Ravencult

Force Of Profanation

Metal Blade (2016)
Από τον Γαβριήλ Φιλιππόπουλο, 11/11/2016
Old school black metal και γεια σας!
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πήραν τον χρόνο τους οι Ravencult. Δεν βιάστηκαν. Πέντε ολόκληρα χρόνια περίμεναν μέχρι να πετάξουν πάνω στα ανυποψίαστα και καλομαθημένα αυτάκια μας το κτήνος που λέγεται "Force Of Profanation". Τα καλομαθημένα αυτάκια μας που έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια σε avant garde-ίλες, ορθοδοξίες, progressive-ιές πήραν το μάθημα που τους άξιζε. Old school black metal και σφαλιάρες μέχρι το τέλος του κόσμου.

Το κουαρτέτο απ' την Αθήνα βρίσκεται πλέον στην καλύτερη φάση του δημιουργικά και καλλιτεχνικά. Το βήμα σε μεγάλη εταιρεία σαν να τους έδωσε έναν αέρα μεγαλείου ή ακόμα καλύτερα, μεγαλοπρέπειας. Προσωπική μου άποψη πως δεν το χρειάζονταν, καθώς αυτό το μεγαλείο θα το είχαν είτε πήγαιναν σε μεγάλο label είτε όχι, αλλά όπως και να το κάνουμε βάζοντας τον καινούργιο δίσκο να παίζει, αυτή η αναβάθμιση είναι ορατή. Είναι όλα τσιταρισμένα, πάρα πολύ δυνατά και πεντακάθαρα. Οι Ravencult δεν έχουν κάνει την παραμικρή έκπτωση σε riff, σε αντίληψη και στο συναίσθημα που θέλουν να προκαλέσουν στον ακροατή. Πηγαία πώρωση, νεανική ορμή και μία μικρή δόση νοσταλγίας από καταστάσεις που έχουν περάσει και δεν μπορούν να ξαναϋπάρξουν. Ή τουλάχιστον μπορούν μόνο διαμεσολαβημένα μέσα από το διεστραμμένο όραμα κάποιων φανμπόιδων σαν και του λόγου τους.

Ξεκινάει ο δίσκος με το γιγάντιο thrash-αριστό riff του "Tormentor Of Flesh" με τα παλιομοδίτικα blastbeats να οδηγούν σε ένα thrash όργιο και τα φωνητικά του Alex να φτύνουν χολή στο τελευταίο σημείο που κάνει το mid tempo να ακούγεται σαν λύτρωση για ένα είδος που δεν το αγάπησε ποτέ.

Μετά υπάρχει το "Beneath The Relics Of Old". Το καλύτερο τραγούδι που γράφτηκε μέσα στη χρονιά που διανύουμε και σ' ένα μήνα και κάτι τελειώνει. Ατελείωτη πώρωση, σ’ ένα black thrash ατσούμπαλο νορβηγικό έπος. Σήκω Fenriz για να δεις.

Μετά υπάρχουν τα πιο Slayer τραγούδια που θα ήθελαν να είχαν γράψει οι Slayer αλλά... δεν. "Doom Oracle" και "Altar Of Impurity". Αγνό '80s thrash συναίσθημα που ακόμα και με την προσθήκη blastbeat γίνεται όλο και πιο παλιακό.

Για να μην φλυαρούμε. Ο δίσκος δεν συστήνεται σε «περαστικούς» και άνιωθους. Μιλάμε για ανελέητη κλωτσοπατινάδα που σε γεμίζει αυτό το αίσθημα ευφορίας μόλις τελειώνει κάτι που σου θύμισε τόσα πολλά. Μην κάνετε το λάθος και προσεγγίσετε τον δίσκο σαν ένα παλαιολιθικό δημιούργημα. Εδώ μιλάμε για ισοπέδωση.

Old school black metal και γεια σας!

  • SHARE
  • TWEET