Isolert

Η συστηματική ενασχόληση με τη μουσική μπορεί να αποβεί ευεργετική και σε στιγμές λυτρωτική. Να ψάχνεις, να ακούς καινούργια πράγματα, να δοκιμάζεις ήχους ακόμα και αν με την πρώτη ματιά δεν σε τραβάνε. Να φτάνεις σε βάθος τη σχέση σου με οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει να βιώσεις καινούρια συναισθήματα. Το έχω γράψει αρκετές φορές πως το συναίσθημα όταν σκάει ένα καινούριο συγκρότημα μπροστά σου, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσες και σε συνταράσσει, είναι ανεκτίμητο. 

Ο Βόλος είναι μήτρα πολλών αξιόλογων σχημάτων. Πλέον θα τον μνημονεύουμε και για το black metal του και τους Isolert. Ένα συγκρότημα που υπάρχει από το 2015 ως ντουέτο και από το Νοέμβριο του 2016 ως τετράδα. Τα παιδιά έχουν στον κατάλογο τους το "Isolated Soul" demo και πλέον την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους "No Hope, No Light... Only Death". 

Από το εξώφυλλο του δίσκου καταλαβαίνεις πως εδώ παίζει κάτι παλιακό και μοχθηρό. '80s αισθητική με αναφορές στο "Cause Οf Death" των Obituary και το "Thy Mighty Contract" των Rotting Christ. Ξεπερνώντας αυτό το σημείο, που για άλλους είναι μία ένδειξη για άλλους πάλι όχι, φτάνουμε στο περιεχόμενο αυτό καθεαυτό. Και εδώ έρχονται οι εκπλήξεις. Απανωτές μάλιστα. Οι Isolert έχουν αφομοιώσει τόσο όμορφα και σωστά το μουσικό όραμα του Jon Nödtveidt των Dissection που καταφέρνουν να ακουστούν φρέσκοι και σύγχρονοι ενώ ταυτόχρονα να μπαίνουν σε μία χρονοκάψουλα. Και να επιστρέφουν σε εκείνα τα χρόνια όπου το "The Somberlain" και πολύ περισσότερο το "Storm of the Light's Bane" παρέσυρε σαν χείμαρρος μία ολόκληρη μουσική σκηνή.

Φυσικά δεν επαναπαύονται μόνο στο ότι τους αρέσουν πολύ οι Dissection. Οι Βολιώτες έχουν τόνους ιδεών που καταθέτουν μέσα από τον δίσκο. Πολλές φορές με αντικρουόμενες αναφορές. Έχουν μία κολληματική λυρικότητα στις συνθέσεις τους, που όταν κατεβάζουν ταχύτητες (κάπως πιο σπάνια) φέρνουν στον νου τη βρετανική σαπίλα του πρώιμου doom/death. Από την άλλη, έχουν και πιο σύγχρονες επιρροές, όπως οι Watain, αλλά και η αναβίωση του black thrash των Aura Noir. Μέσα στα τραγούδια τους ακούς πολλά. Απαγγελίες, καθαρά φωνητικά, growls, υποχθόνια γέλια, παλιομοδίτικα τύμπανα και πριμαριστές κιθάρες. Έχουν καταφέρει να μην ακούγεται τίποτα παράταιρο.

Ο δίσκος κλείνει μετά τον ορυμαγδό του "Frozen Mist" που έχει μοιράσει αφειδώς black thrash σφαλιάρες, με την πιο μεγάλη και φιλόδοξη σύνθεση τους. Πένθιμο και καταθλιπτικό πιάνο για τα πρώτα δύο λεπτά, ακολουθούμενο από το πιο Mayhem like riff του δίσκου, το οποίο κλιμακωτά οδηγεί σε ένα άκρως συναισθηματικό σημείο. Και εκεί γίνεται η υπέρβαση, την οποία θα την καταθέσω έτσι ακριβώς όπως μου ακούστηκε. Τα φωνητικά είναι καθαρά και στα ελληνικά σαν να περιπλανιέται κάπου από πάνω τους ο Γιάννης Αγγελάκας. Εξαιρετικό τραγούδι, μέσα από έναν πολύ ωραίο δίσκο, μιας πολλά υποσχόμενης μπάντας. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.