Architects

Είναι η πιο γνωστή μεταλλική ιστορία. Συγκρότημα χτίζει το όνομα του και σταδιακά αλλάζει τον ήχο του. Μετά από κόπους και θυσίες, βγαίνει από τα υπόγεια και παίζει σε μεγαλύτερο κοινό. Τι κι αν πίσω από τη μουσική βρίσκονται πραγματικοί άνθρωποι και όχι κάποια καρικατούρα κολλημένη στις μέρες του ηχογραφούσαν τον δίσκο που τους έβαλε στο μουσικό χάρτη. Ο κόσμος πάντα θα περιμένει κάτι συγκεκριμένο. Πλην εξαιρέσεων, ό,τι διαφορετικό θα κατακεραυνωθεί με μία επιφανειακή ματιά, στις καλές περιπτώσεις.

Οι Architects έχουν ζήσει αυτή την κατάσταση ήδη δύο φορές στην καριέρα τους. Ίσως τρεις. Όπως και να έχει, δεν είναι πρωτάρηδες. Ξέρουν τι θέλουν οι ίδιοι, ξέρουν τι θέλουν οι οπαδοί τους, και ξέρουν πώς πάει το παιχνίδι. Μετά τη γκρίνια για όλους τους λάθους λόγους που συνόδευσε (κυρίως) το περσινό "The Classic Symptoms Of A Broken Spirit" και (λιγότερο) τον υπέρ-αγαπημένο προκάτοχο του, κάποιο μυαλό με έστω στοιχειώδη επιχειρηματική λογική θα φώναζε χωρίς σκέψη ότι ένα comeback-επιστροφή-στις-ρίζες είναι μονόδρομος.

Ένα 'blegh' και τριάντα σκάρτα δευτερόλεπτα στο "Seeing Red" φτάνουν για να εξαφανιστούν οι όποιες αμφιβολίες μπορεί να υπήρχαν για τη «νέα» κατεύθυνση. Οι ισορροπίες δεν έχουν επηρεαστεί από τη φυγή του Josh Middleton. Τα χαμηλά κουρδίσματα παραμένουν όπως πάντα. Η ένταση στις κιθάρες δυναμώνει μισό κλικ. Το διπέταλο πιάνει δουλειά. Οι στίχοι ρίχνουν τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη. Τα κοψίματα μοιάζουν βγαλμένα από το ένδοξο 2018. Όσοι γενναίοι είχατε ελπίδες για παραπίσω, μπράβο αλλά κρίμα αλλά μπράβο.