Trap Them

Blissfucker

Prosthetic (2014)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 14/07/2014
Μανιώδες και νευρωτικό μεταλλικό hardcore που απειλεί να μας γαμήσει την ευδαιμονία
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ποιός θα το πίστευε αλήθεια ότι αυτό που ξεκίνησε σαν side project για τους Bryan Izzy (κιθάρα) και Rob McKinney (φωνητικά) πίσω στο 2001 θα εξελισσόταν σε μία μπάντα τόσο γαμημένα πωρωτική που θα μας έκανε να σπάμε τους αυχένες μας με κάθε νέο δίσκο της; Πιθανότατα λίγοι, απαντάω μόνος μου. Κι όμως οι Trap Them, αν και βρίσκονταν σχεδόν από την αρχή της καριέρας τους στη σκιά των μεγάλων Converge (μα πήγαν και αυτοί και σχημάτισαν τη μπάντα πάνω που έβγαλαν οι Converge το ανυπέρβλητο "Jane Doe"), τελικά κατάφεραν και ξεχώρισαν χάρη στα εκπληκτικά λυκίσια φωνητικά του McKinney και της φανταστικής έμπνευσης συνθέσεις του Izzy. Αντλώντας επιρρόες από τους «μεγάλους» του είδους, όπως οι Black Flag, Tragedy και φυσικά τους thrash τιτάνες Entombed (οι οποίοι δοξάζονται σχεδόν από κάθε μπάντα που καταπιάνεται με το αυτό που ονομάζουμε «metallic hardcore» σήμερα), οι Trap Them από το ντεμπούτο τους, το φανταστικό "Sleepwell Deconstructor" (το οποίο είναι και το αγαπημένο άλμπουμ του γράφοντος), τσίταραν σε εξωπραγματικό βαθμό τις ταχύτητες τους, περνώντας ουκ ολίγες φορές σε grindcore μονοπάτια και σε συνδυασμό με τα θηριώδη beatdown και τις σπαστικές αλλαγές ρυθμών μεταξύ δαιμωνιώδους μανίας και αβάσταχτα αργών sludge περασμάτων, θα έδιναν νέα πνοή στο hardcore.

Μετά το υπέροχο "Darker Handcraft" του 2011, οι Trap Them επιστρέφουν με περίσσια λύσσα και δείχνουν τις απειλητικές τους διαθέσεις από τον τίτλο κιόλας, αφού υπόσχονται ότι θα μας γαμήσουν την ευδαιμονία μας. Κάτι που καταφέρνουν με επιτυχία, αφού το "Blissfucker" είναι πραγματικά η βιαιότητα μελωποιημένη. Οι McKinney και Izzy πλαισιώνονται πλέον από τους Galen Baudhuin (Infera Bruo) στο μπάσο και Brad Fickeisen (No Salvation, ex-The Red Chord) στα τύμπανα και αν και το μπάσο λειτουργεί ιδανικά, δίνοντας έναν έξοχο όγκο στις συνθέσεις, ο Fickeisen στα τύμπανα είναι αυτός που αρκετές φορές κλέβει την παράσταση είτε σε περιπτώσεις που γκρουβάρει είτε όταν σκίζεται σε ανελέητα blasts που κόβουν την ανάσα. Θεωρώ ότι ίσως μερικές φορές το παρακάνει με τις δικασίες λίγο παραπάνω αλλά αυτά είναι ψιλοπράγματα μπροστά στο εξαιρετικό παίξιμο του. Από εκεί και πέρα για τα δύο ιδρυτικά μέλη, η ποιότητά τους είναι τέτοια που δεν αφήνουν χώρο για αμφιβολίες ούτε εδώ. Τα βιτριολικά ουρλιαχτά του McKinney είναι από τα καλύτερα στο είδος, ενώ οι στίχοι του καταπιάνονται με προσωπικά και πολιτικά ζητήματα, φτύνοντας δηλητήριο προς πάσα κατεύθυνση. Ο Izzy δεν δυσκολεύεται ιδιαίτερα να μας κάνει τα μυαλό πουρέ με τα στοιχειωτικά riff του (στα αργά σημεία), με τα σιδηροδρομικά (στα γρήγορα), ενώ ταυτόχρονα αποδεικνύει και την εκπληκτική τεχνική του τόσο σε δυσαρμονικά black περάσματα όσο και στις απότομες αλλαγές ταχύτητας και ρυθμού, συνενώνοντας άψογα crust, black, sludge, grind και powerviolence.

Το "Blissfucker" προσφέρει μερικές από τις κορυφαίες hardcore στιγμές που θα ακούσουμε φέτος και αυτό φαίνεται από μερικά εκπληκτικά κομμάτια όπως το "Gift And Gift Unsteady" με το άρρωστο lead-άκι που μοιάζει βγαλμένο από το port folio με τα καλύτερα riff του Kurt Ballou (Converge), το "Organic Funeral" με το αδιανόητο beatdown που λαμβάνει χώρα προς το τέλος του κομματιού, το αγαπημένο μου "Bad Nones" με την εναρκτήρια, στοιχειωτική black μελωδία να αποτελεί το χαλάκι για το σιδηροδρομικό και απίστευτα γκρουβάτο φινάλε, τα αργόσυρτα sludge έπη "Savage Climbers" και "Let Fall Each And Every Sedition Symptom" (τι φανταστικός τίτλος!), όπως και το "Ransom Risen" με τα τρελαμένα blastbeat. Ενδιάμεσα υπάρχουν καλές και μερικές -ελάχιστες ευτυχώς- πιο αδιάφορες στιγμές οι οποίες χαλάνε λίγο τη συνοχή αλλα επουδενί δεν αμαυρώνουν το τελικό αποτέλεσμα.

Το "Blissfucker" όπως και κάθε δίσκος των Trap Them αποτελεί μια βίαιη άσκηση ύφους και στέκονται ψηλά χάρη στην αστείρευτη έμπνευσή τους και την χαρακτηριστική τους άνεση να γράφουν κομματάρες που κολλάνε τον ακροατή στον τοίχο. Είναι οργισμένο, διαολεμένα γρήγορο, τραχύ, αργό και μεγαλοπρεπές όταν το απαιτούν οι καταστάσεις και στην τελική είναι αυθεντικό hardcore στην καλύτερη του εκδοχή. Ακούστε και κοπανηθείτε ελεύθερα.
  • SHARE
  • TWEET