Parkway Drive @ Floyd, 11/06/24

Οι Αυστραλοί είναι μια πολύ σκληρά εργαζόμενη μπάντα που έχει καταφέρει με την αξία της να ανέβει ένα-ένα τα σκαλοπάτια της επιτυχίας την οποία απολαμβάνει σήμερα. Το έργο το είχαμε ξαναδεί και ήταν σπουδαίο. Στα μέρη μας εμφανίστηκαν πρώτη φορά πριν 16 ολόκληρα χρόνια στο Underworld ή Texas Necropolis ή Seven Sins ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Φανταστείτε αυτή τη μπάντα σε αυτόν τον χώρο. Από εκεί και μετά, κάθε φορά αναβαθμίζονταν, έπαιρναν προαγωγή. Πήγαν στο Κύτταρο, μετά στο Gagarin, μετά στο Piraeus 117 Academy (δηλαδή στο σημερινό Floyd).

Η εμφάνισή τους στο περσινό Release Festival νομίζω ότι ήταν αυτή που εδραίωσε για τα καλά το status τους στην Ελλάδα. Είχαν πάρει κεφάλια και έφυγαν από το φεστιβάλ με περισσότερους οπαδούς απ’ ό,τι ήρθαν σε αυτό. Το ( ελληνικό) sold out λοιπόν ήταν σχεδόν δεδομένο και τελικά έγινε από την προπώληση κιόλας. Η απουσία support δε μας πείραξε, αν και ένα πακέτο όπως αυτό της προηγούμενης φοράς με Stick To Your Guns και Darkest Hour δε θα μας χάλαγε επίσης. Ο χώρος είχε κόσμο από νωρίς μέσα και έξω και όσο πήγαινε, γέμιζε όλο και περισσότερο. Ο ενθουσιασμός ήταν διάχυτος και μεγάλωνε όσο πλησίαζε η προγραμματισμένη ώρα έναρξης.

Με το που έπεσαν τα φώτα, ανέβηκε ο τόνος της φωνής μας με σχεδόν παβλοφικό τρόπο. Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε και το δείχναμε όπως μπορούσαμε. Οι Parkway Drive ήρθαν κατ’ ευθείαν από τις τεράστιες σκηνές του Rock Am Ring και του Rock Im Park, προσγειώθηκαν στη σκηνή του Floyd και από τις πρώτες νότες έδειξαν ότι θα δούμε για μια ακόμη φορά το ίδιο μεγάλο έργο. Το ίδιο εκπληκτικό έργο, που δε βαριέσαι ποτέ να βλέπεις από τη στιγμή που θα το δεις για πρώτη φορά.

Μια μεγάλη εξέδρα στο πίσω μέρος της σκηνής για τα τύμπανα και το μπάσο και μια μικρότερη στο μπροστινό για τους υπόλοιπους, εξασφάλιζαν ότι όλοι θα βλέπαμε όλα τα μέλη της μπάντας, όπου κι αν καθόμασταν. Μπορεί να μην υπήρχαν τα εφέ που είδαμε στον ανοιχτό χώρο (φωτιές κλπ.), αλλά πραγματικά, ούτε μας χρειάστηκαν, ούτε μας έλειψαν. Τόσο η μπάντα όσο και εμείς από κάτω, αποδειχτήκαμε αρκετά φλογισμένοι για να δημιουργήσουμε μαζί μια μοναδική, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα την οποία δε συναντάς συχνά στις συναυλίες.

