Jucifer, Kalpa, Mock The Mankind @ Death Disco, 13/05/16

Ιδανική έξοδος για τους ακραιόφιλους η συναυλία με την τριπλέτα Jucifer, Kalpa και Mock The Mankind. Μπορεί από άποψη ήχου και μουσικής κατεύθυνσης τα τρία συγκροτήματα να ήταν ετερόκλητα, αλλά σίγουρα υπήρχε μία σύγκλιση ως προς τον όγκο και το σκοτάδι που αποπνέει η μουσική τους.

Έχω ξαναγράψει πόσο ευχαριστιέμαι τα power trio; Αν όχι, το κάνω τώρα. Η δυναμική που βγάζουν μου ασκεί μία απίστευτη γοητεία. Ή μπορεί απλά να είναι μία ακόμα μουσική παραξενιά μου. Από τους Mock The Mankind που άνοιξαν τη συναυλία δεν είχα ακούσει ούτε νότα και ίσως ήταν καλύτερα έτσι. Γιατί πήγα στο live χωρίς να έχω καμία προδιάθεση, ούτε αρνητική ούτε θετική να με επηρεάζει.

Η μουσική τους είναι καθαρά οργανική, ψυχεδελική και βαρβάτη. Με έμφαση στο βαρβάτη. Τα doom σημεία τους σπέρνουν θύελλες καθώς παίζουν και οι τρεις στα κόκκινα. Οι μπασογραμμές ακουγόντουσαν πεντακάθαρες και απίστευτα πορωτικές. Εξίσου φανταστική δουλειά έκανε και η κιθαρίστρια η οποία έστηνε ένα ηχητικό τείχος που διαπερνούσε μία γκάμα από τους Cathedral μέχρι τους YOB και το post. Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσαν να είχαν πιο γεμάτα τύμπανα και όχι τόσο επαναληπτικά και μονότονα. Όπως και να έχει πάντως οι Mock The Mankind είναι ένα συγκρότημα που πρέπει να ασχοληθείτε άμεσα. Στα συν ότι πάνω στη σκηνή νιώθουν και αυτό είναι ένα στοιχείο το οποίο δεν πρέπει να περνάει στα χαμηλά, καθώς μιλάμε για ζωντανές συναυλίες και metal.

Τη σκυτάλη πήρε γρήγορα ένα από τα personal favorite των τελευταίων χρόνων, οι Kalpa. Οι απόψεις διίστανται για το αν στο σύνολο της, αυτή η συγκεκριμένη εμφάνιση, λογίζεται στις καλύτερες τους. Είχαν καλύτερο ήχο από παλαιότερες φορές που τους έχω παρακολουθήσει, παρόλο που σε κουβέντες με τους ίδιους μετά το πέρας της συναυλίας είπαν ότι αντιμετώπισαν κάποια ζητήματα την ώρα που έπαιζαν. Επειδή, όμως, καλώς ή κακώς (καλώς) δεν κατέχω από τεχνικά, μεταδίδω την εμπειρία μου ως δέκτης της μουσικής τους κάτω από τη σκηνή.

Και υπάρχουν τρία βασικά στοιχεία που πρέπει να τονιστούν. Το πρώτο είναι πως οι Kalpa έχουν καταφέρει να απορροφήσουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις επιρροές τους από ένα αρκετά ευρύ φάσμα του σύγχρονου ακραίου ήχου. Δηλαδή το Knut meets Converge meets Cult of Luna meets black metal το παίζουν πάρα πολύ καλά. Το δεύτερο είναι πως αυτό το στυλ μουσικής θέλει και καθαρό ήχο, τουλάχιστον στις κιθάρες τους. Και αυτό αναφέρεται γιατί έχουν ιδέες που πολλές μπάντες εκεί έξω θα ζήλευαν. Ωστόσο, αν δεν είσαι εξοικειωμένος με το υλικό τους από τα πριν, σε συναυλία δεν θα το αφουγκραστείς εύκολα. Το τρίτο είναι μία συμβουλή σαν ακροατής. Το καινούριο τραγούδι που μας έπαιξαν με το πολύ δυνατό crust σημείο στη μέση, καθώς και το "Diana M." το κομμάτι που κλείνει το "Dissociation" με guest φωνητικά από τον τραγουδιστή και κιθαρίστα των Thole, είναι τα μουσικά cornerstones που μπορούν να πατήσουν για να μεγαλουργήσουν.

Καμπίνες και τεράστιοι ενισχυτές πήγαιναν και ερχόντουσαν. Πιατίνια ανέβαιναν σε δυσθεώρητα ύψη. Τρία χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία εμφάνιση των Jucifer επί αθηναϊκού εδάφους.

Για εμάς έχουν αλλάξει πολλά, για εκείνους πάλι όχι. Συνεχίζουν να περιοδεύουν ασταμάτητα, συνεχίζουν να ζουν νομαδική ζωή μέσα στο βαν τους και βλέπουν τη ζωή να περνά σαν ταινία. Στην οποία οι ίδιοι είναι πρωταγωνιστές. Ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτό που κάνουν οι Jucifer εδώ και πάρα πολλά χρόνια θέλει άντερα και αντοχές. Ως αποτέλεσμα μπορεί να λογιστεί και η επανάληψη και η έλλειψη έμπνευσης από μέρους τους. Η ζωντανή τους εμφάνιση είναι μία πολύ δύσκολη δοκιμασία. Φτάνεις στα όρια του τι μπορείς να αντέξεις και τι όχι. Γιατί κάνουν την επιλογή να παίξουν για μία ώρα το πιο βάρβαρο υλικό τους.

Την Παρασκευή ωστόσο στο Death Disco είμασταν μάρτυρες μίας άλλης καινοτομίας από μέρους τους. Δεν ακούσαμε ποτέ την Amber να βρυχάται. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Οπότε, η εμπειρία ήταν αποκλειστικά instrumental. Η αλήθεια να λέγεται, όμως, πως οι Jucifer καταβροχθίζουν death metal τριγκαμοσταυρέιτορ μπάντες για πλάκα. Το σετ τους ήταν ένας συνεχής grindcore/death/noise ορυμαγδός που σου τρυπούσε το στομάχι. Σε κάποιους μπορεί να φάνηκε κουραστικός σε κάποιους λυτρωτικός. Η προτροπή μας είναι να κάτσουν να ξεκουραστούν να βρουν μία βάση (έστω και προσωρινά) και να γράψουν ξανά riffs που θα γαμούν θεούς.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής