, θα μας προσέφερε μια ξεχωριστή συναυλιακή στιγμή. Ο Vincent, αφού αποθέωσε τον Pete Sandoval, μας θύμισε την κοινή τους πορεία στους τιτάνες Terrorizer. Και είπαν να παίξουν και κάτι από τον άκρως επιδραστικό ογκόλιθο που ονομάζεται “World Downfall”. Στις πρώτες νότες του “Dead Shall Rise”, η κατάσταση ξέφυγε. Δικαίως. Προσωπικά, συγκινήθηκα.

Οι I Am Morbid δεν συνηθίζουν να πραγματοποιούν ανκόρ, για εμάς όμως επέστρεψαν στη σκηνή όταν τελείωσε το μπιλμπάο του “Chapel Of Ghouls”, της ίσως κορυφαίας σύνθεσης των Morbid Angel, που έκλεισε το κυρίως μέρος του σετ τους. Μας αποκάλυψαν πως αυτό θα ήταν το 1^ο ανκόρ που δίνουν ως μπάντα, και ναι, σωστά μαντέψατε, ήρθε η ώρα για το (αντι)hit. “God Of Emptiness” και πλήρες sing-along από το κατάμεστο Κύτταρο, και ένα “World Of Shit” για φρενήρες φινάλε. Μια άψογη συναυλιακή βραδιά έλαβε τέλος, η νοσταλγία μας βρήκε αποκούμπι και οι αναμνήσεις και η προσωπική σύνδεση κάθε παρευρισκομένου ανεξαρτήτως ηλικίας με την μουσική κληρονομιά των Morbid Angel, ενσαρκώθηκαν σε μια εμφάνιση που σεβάστηκε το μουσικό σκέλος πλήρως. Φυσικά και δεν είναι το ίδιο, γνωρίζουμε και το παρελθόν και το πλαίσιο, και υπό αυτό το πρίσμα, μιλάμε για ένα φανταστικό, death metal βράδυ.

Setlist (όλα διασκευές σε Morbid Angel εκτός από εκεί που αναφέρεται αλλιώς):

Dominate

Where the Slime Live

Dawn Of The Angry

Fall From Grace

Blessed Are The Sick

Immortal Rites

Visions From the Dark Side

Maze Of Torment

Eyes To See, Ears To Hear

Rapture

Pain Divine

Dead Shall Rise (Διασκευή Terrorizer)

Chapel Of Ghouls

Encore:

God Of Emptiness

World Of Shit (The Promised Land)