Kawir

Οι Kawir είναι γνωστοί σε όλους. Από τη δεκαετία του '90 υπήρξαν σημαντικό συγκρότημα σε αυτό που διεθνώς ονομαζόταν pagan black metal. Η ενασχόλησή τους με την αρχαιοελληνική θεματολογία έδινε στη μουσική τους ένα αίσθημα και μια ατμόσφαιρα ξεχωριστή, καθώς έδειχναν και δείχνουν να ξεχωρίζουν από όποιον άλλον επιχειρεί κάτι παρόμοιο.

Παραδόξως, χωρίς να υπάρχει προφανής εξήγηση και παρά τη συνεχή τους δισκογραφική παρουσία, έπρεπε να έρθει το εξαιρετικό «Ισόθεος» του 2012 για να οδηγήσει τη δημοφιλία τους, κυρίως σε νεότερους οπαδούς, σε σημεία που δεν είχαν δει στο παρελθόν. Ώσπου ήρθε η στιγμή για τον διάδοχο, με προφανή σκοπό να διατηρήσει την μπάντα στα ίδια επίπεδα ποιότητας με αυτά που μας έχει συνηθίσει.

Η μελωδία του εναρκτήριου «Εις Βασιλέα Ήλιον» και η φλογέρα στην εισαγωγή του «Διόνυσος» ανοίγει τον δρόμο για το εμφατικό riff που ακολουθεί και που σε καθηλώνει, όπως και οι εναλλαγές στα φωνητικά και στον ρυθμό, ενώ παράλληλα νιώθεις ότι μια διονυσιακή γιορτή, με τον θεό Πάνα να πρωτοστατεί, έχει ξεκινήσει.

Χαρακτηριστικό του άλμπουμ είναι τα ευκολομνημόνευτα riffs και οι θριαμβευτικές folk/pagan μελωδίες που ενσωματώνονται στη μαυρομεταλλική μουσική της μπάντας, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει στο «Εις Διόσκουρους».

Στην ερμηνεία του Porphyrion ξεχειλίζει η οργή και το πάθος, το ευρηματικό drumming δίνει μια άλλη διάσταση στον δίσκο, η εκτεταμένη χρήση οργάνων όπως η φλογέρα και η πίπιζα το χρωματίζουν με ιδιαίτερο τρόπο, η ευκρινής παραγωγή βοηθάει να ακουστούν τα πάντα και όλα αυτά μαζί συνθέτουν έναν δίσκο που ξεχωρίζει με ευκολία από παρεμφερείς προσπάθειες.

Προσωπικά, επιλέγω ως πιο εντυπωσιακή στιγμή του άλμπουμ το «Εις Μήτερ Σελάνα», ένα κομμάτι γεμάτο μελωδίες και νοσταλγία, η οποία επιτείνεται από την πίπιζα και τις κραυγές αγωνίας, που ορθώνονται στο βάθος κατά τη διάρκεια της εξέλιξης του μελαγχολικού θέματος που δεσπόζει στα εννιά λεπτά που διαρκεί.

Σε σύγκριση με τον «Ισόθεο» έχουν απαλειφθεί τα μεμονωμένα υμνικά μέρη και ενσωματώνονται σε ακραιφνώς μαυρομεταλλικές φόρμες, ενώ οι ταχύτητες σε σημεία ξεφεύγουν, πριν κάποια μεθυστική μελωδία τοποθετήσει το κομμάτι σε πιο μεσαίες ταχύτητες.

Εκπλήξεις δεν συναντάς, αλλά ο δίσκος είναι τόσο εθιστικός που το χέρι σου πάει ασυναίσθητα στο repeat κάθε φορά που περνούν τα 65 λεπτά της διάρκειας του.

Οι Kawir στον έκτο τους δίσκο παρουσιάζουν ωριμότητα, δείχνουν να πατάνε σταθερά στα πόδια τους και δεν κάνουν εκπτώσεις στην ποιότητά τους.