School Of Rock #2: Killer Sixgun - "Killer Sixgun"

Συστατική Επιστολή (αντί προλόγου)

1990.
Μετρώντας ήδη επτά χρόνια ως φωτορεπόρτερ στην εφημερίδα «Έθνος» (1983-1985) και ως υπεύθυνος φωτογραφικού τμήματος στο «Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων» (1989-1996) μεταξύ άλλων, άγγιξα τα βαθύτερα όνειρά μου καταρχήν χάρη σε δυο ανθρώπους: την τότε σύντροφό μου Jane Σαμπανίκου που έγραφε στο Metal Hammer και τον τότε διευθυντή σύνταξης και πλέον φίλτατο Χάρη Καραολίδη.
Το πάντρεμα Μουσικής & Φωτογραφίας υπήρξε ανέκαθεν διακαής πόθος μου και η «Μουσικοεκδοτική Α.Ε.» ήταν το καταλληλότερο πεδίο δράσης ως κραταιά, κατέχοντας στο portfolio της ιστορικά έντυπα όπως τα «Ποπ & Ροκ», «Metal Hammer» και λίγο αργότερα τα «Zoo» και «Δίφωνο».
Τούτη μου η εξειδίκευση όμως έμελλε να επεκταθεί «ακούσια» τέσσερα χρόνια αργότερα. Ήταν Σεπτέμβρης του '94 όταν ο τότε διευθυντής του Metal Hammer, ο αγαπητός Γιώργος Φλωράκης, μου πρότεινε να αναλάβω τη σκυτάλη της αγαπημένης μου μόνιμης στήλης του περιοδικού που άλλωστε ήμουν αναγνώστης από το 1984. Τα "Forgotten Jewels" των Στεργίου/Στέφα που μας μάθαιναν Μουσική χρόνια και χρόνια αποζητούσαν «πατέρα»! «Εγώ;» τον ρώτησα, «που έγραφα στην Α' δημοτικού το εγώ με όμικρον και περισπωμένη;;;». Κι όμως. Ήταν να μην κάνω τη βουτιά... Έρως ανίκατε μάχαν. Τα "Monuments" ξεκίνησαν για να μετατραπούν αργότερα σε "One by One" με εμβόλιμο τον «Τρελό του Χωριού», και πλέον ο χρόνος θέλει του χρόνου τη μόνιμη στήλη μου να σβήσει είκοσι κεράκια, γεγονός που σίγουρα χρωστώ επίσης στον συνοδοιπόρο και μακροβιέστερο διευθυντή σύνταξης Κώστα Χρονόπουλο.
Η «συγγραφική» μου ιδιότητα επεκτάθηκε αυτές τις δυο δεκαετίες και στα άλλα ιστορικά έντυπα («Ποπ & Ροκ», «Zoo», και ενίοτε στο «Δίφωνο»).
Είκοσι χρόνια ανεκτίμητων εμπειριών, χιλίων και βάλε συνεντεύξεων με ήρωές μου και το πιο σημαντικό, ατέρμονου πάρε-δώσε με δυο γενιές αναγνωστών που άνοιξαν τα φτερά τους αναζητώντας με τη σειρά τους τον επόμενο κρυμμένο θησαυρό... 

