Plebeian Grandstand

False Highs, True Lows

Throatruiner, Basement Apes Industry (2016)
Από τον Γαβριήλ Φιλιππόπουλο, 16/09/2016
Ένας από τους πιο δυνατούς black metal δίσκους των τελευταίων χρόνων
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τεράστιο σφάλμα και αργοπορία η γραπτή μεταφορά της εμπειρίας μιας ακρόασης ενός εκ των πιο δυνατών black metal δίσκων που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια, να γίνεται πέντε μήνες μετά. Αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη και αυτομαστιγωνόμαστε καθώς οι Plebeian Grandstand μας σερβίρουν απλόχερα πικρό φαρμάκι σε οκτώ δόσεις των 35 λεπτών. Το "False Highs, True Lows" είναι όλη η ακραία μουσική των '00s και των '10s.

Το μεγάλο Cvlt Nation δεν θα μπορούσε να το θέσει πιο σωστά: «Ήταν αναπόφευκτο να συμβεί κάποια στιγμή. Η επική τριλογία των Deathspell Omega η οποία καθόρισε ένα ολόκληρο είδος μουσικής (orthodox black metal) τώρα δρέπει τις δάφνες της επιρροής τής σ’ ένα τεράστιο φάσμα της ακραίας μουσικής.» Και είναι ακριβώς έτσι. Τα μπάσταρδα που έχουν σκορπίσει ανά την υφήλιο οι Mikko Aspa και Hasjarl, έχουν καταφέρει να πλησιάσουν τους ηγέτες σε έμπνευση και επιρροή και να γαλουχήσουν μία ολόκληρη νέα γενιά ακροατών στον ακραίο ήχο.

Η μεγαλύτερη δεξαμενή συγκροτημάτων, ωστόσο, που δέχτηκαν πιο εγκάρδια τα (αν)ορθόδοξα riff των Deathspell Omega, ήταν αυτή των hardcore influenced χαοτικών και uber heavy σχημάτων. Καλή ώρα όπως οι Plebeian Grandstand (πόσο επικό όνομα για μπάντα; Η εξέδρα των πληβείων). Μεταλικό hardcore με αρκετές δόσεις παράνοιας και grindcore στο ντεμπούτο τους "How Hate Is Hard To Define", παροξυσμικό grind στο "Lowgazers" που τους έβαλε στο χάρτη. Και τώρα έρχονται να μας πουν ιστορίες αστικής τρέλας που δεν αφήνουν σπιθαμή ανάσας. Κάθε ένα ξεχωριστό μέλος της τετράδας έχει εξελιχθεί σε σημείο τεχνικής αρτιότητας δίνοντας απλά το μάξιμουμ στο είδος που θέλουν να υπηρετήσουν από εδώ και πέρα. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον τραγουδιστή Adrien Broué ο οποίος ουρλιάζει, απαγγέλει, σπαράζει στο μικρόφωνο το οποίο δεν πρέπει να διάγει και τις καλύτερες των ημερών του στα χέρια του. Και μετά στο κτήνος που βρίσκεται πίσω από τα τύμπανα ονόματι Ivo Kaltchev. Ο άνθρωπος είναι μία πραγματική μηχανή η οποία γεμίζει κάθε σημείο του δίσκου με τον ρυθμό που εξυπηρετεί απόλυτα τον δρόμο που θέλει να χαράξει ο Simon Chaubard με τα δυστοπικά riff του.

Ακούμε με προσοχή τα δύο τελευταία τραγούδια του δίσκου, "Tame The Shapes" και "Eros Culture" , αφενός γιατί είναι οι δύο πιο ολοκληρωμένες συνθέσεις του άλμπουμ και αφετέρου γιατί αποδεικνύουν περίτρανα πως δεν χρειάζεται να έχεις κάνει βόλτες μέσα στα χιονισμένα δάση της Νορβηγίας και της Φινλανδίας κυνηγώντας αρκούδες με corpsepaint για να αποτυπώσεις ακριβώς το αίσθημα της ασφυξίας και του πνιγηρού θανάτου.

Ολόκληρη η δισκογραφία των Plebeian Grandstand κατεβαίνει με name your price από το bandcamp τους.

  • SHARE
  • TWEET