Ensiferum, Insidead @ AN Club, 29/11/07

Επικό metal δεν υφίσταται ως όρος. Επικό feeling όμως ναι. Απ' τη μία θα μου πείτε «προσωπική σου άποψη». Ναι, δε διαφωνώ. Απ' την άλλη, όμως, επικές δεν είναι μόνο μπάντες τύπου Manowar, Virgin Steele και Omen. Επικοί είναι και οι Amon Amarth, οι (θεοί) Bolt Thrower αλλά και οι... Ensiferum μεταξύ άλλων! Οι εν λόγω κύριοι (και κυρία) μπορεί μουσικά να μην έχουν άμεση σχέση με τη έννοια του όρου «epic metal», αλλά ο viking / folk χαρακτήρας τους, τα πιασάρικα σημεία τους και η όλη θεματολογία στην οποία εστιάζουν «κολλάει» άνετα στην ορολογία.

Ας τα πιάσουμε λοιπόν απ' την αρχή. Το (πολύ) θετικό στη διοργάνωση είναι πως δεν υπήρξε καθυστέρηση στην έναρξη του event. Βάζουμε εδώ έναν αστερίσκο (*) και προχωράμε. Το support act της βραδιάς ήταν οι Insidead, ένα αρκετά καλό γκρουπ με επιρροές τύπου «σουηδικό metal meets Machine-Head-style». Τα παλικάρια έπαιξαν με ενέργεια, συμπεριλαμβάνοντας μάλιστα στο set τους και διασκευές στα "Old" των Machine Head και "Blackened" των Metallica. Extra bonus παίρνει ο τραγουδιστής, που ειδικά στο "Old" «ξεστόμιζε» μία χαρά και τα τραχιά και τα καθαρά του σημεία. Το μόνο κάπως αρνητικό είναι ότι με χαλούσαν λίγο τα «καθαρά» φωνητικά στα δικά τους τραγούδια. Από την άλλη, πρώτη φορά τους έβλεπα live και δεν έχει τύχει να ακούσω κομμάτια τους σε studio εκδοχή. Ίσως φταίει το ότι δεν ήμουν τόσο στο κατάλληλο mood. Βέβαια, επόμενο ήταν, μιας και εδώ που τα λέμε το ύφος τους ήταν άσχετο με τον χαρακτήρα των Ensiferum. Αφού όμως είχαν κόσμο που γενικά «γούσταρε» και εμένα δε με χάλασαν στην τελική (ίσα - ίσα), περαιτέρω ανάλυση δε χρειάζεται. Well done παίδες και καλή συνέχεια!

Πριν αναφερθώ στην εμφάνιση των Ensiferum, ιδιαίτερη αναφορά χρειάζεται στη μεγάλη ανομοιομορφία του κοινού. Οι παρευρισκόμενοι ήταν γύρω στα 140 άτομα, με τους περισσότερους να είναι είτε «νέοι» οπαδοί του χώρου, είτε νοσταλγικοί «παλιούρες / επικόφατσες». Από αυτούς, δε, οι μισοί ήταν σε φάση «αράζω πίσω πίνοντας χαλαρός τη μπύρα μου» και οι άλλοι μισοί ήταν του στυλ «τα έχω σπάσει όλα / έχω δαγκώσει τα κάγκελα από την πώρωση». Με λίγα λόγια, η «μέση» κατάσταση ήταν και η μειοψηφία ανάμεσά τους. Μιλάμε δηλαδή για τα δύο «άκρα».

Και μιας και αναφερόμαστε σε «άκρα», μεταξύ άλλων είδαμε (ψεύτικα) σπαθιά και πέλεκεις να «γυροφέρνουν» τον χώρο, με τους κατόχους τους να επιδίδονταν συχνά - πυκνά και σε «ασκήσεις - pit», κάνοντας την αρένα ένα «πεδίο μάχης». Ξέρω πως σαν εικόνα ακούγεται λίγο γραφικό. Βασικά αν μου δείχνανε μία φωτογραφία ενός τυπά που μπαίνει «σούμπιτος» στο pit κραδαίνοντας έναν πέλεκυ, το πιο πιθανό είναι να γελούσα. Παρόλα αυτά, στην περίπτωσή μας η ισότητα εικόνας με χίλιες λέξεις κρίνεται άτοπη, μιας και απουσιάζει η (απαραίτητη) μουσική υπόκρουση.