2013.
Σε καιρούς χαλεπούς, έως και εχθρικότατους σε κάθε μορφή Τέχνης και Πολιτισμού τολμώ να πω, τούτη η συνεργασία του Rocking.gr με το Rock House έρχεται να δώσει αντίστοιχα μια νέα ευκαιρία στις νέες γενιές ανήσυχων ακροατών. Ακροατών που ίσως δεν είχαν καν γεννηθεί το 1990! Η ευθύνη που αναλαμβάνω με χαρά περίσσια για άλλη μια φορά, είναι τεράστια, και εύχομαι να ανταπεξέλθω.
Και όπως μέχρι τώρα, έτσι και από σήμερα, σκοπός μου/μας είναι να σας προτείνουμε «τροφή για σκέψη», εξειδικευμένη και εμπεριστατωμένη ενημέρωση, φιλτραρισμένες γνώσεις και εμπειρίες, έτσι ώστε να ανοίξτε και σεις με τη σειρά σας τα δικά σας φτερά στο ατέρμονο Σύμπαν της Μουσικής.
Όσο για το μουσικό «στίγμα» και τα όρια της στήλης που ονομάσαμε "School Of Rock", (καθ)ορίζονται από αυτά καθαυτά τα ονόματα των παραπάνω ναών του Rock 'n' Roll. Άρα εδώ θα κοιτάξω να σας προτείνω κάθε βδομάδα ένα ξεχωριστό μουσικό έργο της εποποιίας της Rock, ορίζοντας ως απαρχή την «ηλεκτροδότηση» του αγαπημένου μας ιδιώματος που επιχείρησε μαζικά πρώτος ο Muddy Waters στα '40s και ουχί το "You Really Got Me" των Kinks που θεωρείται δικαίως το πρώτο σκληρό riff, φτάνοντας έως τις ξεχωριστές κυκλοφορίες του... αύριο. Ναι, του αύριο, αφού ως μουσικοί συντάκτες κατέχουμε το προνόμιο της πρώιμης παραλαβής τους από τις δισκογραφικές εταιρίες. «Ταβάνι» μας ορίζεται επίσης το ακραίο heavy metal και οι ογκόλιθοί του. Αν τώρα «ξεφεύγω» πού και πού και στα χωράφια της soul, funk, fusion, πιστέψτε με, θα είναι για καλό!

Σημείωση: ξεκαθαρίζουμε ότι η στήλη ΔΕ θέλει να είναι «ελιτιστική», παρουσιάζοντας αυστηρά και μόνο πανσπάνια, vintage, πανάκριβα βινύλια! Δίπλα σε αυτά, θα παρελάσουν από εδώ και κάποια μνημειώδη μα πολυπλατινένια albums που έγραψαν ιστορία. Άρα «mainstream» θησαυροί έως και αυτοχρηματοδοτούμενες δουλειές πρωτοεμφανιζόμενων ντόπιων σχημάτων/καλλιτεχνών που δεν κατέχουν καν δισκογραφικό συμβόλαιο, όλα τους θα έχουν τη θέση που τους αξίζει στο "School Of Rock".

Τέλος, ως καίριο συμπλήρωμα κάθε προτεινόμενου έργου, το section "Rock 'n' Roll Stories" θα εμπλουτίζει ακόμη περισσότερο τις γνώσεις μας, είτε με ενδιαφέρουσες Ιστορίες που μου έχουν εκμυστηρευτεί οι ίδιοι οι καλλιτέχνες σε συνεντεύξεις τους, ή με προσωπικές εμπειρίες μου από τη συναναστροφή μου με αυτούς, είτε με καταγεγραμμένα ιστορικά γεγονότα που θα αντλώ κατά περίπτωση από την πλουσιότατη εξειδικευμένη βιβλιοθήκη της ιδιωτικής συλλογής μου.

«...Είθε να είναι μακρύς ο δρόμος μας στο πηγαιμό για την Ιθάκη...»
(Ομήρου «Οδύσσεια»)

Χρήστος Κισατζεκιάν
kissadjekian@yahoo.com

---

Killer Sixgun
"Killer Sixgun"
(Self-financed - 2006)

Line-up:
Λάκης Ραγκαζάς (κιθάρες & όλα τα υπόλοιπα όργανα προγραμματισμένα & ενορχηστρωμένα από τον ίδιο), John Jeff Touch (φωνητικά σε δυο κομμάτια), Σωτήρης Γώγος (κιθαριστικός αυτοσχεδιασμός στο "C Storm")

Ιδού! Υποστηρίζοντας τα όσα κατέθεσα την προηγούμενη Παρασκευή μέσα από την συστατική επιστολή μου, τούτη παρουσιάζουμε έναν (μέχρι πρόσφατα!) unsung guitar hero της Ψωροκώσταινας και την άψογη αυτοχρηματοδοτούμενη κυκλοφορία του, που όμως ελλείψει δισκογραφικής στέγης, έφτασε σε ελάχιστα χέρια το 2006. Τα δικά μου ήταν ανάμεσα στα τυχερά. Ας σωπάσουν το λοιπόν οι καχύποπτοι (για να μην πω κακεντρεχείς) του συναφιού για το ότι είμαστε ξεπουλημένοι στο Σύστημα των Δισκογραφικών γιατί έπεται και αντίστοιχη συνέχεια σε τούτο το γαϊτανάκι, σε αυτό το "Rock 'n' Roll Circus" με τα σέα του και τα μέα του, τα πάνω του και τα κάτω του, τα πανανθρώπινα μηνύματα του και τις βέβηλες στιγμές του...

