Rotting Christ

Νέος δίσκος για τους Rotting Christ σου λένε τα νέα και παίζει να είναι από τα πιο δυνατά ξυπνητήρια της μουσικής σου αφύπνισης. Αδίκως; Όχι, από 'δω μέχρι την Μποτσουάνα με τα πόδια και πίσω. Οι λόγοι είναι ιστορικοί, συναισθηματικοί και μουσικοί και δεν χρήζουν περεταίρω ανάλυσης. Ας του δώσουμε απλά την έκταση που του πρέπει: Όταν η σπουδαιότερη ελληνική μπάντα των τελευταίων 20 ετών ανακοινώνει την κυκλοφορία του νέου της δίσκου, τότε σημαίνει συναγερμός.

Μεγάλες προσδοκίες και υψηλές απαιτήσεις συνοδεύουν τα δισκογραφικά μαντάτα του "Rituals" και αν μη τι άλλο αναδεικνύουν το μέγεθος της μπάντας. Μόνο αυτό; Είναι και κάτι άλλο που πηγάζει από μια λάθος αντίληψή μας περί ιδιοκτησίας. Ναι μεν οι Rotting Christ είναι δικοί μας, αλλά δεν μας ανήκουν. Τουτέστιν, πάντα θα υπάρχουν ορισμένοι αυστηροί κριτές που θα περιμένουν στην γωνία για κάποιο ατόπημα κι αυτήν την φορά η μπάντα έδωσε δικαίωμα.

Any colour you like as long as it's black
Από την στιγμή που επέλεξαν να ασχοληθούν θεματικά με τις παγκόσμιες τελετές, θρησκευτικές και μη, ήταν σχεδόν σίγουρο πως ο δίσκος θα ήταν κάργα ατμοσφαιρικός και μαύρος. Μπορεί να έχει να κάνει και με την ψυχολογία του Σάκη την περίοδο σύνθεσης των τραγουδιών, γεγονός είναι πως το "Rituals" είναι ο,τι πιο σκοτεινό έχουν βγάλει τα τελευταία χρόνια. Για να το καταφέρουν αυτό βέβαια, χρειάστηκε να πάρουν τα ρίσκα τους για ακόμη μια φορά, κλείνοντας με τον τρόπο αυτό τον κύκλο που άνοιξαν με το "Theogonia".

Where is the power of the riff that compels us?
Ok, λογικό ήταν να λάβει τέλος η μουσική αυτή περίοδος και να μπουν σε άλλη, το έχουν κάνει άλλωστε κάμποσες φορές. Το θέμα είναι τι θυσιάζεις προκειμένου να πετύχεις το αποτέλεσμα που θες κι αυτό πρέπει να πόνεσε πολύ. Αν υπάρχει ένα στοιχείο trademark στον Σάκη, αυτό είναι τα riff του, οι μελωδίες και τα solo. Δεν θα μπω στην διαδικασία σύγκρισής τους με άλλα για να επιβεβαιώσω την άποψή σου περί αντιγραφής του εαυτού του. Αλίμονο, ο ίδιος άνθρωπος είναι στην τελική. Η κατανομή τους και η τοποθέτηση αυτών σε δεύτερο πλάνο είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός που προκαλεί αίσθηση.

Do the means justify the ends?
Όσον αφορά τους δημιουργούς του άλμπουμ, λογικά ναι. Κι αυτό γιατί προφανώς το άκουσαν προτού κυκλοφορήσει και ήταν σε αρμονία με την αρχική τους επιδίωξη. Για τους οπαδούς; Τους ακροατές; Τον βλέπω τον εμφύλιο. Ακόμα και η πετυχημένη προσπάθεια ομαλούς μετάβασης στα νέα δεδομένα ("Elthe Kyrie", "Les Litanies De Satan", "For A Voice Like Thunder"), με τον συνδυασμό του πριν και του τώρα, δεν είναι ικανή συνθήκη πλήρους ικανοποίησης της πλειοψηφίας. Βλέπεις, όταν έχεις κάτι δεδομένο δεν του δίνεις την αξία και την εύφημο μνεία που του πρέπει.

Greeks do it better?
Μικρό αλλά σημαντικό κεφάλαιο με την δεύτερη δόση ρίσκου. Μπορεί το "The Four Horsemen" να το διασκεύασαν μόλις πέρσι οι Griftegard του τζουτζούκου Thomas Eriksson των Year Of The Goat, εδώ όμως αποκτά άλλη διάσταση. Το δε "Tou Thanatou" δεν το λες κι έκπληξη, καθώς τα τελευταία χρόνια τον γυρόφερναν τον ήχο αυτό. Το δια ταύτα; Για μένα μεγαλύτερη σημασία έχει πως τουλάχιστον ένας άνθρωπος στου διαόλου την μάνα θα μάθει τον Ξυλούρη και τους Aphrodite's Child από τους Rotting Christ κι όχι το ηχητικό αποτέλεσμα, ακόμα και που τα έκαναν κτήμα τους.

Τελικά σου αρέσει ο δίσκος ρε μάστορα;
Στα σημεία ναι, στις φορές εκείνες που η φόρμουλα σκοτεινής ατμόσφαιρας και μελωδίας λειτουργεί υποδειγματικά ("Devadevam"), στις στιγμές που ο Θέμης έχει ελαττώσει τα μποτίδια και παίζει με το hi hat. Όταν όμως οι συνθέσεις παραδίνονται ολοκληρωτικά στα νέα δεδομένα, δεν βγήκα νοκ άουτ. Υπάρχει μια αμηχανία που με την σειρά της οδηγεί σε επαναλαμβανόμενο μοτίβο και τελικά στο ξύσιμο της κεφαλής. Ψυχραιμία και σύνεση παίδες. Διαδικτυακά μπινελίκια και κατάρες σίγουρα θα πέσουν μεταξύ οπαδών του «Ναι» και του «Όχι» του δίσκου. Να αντιληφθούμε μόνο πως μια χρονιά μη αυτοδυναμίας των Rotting Christ, δεν δικαιολογεί εκατέρωθεν πιθανούς αφορισμούς και απαξιώσεις. Αγάπη ρε τομάρια!