La Dispute

Χαίρετε. Υποθέτω πως μιλάω στα ίδια φανταστικά άτομα που διάβασαν και ενδιαφέρθηκαν για την προηγούμενη κυκλοφορία των La Dispute, "Wildlife", όπου εσείς -σαν και μένα- περιμένατε αυτόν τον δίσκο με τρεμάμενα χέρια.

Τρία LP μέσα, μπορώ πλέον επισήμως να πω πως οι La Dispute είναι μεγάλη μπάντα. Μεγάλη μπάντα που απαρτίζεται από μεγάλους καλλιτέχνες. Στο "Rooms Of The House" παρουσιάζουν την πιο ώριμή τους κυκλοφορία, τουλάχιστον στιχουργικά, κι αυτό τους δίνει πλέον τη δυνατότητα να σταθούν γερά στα πόδια τους αποδεικνύοντας πως οι προηγούμενες -εξαιρετικές- κυκλοφορίες τους δεν ήταν αποτέλεσμα τύχης αλλά αναμφισβήτητου ταλέντου.

Το πρώτο τους άλμπουμ περιστρεφόταν γύρω από το πως βίωνε ο κεντρικός ήρωας μία ερωτική απογοήτευση, τυλιγμένο με διόλου διακριτικές στρώσεις εφηβικής αγωνίας, δραματοποίησης και υπερβολής. Ο δεύτερος είχε περισσότερο να κάνει με το shock value των μεμονωμένων ιστοριών που παρουσίαζε και τις μετέπειτα σκέψεις που μπορεί να πλημμυρίσουν κάποιον με την ακρόαση των τραγουδιών αυτών, ενώ ο τρίτος είναι ένα πιο γειωμένο αμάλγαμα και των δύο.

Ειδικότερα, το "Rooms Of The House" έχει σαν κύρια θεματολογία του τη συζηγική σχέση δύο ανθρώπων, η οποία φθείρεται ανεπανόρθωτα με τα χρόνια και στο τέλος καταρρέει. Η αφήγηση είναι κάπως μπερδεμένη, αλλά το concept είναι εκεί δυνατό, υποβασταζόμενο από πάμπολλες μεταφορές και αλληγορίες (άδεια δωμάτια, έπιπλα που μετακινούνται, φυσικές -και μη- καταστροφές, κλπ) που κάνει -για άλλη μια φορά- την μετα-στίχων ακρόαση του δίσκου μία συγκλονιστική εμπειρία.

Το γενικότερο feeling που παρουσιάζουν οι La Dispute σ' αυτόν τον δίσκο δεν είναι καθόλου μακριά από αυτό στο οποίο τους έχεις συνηθίσει, αλλά κάποιες αλλαγές μπορεί να σου πάρουν λίγο καιρό μέχρι να τις συνηθίσεις. Η μεγαλύερη διαφορά έχει να κάνει με τη σύνθεση των κομματιών, καθώς -πέρα από τη γενικότερη μικρότερή τους διάρκεια- φαίνεται να έχουν απλουστευτεί κάπως, και τη θέση των πιο σύνθετων μελωδιών να έχουν πάρει συγχορδίες. Μην τρελαίνεσαι, δεν το γύρισαν στο Πυξ-Λαξ, και τα progressions είναι εξαιρετικά ευφάνταστα και καλοδουλεμένα, απλά λιγότερο σύνθετα.

Η δεύτερη διαφορά βρίσκεται στις ερμηνείες του Jordan Dryer. Κατά τα δικά μου κριτήρια, βρίσκεται πάρα πολύ ψηλά στη λίστα των αγαπημένων μου ερμηνευτών, γιατί ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνει και μεταφέρει τη συναισθηματική φόρτιση με τα κομμάτια του πραγματικά με συγκλονίζει, και το ίδιο καταφέρνει να κάνει στο "Rooms Of The House", απλά λίγο διαφορετικά. Όπως προείπα, ο δίσκος είναι ξεκάθαρα πιο ώριμος και λιγότερο δραματικός, έτσι λοιπόν πρέπει να τα αφηγηθεί / ερμηνεύσει και ο Dreyer. Είναι φορές που σχεδόν τραγουδά -πράγμα που δεν περίμενα- αλλά εξακολουθεί και δένει τόσο τέλεια με τη θεματολογία και τα μηνύματα που θέλει να περάσει, που το προσπερνάς. Έτσι κι αλλιώς, όταν χρειάζεται να ανεβάσει τις στροφές και τη θεατρικότητα, το κάνει, και είναι άψογος όπως πάντα. Διαφορετικός, αλλά και πάλι καλός.

