The Estranged

Πάνε μέρες που φοβάμαι να γράψω την κριτική για τον συγκεκριμένο δίσκο. Τον ακούω ασταμάτητα, και παρ' όλα αυτά φοβάμαι να πληκτρολογήσω το παραμικρό. Αισθάνομαι ότι οτιδήποτε και να γράψω για αυτό το άλμπουμ θα είναι λίγο. Ότι οτιδήποτε και να πω για αυτή την κυκλοφορία δεν θα καταφέρει σε καμία περίπτωση να «πιάσει» το μεγαλείο της, να το περιγράψει με απλά και αληθινά λόγια, να καταφέρει να αγγίξει έστω και έναν από εσάς, τους αναγνώστες.

Πώς μπορεί ένα punk rock συγκρότημα να κατορθώσει κάτι τέτοιο; Δεν ξέρω. Αναμφισβήτητα είναι ζήτημα κεκτημένης -σε τεράστιο βάθος χρόνου- εμπειρίας των μελών του, έμφυτης αισθητικής τους, σκληρής δουλειάς, πείσματος, και φυσικά συγκεκριμένων επιρροών ικανών να σου αλλάξουν, μέσα στην διάρκεια ενός άλμπουμ, ολόκληρη την ζωή. Ενδεχομένως όλα αυτά να σας φαίνονται υπέραρκετά για να φτάσει κανείς σε αυτό το σημείο, αλλά χωρίς να διαθέτεις αυτό το κάτι, πείτε το ταλέντο, πείτε το μαγεία, πείτε το «σκοτεινό» αστέρι, ή τέλος πάντων το θάρρος και την μαγκιά που θα σε κάνει να πηδήξεις εκεί ψηλά και να το κατεβάσεις (αυτό το άστρο), μάλλον θα παραμείνεις εκεί, για να αγναντεύεις την υπέρβαση από τα χαμηλά.

Οι Αμερικανοί The Estranged συγκλονίζουν με την τρίτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, γιατί πολύ απλά καταφέρνουν εν έτει 2014 να πατάνε σε πράγματα κλασικά, και παρ' όλα αυτά να παρουσιάζουν κάτι το πραγματικά δικό τους, κάτι αληθινά φρέσκο, συμπαγές, ουσιώδες, και πέρα για πέρα προσωπικό. Παίρνουνε το post-punk, και την μελαγχολία που ανατράφηκε από τους θρυλικούς -και συντοπίτες τους- Wipers, και το πάνε σε νέες διαστάσεις. Τα κομμάτια τους διαθέτουν απίστευτο groove, ροκάρουν τρομερά, και ξεφεύγουν από τις στάνταρ δομές του είδους, μεταβαίνοντας έτσι σε μια πολύ ιδιαίτερη μορφή ενός σκοτεινού punk rock από τα παλιά.

Με το που ξεκινάει ο δίσκος με το "Forever Been Erased", η τρίχα σηκώνεται κάγκελο, αφού εκπέμπει μια 80s Cure και Smiths αισθητική, η οποία σε συνδυασμό με μια κάπως dark θα έλεγα μελωδική / pop εκδοχή των Ramones, μου αφήνει μια γλύκα σε όλο μου το είναι που δεν λέει να φύγει για τα τρία λεπτά που διαρκεί το κομμάτι. Η συνέχεια; Απερίγραπτη. Μέχρι και το έκτο του κομμάτι ο δίσκος μου δημιουργεί ένα κόμπο στο στήθος, που με παραλύει. Ο χώρος που έχουν μερικά κομμάτια, όπως τα "Languid Sky" και το εκπληκτικό "Fatalist Flaw", είναι το κάτι άλλο. Απλώνονται αριστοτεχνικά στα νοητά μουσικά όρια, τα υπερπηδούν, και ξετυλίγουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα καταπληκτικά παιχνίδια της κιθάρας του Mark Herman, που κάθε αξιόλογος rock κιθαρίστας θα ζήλευε για την ουσία και την ευφυΐα τους.

Το επικό τζαμάρισμα στο τέλος του "Mark Of Sin" με αφήνει άφωνο σε κάθε μα κάθε ακρόαση ακτινοβολώντας early 70s classic rock αλητεία, ενώ το «μαύρο» αριστούργημα του άλμπουμ "Over And Over" στοιχειώνει κάθε ίντσα της ψυχής μου με την καταθλιπτική φωνή του Mark και τα λακωνικά γεμίσματα των πλήκτρων να δίνουν την χαριστική βολή. Ε, μετά από όλα αυτά δεν χρειάζομαι κάτι άλλο. Το σερί των αρκούντως ευχάριστων "Play For Keeps", "Another Stab" και "The Ride" βάζει τον ιδανικό επίλογο στο υπόγειο αυτό dark punk διαμάντι, αδιαπραγμάτευτα έναν από τους καλύτερους punk rock δίσκους για την δεκαετία που διανύουμε.