Για τα ίδια τα κομμάτια αναλυτικά, δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να πούμε. Από τις πρώτες κιόλας νότες του “Glitch”, αρχίσαμε όλοι να χοροπηδάμε πάνω κάτω κι αυτό γινόταν σχεδόν για ολόκληρη την επόμενη μιάμιση ώρα. Τρίτο κομμάτι “Carrion” και αντίο ζωή. Στο “Vice Grip” ένας τύπος είχε ανέβει πάνω σε κάποιους άλλους – δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι είχε φτάσει τόσο ψηλά – και κράδαινε καθ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού μια τεράστια παλαιστινιακή σημαία. Κάτι ακόμα χαρακτηριστικό ήταν το ότι το κοινό μπορώ να πω ότι φαινόταν να γουστάρει περισσότερο στα κομμάτια από τους πιο καινούργιους δίσκους, παρά από τους παλιότερους.

Παρ’ όλα αυτά, η πιο ξεχωριστή στιγμή ήταν μάλλον στο «παλιό» “Idols And Anchors”. Ο τραγουδιστής Winston McCall βούτηξε στη θάλασσα από χέρια και σέρφαρε μέχρι το μέσο της αρένας, όπου και οργάνωσε ένα οργισμένο circle pit. Λίγο μετά, βρέθηκε και πάλι να σερφάρει, από την άλλη μεριά τώρα, για να φτάσει πίσω στη σκηνή, απ’ όπου και συνέχισε. Δε σταμάτησε να τραγουδάει ακόμα κι όταν τον κυλούσαμε πάνω στα χέρια μας – ανάσα δεν έχασε ο άτιμος.

Μετά το “Bottom Feeder”, για το οποίο αποθεώθηκαν, οι Parkway Drive αποχώρησαν. Πιστεύω ότι ευχαριστήθηκαν λίγο παραπάνω από το κανονικό τις ιαχές με τις οποίες τους καλούσαμε πίσω στη σκηνή – θα έβγαιναν έτσι κι αλλιώς, αλλά είναι ωραίο να σε φωνάζουν έτσι. Για encore πήραμε το “Crushed” από το οριακό “Ire” και το επικό “Wild Eyes” από το “Atlas”. Κάπου εκεί είχε έρθει η στιγμή τα πνευμόνια μας να ηρεμήσουνε και η καρδιά μας να επιβραδύνει.

Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, δεν υπήρχε άτομο που να μην είχε πωρωθεί, που να μη χτυπιόταν, που να μη διασκέδαζε, που να μη συμμετείχε. Ως κοινό, βάλαμε τα γυαλιά σε όποιον νομίζει ότι είναι σπουδαίο κοινό. Οι ίδιοι οι Parkway Drive σε στιγμές φαινόντουσαν να έχουν γνήσια έκπληξη, όσο μπαρουτοκαπνισμένη μπάντα κι αν είναι πια κι όσες συναυλίες και να έχουν κάνει σε ολόκληρο τον κόσμο στην καριέρα τους. Στο τέλος το μόνο που έβλεπες ήταν ενθουσιασμένες φάτσες και το μόνο που άκουγες ήταν το πόσο φοβερή ήταν η συναυλία. Για την ακρίβεια, δεν το άκουγες μόνο. Το έλεγες κιόλας.

Μιλάμε για δέσιμο, μιλάμε για επαφή, μιλάμε για επικοινωνία, μιλάμε για συντονισμό, μιλάμε για ταύτιση, μιλάμε για πώρωση. Μιλάμε για λαϊβάρα. Έτσι πρέπει να παίζουν οι μπάντες, με τόση ψυχή και με τόσον επαγγελματισμό έπαιξαν οι Parkway Drive στο Floyd. Έτσι πρέπει να είναι και τα κοινά στις συναυλίες, να έχουν τη φλόγα και την ανταπόκριση και τη συμμετοχή που είχαμε όλοι εμείς που γεμίσαμε τον χώρο σχεδόν μεσοβδόμαδα. Όταν συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα, μια μεγάλη στιγμή γράφεται στα συναυλιακά κατάστιχα. Κύριοι διοργανωτές, βρείτε μεγαλύτερο κλειστό χώρο για την επόμενη φορά. Όποιος τους δει μια φορά, απλώς δε γίνεται να μην πάει και την επόμενη.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη