Jakob, Their Methlab, Mock The Mankind @ Texas Rock Club, 16/04/16

Ένας λόγος να αγαπάς το ορχηστρικό post-rock

Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 18/04/2016 @ 14:34

Τους κάλεσαν φέτος να κλείσουν την τέταρτη μέρα του Roadburn, που τιμά τους Neurosis. Παίζουν εκεί, μια μέρα μετά την Αθήνα. Η εμφάνιση τους στην Ελλάδα, έδειξε γιατί το αξίζουν. Απέδειξε τι μπορούν να κάνουν επί σκηνής και εξηγεί πόσο καθαρτική μπορεί να είναι μια εμφάνιση την τελευταία μέρα (με όλους εξουθενωμένους και κουρασμένους) του πασίγνωστου φεστιβάλ. Να θυμίσω ότι έχουν περιοδεύσει και ανοίξει συναυλίες των Isis και των Tool.

Πάμε από την αρχή. To βράδυ ξεκίνησε με τους Mock The Mankind. Το μαγαζί ήταν απελπιστικά άδειο, αλλά ευτυχώς, σιγά σιγά και μέχρι το μέσο της εμφάνισης τους είχε δεχθεί κάμποσο κόσμο. Ο ήχος σκληρός, αργός και σάπιος. Ένα doom με δόσεις ψυχεδέλειας και ωδές στον θόρυβο. Ο εξαιρετικά άσχημος ήχος, κατέστρεψε την ατμόσφαιρα και τον όγκο που είχα ακούσει στο "Ruination". Ειλικρινά, σε μερικά σημεία ενοχλούσε. Οι υψηλές συχνότητες απλά χάλαγαν τα πάντα και από την άλλη το μπάσο ακουγόταν αρκετά παραπάνω από το ιδανικό και η βαβούρα κυριαρχούσε. Δεν ξέρω ποιος έφταιγε, αλλά αυτό στοίχισε στη γενική παρουσία τους και ήταν κρίμα. Παρ' όλα αυτά, το συγκρότημα έδειξε νεύρο, όρεξη και πραγματική αγάπη στον θόρυβο.

Mock The Mankind

Επόμενοι στην σκηνή οι Their Methlab. Με σχετικά καλύτερο, στο σύνολό του ήχο, κατάφεραν να κερδίσουν αρκετούς παραπάνω από το κοινό, που τώρα ήταν αριθμητικά ικανοί να ψιλογεμίσουν τον μικρό συναυλιακό χώρο. Τα καλοφτιαγμένα κομμάτια τους, δεν είχαν κάτι που δεν το περιμένεις, αλλά έβγαζαν μια ένταση και μια τάση για κοπάνημα που τους ταιριάζει γάντι. Επίσης ορεξάτοι και καλοστημένοι, έφτιαχναν ένα πολύ σκληρό post-rock στα χνάρια των Russian Circles. Κομμάτια με σταθερό ρυθμό, που έκοβε απότομα ανά φάσεις, χωρίς ίχνος κοιλιάς και με ιδιαίτερα μελετημένες μελωδίες. Το χτίσιμο, αν και απόλυτα πιστό στη συνταγή του είδος, ήταν ενδιαφέρον και σε άφηνε να μαγευτείς. Στην κυκλοφορία τους είχα διακρίνει την προσήλωση τους στον σωστό ρυθμό, αλλά στην εμφάνιση τους κατάλαβα ότι το καταφέρνουν άψογα και ζωντανά.

Their Methlab

Πρόπερσι με τον δίσκο "Sines", είχα γράψει ότι είναι από τα καλύτερα άλμπουμ του είδους, έχοντας απίστευτη ροή, έμπνευση και παραγωγή, μας υπενθύμιζε δε, γιατί είχαμε ερωτευτεί με το είδος αυτό κάποτε. Αυτό ακριβώς έκαναν και οι Νεοζηλανδοί με την ζωντανή τους εμφάνιση το βράδυ του Σαββάτου στο Γκάζι. Μας άφησαν να ερωτευθούμε ξανά με το είδος.

Οι Jakob λοιπόν, παρουσίασαν μερικά από τα εκπληκτικά τους κομμάτια και έδειξαν ότι το ορχηστρικό post-rock, παιγμένο από τρίο (κιθάρα, μπάσο, τύμπανα), ζει και βασιλεύει. Ο ήχος μεταλλάχθηκε στον χώρο και άφησε όλο τον όγκο τους να αποδοθεί αρκετά καλά. Ήταν φανταστικοί. Έδειξαν ότι η ανεξάρτητη rock, όποια μορφή και αν πάρει, ακόμα και χωρίς φωνητικά, μπορεί να ξεσηκώσει, να συνεπάρει και να (μας) ταξιδέψει. Τα κατάφεραν όλα και με το παραπάνω. Μην έχοντας ιδιαίτερη σχέση με την μπάντα την προηγούμενη δεκαετία, έχοντας μελετήσει λίγο τους παλιότερους δίσκους τους, περίμενα τα "Pneumonic" και "Malachite" από τη δουλειά "Solace" του 2006. Κομμάτια που ειλικρινά, όσοι δεν τα έχετε ακούσει, κάντε έναν κόπο και δώστε τους λίγο από τον χρόνο σας. Από εκεί και πέρα, από τον πρόσφατο δίσκο, ακούσαμε φυσικά το "Magna Carta" και κολλητά ήρθε και το πανέμορφο "Harmonia". Όλα ήταν παιγμένα σε πολύ αυξημένη στάθμη. Τα κομμάτια, ακόμα κι αν τα θυμάσαι στουντιακά, δυναμώνουν, εκρήγνυνται και αλλάζουν απίθανα live. Αυτό είναι και το μαγικό της μπάντας αυτής. Η μετάλλαξη του ήχου, σε κάτι πιο μεγάλο, επιβλητικό και εντελώς παραισθησιογόνο. Ένταση. Τα ντεσιμπέλ στα ύψη και ο θόρυβος γλυκός αλλά επίμονος.

Jacob

Τα σκαμπανεβάσματα άλλοτε λυτρωτικά και άλλοτε θεοπάλαβα. Μερικές φορές έκλεινες τα μάτια, αναγκαστικά, χωρίς να το θες. Στο επέβαλαν αυτοί. Οι μουσικές τους και η ροή των κομματιών. Άλλες κοίταγες αυτούς, το ταβάνι, τα φώτα ή απλά κοίταγες στο πουθενά. Σε κράταγε μόνο ο ήχος τους. Αυτό αρκεί, για να κριθεί ως εξαιρετικό. Μια τέχνη, η οποία μπορεί μόνη της να σε κάνει ό,τι θέλει... χωρίς εφέ, χωρίς εικόνες, χωρίς καν κάποια υποτυπώδη σκηνική παρουσία, φαντάζει και μάλλον είναι τέλεια. Απίθανες κιθάρες, αδιανόητα επιβλητικό μπάσο και τύμπανα μαγικά. Όσοι πρόσεξαν την μαγεία του "Jimmy Hoffa" σίγουρα κατάλαβαν γιατί επιμένω, ότι η μπάντα είναι εκπληκτική. Το κλείσιμο δε με τα "Resolve" και "Controle" ήταν εντυπωσιακό, αλλά γιατί δεν επανήλθαν για encore; Πραγματικά, το είχαμε όλοι μας ανάγκη να απολαύσουμε άλλα δυο με τρία κομμάτια, άνετα! Οι φωνές του κόσμου, προσπάθησαν να τους τραβήξουν πίσω, αλλά τελικά δεν επανήλθαν, τα φώτα ανοιξαν και ο κόσμος ξεκινησε να αδειάζει τον χώρο, αρκετά ικανοποιημένος και γεμάτος.

Jacob

Μια βραδιά που στους λάτρεις αυτής της μουσικής θα μείνει αξέχαστη. Ήχοι που έδειχναν τον δρόμο προς το όνειρο. Ήχοι που μπορούσαν να σε πορώσουν και να σε προβληματίσουν μαζί. Θόρυβος, μετά από μελωδίες. Σπάσιμο, μετά τη γαλήνη. Σκληρός ήχος μετά από μετρημένους και σταθερούς κυματισμούς. Παραμορφώσεις με ιδανική ανάμιξη ήχων. Παράνοιες με ιδανική συγκράτηση της μουσικής τρέλας. Μια μπάντα που αξίζει πολλά. Ένα συγκρότημα υποτιμημένο αλλά αδιανόητα αξιόλογο. Λυπάμαι όσους παρέλειψαν να παραβρεθούν στην μοναδική τους εμφάνιση. Εύχομαι, κάποια στιγμή να το ξαναζήσουμε.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής

SETLIST


Pneumonic 
Magna Carta 
Harmonia 
Malachite 
Lonesome 
Jimmy Hoffa 
Oran Mor 
Ageena 
Resolve
Controle

  • SHARE
  • TWEET