Όσον αφορά στα τραγούδια, μπορεί κάποιους να τους ξενερώσει το γεγονός πως δεν είναι τόσο έντονα όσο στους προηγούμενους δίσκους -που διάολε, όταν έχεις κόμμάτια σαν το "King Park", πόσο πιο έντονος να γίνεις;- αλλά και πάλι, οι ιστορίες τις οποίες πραγματεύονται είναι συναισθηματικά ασήκωτες, ιδίως γι’ αυτούς που μπορούν κάπως να ταυτιστούν με κάποιες από τις αφηγήσεις.

Το "HUDSONVILLE MI 1956" που ανοίγει τον δίσκο αφορά σε έναν ανεμοστρόβιλο που χτύπησε την πολιτεία του Michigan, που είναι και το μέρος όπου διεξάγεται το όλο concept (αν και το συγκεκριμένο τραγούδι αναφέρεται στους γονείς του κεντρικού ήρωα). Ο πατέρας έμεινε σπίτι καθώς είχε δουλειές στη φάμπρικα, αλλά η μητέρα με τα παιδιά πήγαν στην Indiana, στο πατρικό της. Η ιστορία πραγματεύεται τα συναισθήματα που νιώθουν και τα πράγματα που κάνουν όντας ο ένας μακριά από τον άλλο την ώρα της καταστροφής, με την προσοχή να δίνεται στην προσπάθεια επικοινωνίας τους.

Σε γενικές γραμμές όμως, η αφήγηση είναι λίγο μπερδεμένη και θες κάμποσες ακροάσεις να τα βάλεις σε μια σειρά και να καταλάβεις πώς το ζευγάρι οδήγηθηκε στον αναπόφευκτο χωρισμό. Προσωπικό highlight εντοπίζω στο ένα από τα δύο «love songs» του δίσκου, το "Woman (In Mirror)", το οποίο -εκτός του ότι είναι ό,τι πιο διαφορετικό έχουν κάνει μουσικά οι La Dispute- παρουσιάζει τον ήρωα της αφήγησης να περιγράφει απλές βασικές κινήσεις και συνήθειες της γυναίκας του, χρησιμοποιώντας λέξεις και κάνοντας παρατηρήσεις που μόνο αγνή αγάπη δείχνουν. Οι απότομες στροφές όμως που παίρνουν τα κομμάτια αυτά και η τσαλαβούτα στη μιζέρια έρχεται να μας θυμίσει πως οι La Dispute είναι οι La Dispute, και η μαύρη μαυρίλα δεν είναι ποτέ μακριά.

Κυρίως παράδειγμα αυτού είναι τα κομμάτια "35" και "THE CHILD WE LOST 1963". Το πρώτο πραγματεύεται την κατάρρευση μίας γέφυρας και την προσπάθεια των ανθρώπων να σωθούν από τον πνιγμό, προσπαθώντας να βγουν από τα αμάξια τους, κλωτσώντας τα τζάμια (ναι όντως, είναι λιγότερο έντονος αυτός ο δίσκος...) και το δεύτερο... ε, διαβάστε τον τίτλο.

Αποκορύφωμα του δίσκου πάντως συναντάμε στο "Extraordinary Dinner Party", το οποίο αρχίζει με την πιο πιασάρικη μελωδία που έχει γράψει ποτέ η μπάντα και το οποίο σε κάνει να νομίζεις πως τελικά πάμε για αίσιο τέλος στην ιστορία μας (είναι προτελεύταιο κομμάτι). Όπως όμως είπα πιο πάνω, οι La Dispute είναι οι La Dispute και η στροφή που παίρνει κάπου εκεί στα δύο λεπτά πάλι σε ρίχνει στα πατώματα. Ίσως η καλύτερη ερμηνεία του Dryer στην καριέρα της μπάντας.

Γενικά θα ήθελα ένα ξεχωριστό τετρασέλιδο άρθρο να αναλύσω ολόκληρη την ιστορία, τα θέματα και τους συμβολισμούς, αλλά ειλικρινά πιστεύω πως κάπως έτσι χάνεται λιγάκι η μαγεία του δίσκου, καθώς όλα είναι εκεί ώστε να βρει ο καθένας τη δικιά του πανέμορφη ερμηνεία, να αναθεωρήσει κάποια πράγματα, να μπει βαθύτερα στις έννοιες της «σχέσης» και του «χαμού» και να αγαπήσει όπως πρέπει τους La Dispute.

Η μπάντα εξελίσσεται και το κάνει σωστά. Μεγάλη μπάντα με μεγάλους καλλιτέχνες.

O δίσκος (με τους στίχους) μπορεί να ακουστεί δωρεάν στο κανάλι της μπάντας. Κάντε το.