Στον αντίποδα λοιπόν του πολυπλατινένιου, βραβευμένου, καταξιωμένου  "Sgt. Pepper's..." των The Beatles, το "Killer Sixgun" έμεινε δυστυχώς στο «ράφι». Same old story. Πόσα και πόσα όνειρα παραμένουν στα αζήτητα, ένας Θεός ξέρει. Όμως, προσέξτε, και στα δυο συνυπάρχει ο απαραίτητος κοινός παρονομαστής που μας ενδιαφέρει και τα θέλει παρουσιαζόμενα, άρα και προτεινόμενα, μέσα από τη νέα μας στήλη: είναι εμπνευσμένα έργα μοναδικής καλλιτεχνικής έκφρασης, άρτια εκτελεσμένα και παρουσιασμένα!

Η γνωριμία μου με τον χαρισματικό Ραγκαζά ήταν αποσβολωτική. Ήταν Δεκέμβρης του 1997 και κάλυπτα φωτογραφικά τον ετήσιο διαγωνισμό ντόπιων μουσικών σχημάτων του Ωδείου «Φίλιππος Νάκας» ονόματι "Pop & Rock Festival" για λογαριασμό του ομώνυμου περιοδικού το οποίο τον διοργάνωνε, όταν ως Τυφώνας, ο από σκηνής διαγωνιζόμενος με έστειλε άψαλτο με την τρομακτική ευκολία του πάνω στην ταστιέρα της Gibson LesPaul. Με λόγια απλά, την έδεσε «κόμπο», εύκολα, μπροστά στα μάτια μας, σε τέσσερα μόλις λεπτά της ώρας! Ως δεδηλωμένος «ροκάς», λύσσαξα όταν η κριτική επιτροπή επέλεξε τους κατά τα άλλα ευρηματικούς, αξιοπρεπέστατους και «πανηγυρικούς» X Darawish του Μαραβέγια που έπαιξαν ala Gogol Bordello / Viza / Locomondo πριν από δαύτους. Περίμενα λοιπόν έως το τέλος, πριν σβήσουν τα φώτα της αίθουσας, να σφίξω το χέρι του άνθρωπα που με έκανε να ανατριχιάσω - το συνηθίζω άλλωστε (έτσι Βικτωράκο μου);

Ήταν η απαρχή μιας αλληλοεκτίμησης τολμώ να πω. Από την ολιγόλεπτη συζήτησή μας επί τόπου δε, αντιλήφθηκα πως ο μάστορας της εξάχορδης Θεάς (βλέπε six string) ήταν ήδη ιδρυτικό μέλος των Long Live που εκτιμούσα πολύ για το πείσμα τους στο να παραμείνουν hard rockers σε εποχές που προήγαγαν μονάχα το ακραίο heavy metal στη χώρα μας. Και όπως σχεδόν κάθε Έλληνας μουσικός του αγγλόφωνου, εισαγόμενου rock, έτσι και ο Ραγκαζάς δεν είχε αντιμετωπίσει ούτε μια, ούτε δυο, ούτε τρεις φορές τις ντόπιες ερινύες της οικονομικής αποκατάστασης, του εύκολου νυχτοκάματου και της ευφήμερης «καταξίωσης», αποφεύγοντας δελεαστικότατες προτάσεις από Ρακιτζή, Τσάτσου (όταν ακόμη ήταν στους Μπλε) και Δάντη μέσω γνωριμιών και συστάσεων...

