Darkthrone

Οι Darkthrone είναι από τις μπάντες εκείνες που στη συντριπτική πλειοψηφία των κυκλοφοριών τους έκαναν πάντα του κεφαλιού τους. Μια punk άποψη ενέπνεε το σχήμα, ακόμη και στα παλιά χρόνια η οποία εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα. Ας μην ξεχνάμε τη στάση τους στο ζήτημα των ζωντανών εμφανίσεων. Δεν δύναται να μην εκτιμηθεί η σταθερότητα αυτής, ειδικά όταν αναμιγνύονται υπέρογκα ποσά. Η εν γένει ξεροκεφαλιά των Νορβηγών πλέει μαζί με τους δίσκους τους πολύ καιρό και πλέον έχει ποτίσει τη μουσική τους σε τέτοιο βαθμό που για πλάκα να μπουν σε προβάδικο, θα βγει η ψυχή τους έξω.

Η αυθεντικότητα στην εκφραστική τους είναι πρόδηλη και στο "Arctic Thunder". Σε κάθε σημείο, ασχέτως «αντικειμενικής» κριτικής, ουδόλως μπορεί να αγνοηθεί ότι βγάζουν συναίσθημα. Το ψύχος του βορρά, η αυτοσυνειδησία του «εγώ» διαμέσου της φύσης και του τοπίου απέναντι, οργή, πίκρα, σκοτάδι και γνώση στη μέταλ μουσική. Γνώση στο απλό, βασικό riff, που γίνεται αγωγός έκφρασης. Δίχως να αναλυθεί πολύ, ούτε να καταστραφεί η αρχική ιδέα, οι Darkthrone κλίνουν προς μία πιο βαριά εκδοχή, πιο κλασσικής μέταλ φόρμας η οποία δουλεύει άψογα.

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι το προσωπικό mini "Receive" του Nocturno Culto ήταν καθοδηγητής για το "Arctic Thunder". Ίσως και να ισχύει κάτι τέτοιο, ίσως όχι, (το κλείσιμο πάντως του προ τριετίας "Enlightning Strikes" έχει κάνει την παρουσία του κι εδώ), αλλά τα τραγούδια είναι ευτυχώς πολύ καλύτερα. Φαίνεται ότι η παρουσία - σύμπραξη του Fenriz ανέβασε τον πήχη και έτσι, παρόλη την απλότητα τους, τα κομμάτια στέλνουν απάνω στον ακροατή όλους τους παγωμένους ανέμους.

Κάποιες φορές μοιάζει να ακούς πρόβες παλαιών σκανδιναβικών σχημάτων πχ Universe, Heavy Load, Proud, Zone Zero, Gotham City, Oz. Όχι ακριβώς στο στυλ αλλά στο feeling. Σαν να έχεις καταψύξει όλα αυτά τα ονόματα σ' ένα παγόβουνο και να τα έχεις φέρει στο παρόν υπό το πρίσμα των Darkthrone. Doom μέρη προσθέτουν ενδιαφέρον, ενώ τραγούδια όπως το "Burial Bliss" κάλλιστα θα έμπαιναν σε δίσκο Clandestine Blaze (ακούγεται λίγο οξύμωρο αφού οι Φινλανδοί είναι σχεδόν tribute των Νορβηγών) ή στο "Ravishing Grimness". Αυτό προς γνώση όσων επικρίνουν με καφενειακό στυλ την και καλά αλλαγή σε σχέση με τις παλαιές ένδοξες μέρες. Το ντουέτο ποτέ δεν έφυγε από τον δρόμο, ούτε φεύγει τώρα.

Από τον ήχο του hi-hat,τον τόνο στην κιθάρα, τα solo έως και τα φωνητικά του Nocturno έχουμε maximum πώρωση. Επίσης το "Arctic Thunder" είναι πιο συμπαγές από το "The Underground Resistance". Οι εναλλαγές φωνητικών και τρόπων σύνθεσης μεταξύ της δυάδας άλλοτε δούλευε άλλοτε όχι. Ειδικά στο προκάτοχο πολλές φορές νόμιζες ότι άκουγες συλλογή. Τώρα που τα φωνητικά τα έχει αναλάβει εξολοκλήρου ο Ted κάνει το "Arctic Thunder" να έχει περισσότερη συνοχή. Γι’ αυτό νομίζω ότι αν και απουσιάζουν τα Agent Steel προσκυνήματα, είναι εξίσου ή και καλύτερο από το προηγούμενο. Έχει ατέλειες, πχ η παρουσία ίδιου riff στο "Tundra Leech" και στο "Deep Lake Trespass" δεν χρειαζόταν, αλλά σε κερδίζει. Θα μπορούσε να απευθυνθεί σε πιο κλασσικούς metalers; Μάλλον όχι, η γαϊδουροφωνάρα είναι πιθανόν αποτρεπτικός παράγοντας, αλλά όσοι τολμηροί προσέλθουν, σίγουρα τα μέρη στο ομότιτλο δεν θα τους αφήσουν αδιάφορους. Για τους υπόλοιπους είναι ιδανικό soundtrack για camping σε Ταΰγετο, Χελμό, Όλυμπο κτλ. Ή καλύτερα άψογη υπόκρουση σε κατανάλωση γίδας βραστής, χειμώνα εποχή, αποκλεισμένοι σε μια πανσιόν στα άνω βουνά!