Τι θέλω να πω; Αυτό που ίσως ακούγεται γραφικό, κατέληξε να «κολλάει» στην όλη ατμόσφαιρα που είχε και πολύ κέφι συν τοις άλλοις! Οι Ensiferum έκαναν μία φοβερή εμφάνιση, με κάθε τους κομμάτι να ξεσηκώνει τους «πολέμιους» που τραγουδούσαν ολοένα και πιο δυνατά. Οι πιασάρικες μελωδίες και τα «καταιγιστικά» χωσίματα ανέβαζαν τη διάθεση αλλά και την ενέργεια, σε σημείο που νόμιζες ότι βρίσκεσαι σε thrash συναυλία! Η μπάντα από τη μεριά της ήταν πολύ «μετρημένη». Από τη μία έπαιξαν ως σωστοί επαγγελματίες, καθώς δεν πτοήθηκαν από το λιγοστό κοινό (ίσα - ίσα, όταν είδαν τις αντιδράσεις μας τα έδωσαν όλα για όλα), και από την άλλη έδειχναν αρκετά cool και φιλικοί, όπως και πρέπει να είναι ο κάθε μουσικός που σέβεται το κοινό του. Τελικά αποφάσισαν να παίξουν όλο το set list «στα καπάκια», δίχως encore, και στο τέλος ανέβηκαν στη σκηνή κρατώντας από μια χούφτα γεμάτη πένες, ευχαριστώντας όσο περισσότερους μπορούσαν.

Για να κλείσουμε, όπως πολύ σωστά ανέφερε ένα παλικάρι απ' το forum μας (credits to hoegaarden), «true» metal είναι αυτό που σε ωθεί να σηκώσεις τη γροθιά σου δίχως προκαταλήψεις. Μπορεί λοιπόν οι Ensiferum να μην είναι «true» για τον περισσότερο κόσμο, μπορεί μάλιστα για κάποιους να μην είναι καν «επικοί» (βλ. πρόλογο), αλλά σίγουρα αποτελούν παράδειγμα «αληθινής» μπάντας που έπαιξε με κέφι, διάθεση και «τσαμπουκά», εκεί που άλλοι θα είχαν ξενερώσει λόγω του μικρού αριθμού των παρευρισκομένων. Οι μεγάλες μπάντες εκτός του studio, φαίνονται και στο «σανίδι», και οι Ensiferum κέρδισαν τις εντυπώσεις όλων ανεξαιρέτως. Ειλικρινά δεν άκουσα ούτε μία αρνητική γνώμη. Αν και το εισιτήριο ήταν λίγο «τσουχτερό», τελικά το άξιζαν και με το παραπάνω.

Και εδώ κάπου μπαίνει ο αστερίσκος που αφήσαμε κάμποσες παραγράφους πίσω (*). Όταν οι Ensiferum τελείωσαν κατά τις 11 και τέταρτο, σχεδόν μου κακοφάνηκε, αφού είχα συνηθίσει να φεύγω από το AN Club μετά τις 12! Αυτό το «μεταξύ σοβαρού κι αστείου» σχόλιο πρέπει όλοι να το λάβουν υπ' όψη, αναγνώστες και διοργανωτές. Αν παραδείγματος χάρη έμενα στο Χαλάνδρι, δούλευα την επόμενη μέρα και η συναυλία επρόκειτο να τελειώσει μετά τις 12, θα «σπαζόμουν» πολύ μετά τη λήξη του όλου event. Σκεφτείτε λοιπόν ότι υπάρχουν άτομα, για τα οποία το παράδειγμα αυτό είναι συχνό ως φαινόμενο. Πολλές φορές δε βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις στο κέντρο (συνεπώς δεν παίρνεις το αμάξι) και δε νομίζω το 10ευρω για το ταξί να βγαίνει ευδιάθετα απ' την τσέπη του μέσου οπαδού. Βασικά (και γενικά) προβλήματα λοιπόν δεν είναι μόνο οι τιμές των εισιτηρίων και το (κατά μία έννοια) «ανεκπαίδευτο» κοινό. Τα πράγματα μπορούν να αρχίσουν να φτιάχνουν με έναν καλύτερο προγραμματισμό ως πρώτο βήμα, κάτι που η διοργανώτρια εταιρία έκανε άψογα στη περίπτωσή μας και το επικροτώ.

Το set list της βραδιάς:

Blood Is The Price Of Glory / Token Of Time / Tale Of Revenge / Ahti / Treacherous Gods / The New Dawn / Lai Lai Hei / Windrider / Dragonheads / One More Magic Potion / Hero In A Dream / Victory Song / Iron / Guardians Of Fate / Battle Song