Night Fever

Vendetta

Adult Crash (2014)
Από τον Nτίνο Παυλίδη, 21/10/2014
Hardcore punk δυναμίτης και απ' τους δίσκους που σε κάνουν να χαίρεσαι που την «ψάχνεις» ακόμη με την μουσική
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
«Γκτουνγκ!». Έτσι κάνει η γροθιά που σκάει ο δίσκος στα μούτρα σου με το που μπαίνει το πρώτο κομμάτι. Σου σπάει τα δόντια, ξαφνιάζεσαι, όλα σου τα νεύρα μεταδίδουν το μήνυμα του πόνου στον εγκέφαλο, αλλά εσύ συνεχίζεις να χτυπιέσαι σαν μανιασμένος, χορεύοντας και νιώθοντας μια ιδιόμορφη ηδονή και απόλαυση, σίγουρα «φτιαγμένος», για τα επόμενα είκοσι περίπου λεπτά που διαρκεί αυτό το δανέζικο hardcore punk τριπάκι.

Ok, ξέραμε ότι οι Night Fever αποτελούν μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της ευρωπαϊκής punk σκηνής αλλά οι τύποι εδώ το παρακάνουν, και αν υπάρχει «maximum» τότε πραγματικά το αγγίζουν με εξευτελιστική ευκολία, δίχως να διστάζουν να σε χλευάσουν και να σου το δηλώσουν χαρακτηριστικά στο άλμπουμ με το εναρκτήριο κομμάτι τους "Take It To The Max", ένα punk rock δυναμίτη με άκρως επιθετικές διαθέσεις όπως προανέφερα. Η συνέχεια; Συγκλονιστική, σαν να σε χώνει σε γκαζωμένο rollercoaster με τέρμα την εντατική.

Στο νέο πόνημα των Δανών, παίζει rock 'n' roll και hardcore punk σε ύψιστες ταχύτητες που σου αφήνουν ελάχιστα περιθώρια για ανάσα. Παίζουν εξωπραγματικά -ΘΕΟΡΑΤΑ διάολε- riff, που προσωπικά με κάνουν να αναρωτιέμαι τις τελευταίες μέρες εάν υπάρχει νόημα στις προσπάθειες όλων να παίξουμε σκληρή μουσική, παίζουν refrain για τρελό χορό και τραγούδι, solo για δίχως αύριο air-guitar παιχνίδι, και φυσικά εκπληκτικά φωνητικά που επίσης με κάνουν να απορώ για το αν, προχωρώντας βόρεια στον χάρτη της Ευρώπης η χροιά κάπως εξομαλύνεται, αγγίζει άλλες συχνότητες, γίνεται πιο γλυκιά, γίνεται τόσο αλήτικη... Ειλικρινά άμα μου βρείτε ελληνική hardcore / punk μπάντα με τέτοια φωνητικά θα το γυρίσω στα λαϊκά. Εμείς εδώ είμαστε και λίγο γάιδαροι όταν φωνάζουμε.

Πέρα απ' την πλάκα, για να σοβαρολογήσουμε και λίγο, το παλικάρι στο μικρόφωνο των Night Fever απλά δεν υπάρχει. Σαν τρίτο όργανο στην μουσική, προσθέτει την δική του μελωδία στο σύνολο, γίνεται aggressive όταν το riff το επιτάσσει, ξεσπάει σε σχεδόν heavy metal ουρλιαχτά όταν γίνεται κάποιο ανάλογο μπάσιμο, λυγίζει σε αποκορυφώματα, δίνει ρεσιτάλ. Τα τελευταία δύο κομμάτια του δίσκου, και ειδικότερα το "Denied" αρκούν για να πείσουν ακόμη και τον πιο δύσπιστο, ή μάλλον άπιστο για να τα λέμε τα πράγματα σωστά.

Το "Vendetta" έχει την ιδανική ροή με κάθε κομμάτι του να έχει πολύ σωστή δομή, και σε κρατάει εκεί αδημονώντας για την επόμενη έκπληξη. "This Ain't A Game", "Hate" και "Another Year Of Misery" «rock-άρουν» και «roll-άρουν» φανταστικά, το "Fuck Your P.M.A." πετάει αιχμηρά την μπήχτη του σε όσους κηρύττουν το λεγόμενο «positive attitude» και το "Blow It Away" κλείνει με μαγικό τρόπο την κυκλοφορία. Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Κάτι τέτοιοι δίσκοι σε κάνουν να χαίρεσαι που την «ψάχνεις» ακόμη με την μουσική.
  • SHARE
  • TWEET