Πώς έφτασε λοιπόν ο εν λόγω κρυφός θησαυρός στα χέρια μου επτά χρόνια αργότερα; Η αυτοπειθαρχία του Λάκη τον ώθησε να συνθέσει, να ενορχηστρώσει, να ηχογραφήσει και να στηρίξει με όσα μέσα διέθετε σε καιρούς εχθρικούς για το ιδίωμα που αγαπούσε το όραμά του. Έβαλε βαθιά το χέρι του στην άδεια τσέπη (ξέρω, κάτι σας θυμίζουν όλα αυτά!), έστησε το πνευματικό του τέκνο στα πόδια του όσο πιο αξιοπρεπώς μπορούσε, κάναμε μαζί studio photo session, επέλεξε τρίφυλλο digipack και βγήκε στη γύρα ήσυχος πως είχε κάνει από μέρους του τα μέγιστα δεδομένων των συνθηκών. Αποτέλεσμα;

Το Killer Sixgun που βαπτίστηκε από τον αντίστοιχο στίχο του ύμνου των Bad Company στο ομώνυμο album, στην ομώνυμη σύνθεση όπου ο ηγεμονικός Paul τραγουδά «...I was born, sixgun in my hand...», αποτελεί ένα ακόμη Διαμάντι του εγχώριου hard & heavy rock που παραπέμπει ξεκάθαρα -πού αλλού;- στους μέντορες του: Joe Satriani, Gary Moore, Michael Schenker, Uli Jon Roth και φυσικά Jimi Hendrix! Λάκη μου επέτρεψε μου να προσθέσω και κάποιες πινελιές από Vinnie Moore, τι λες;

Ξέρω, ξέρω. Σας θυμίζει κάτι όλη αυτή η Ιστορία. Τον αντίστοιχο θρίαμβο του Gus G. Όντως. Αφού και οι δυο Θεσσαλονικείς είχαν Όραμα. Πάθος, Επιμονή, Υπομονή και Αυτοπειθαρχία! Απλά, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που πατώ τούτα τα πλήκτρα, ειδοποιός διαφορά που ήθελε τον έναν επίλεκτο του Άρχοντα του Σκότους έως και διαπλανητικό guitar hero, και τον άλλο να ανεβαίνει ακόμη σκαλί-σκαλί το μονοπάτι της διεθνούς αναγνώρισης (βλέπε recommended releases) υπήρξε ο παράγοντας Τύχη. Ή αλλιώς, οι λεγόμενες «συγκυρίες». Και όχι μόνο! Διότι εκεί γίνεται προφανές από την αξιοζήλευτη πορεία του πως, πέρα από άρτια τεχνική κατάρτιση και χάρισμα, ο Κώστας κατέχει και ανάλογο βαθμό αντίληψης, γνώσεων, στρατηγικής και αυτοδιαχείρισης (self-management) ώστε όχι μόνο να τις αρπάζει από τα μαλλιά, μα να δημιουργεί κι άλλες! Έχω μιλήσει αρκετά με τον Καραμητρούδη και ξέρω πως συμφωνεί.

Επιτρέψτε μου να κλείσω με κάτι που μου δίδαξε ο αείμνηστος πατέρας μου ως νεαρός ζωγράφος και βιολιστής πριν γίνει διαφημιστής για τα προς το ζην... «Ο Θεός (σ.σ.: το Σύμπαν αν προτιμάτε οι άθεοι) χαρίζει κάθε τόσο σε κάποιους τυχερούς ένα ταλέντο και αυτούς τους ονομάζουμε καλλιτέχνες. Όμως αυτό αποτελεί μόνο τη μαγιά, το 5% της καταξίωσης τους. Το υπόλοιπο 95% ανήκει στη δουλειά και στην αέναη προσπάθεια που θα επενδύσει κάθε ταλαντούχος σε αυτό που του χαρίστηκε. Από εκεί και πέρα, αν κατέχεις το 95% και δεν σου έχει χαριστεί το ειδοποιό 5%, θα γίνεις ένας άρτιος μουσικός, ζωγράφος, γλύπτης, αρχιτέκτονας, ως εκεί κ.λ.π. Αν πάλι έχεις το 5% και δεν επενδύσεις το απαραίτητο 95%, θα καταλήξεις φωνή βοώντος εν τη ερήμω... άλλος ένας κρυμμένος, ανεκμετάλλευτος θησαυρός».
Ο Λάκης τα έχει όλα.

(Υ.Γ.: ως αυτοχρηματοδοτούμενο, το album δεν υπάρχει προς πώληση πουθενά εκτός από τα χέρια του ιδίου. Το e-mail παραγγελιών για όσους τυχόν θελήσουν: lakiragazas@yahoo.com)