Ocean Grove

Καλώς επιστρέψατε, φίλες και φίλοι, στον παράξενο κόσμο των Ocean Grove. Όσες κι όσοι δεν έχετε ξαναβρεθεί εδώ, θεωρείστε ότι προειδοποιηθήκατε. Αν μετά από δύο αναγνώσεις ο υπότιτλος δεν σας λέει κάτι, η πρώτη μάχη χάθηκε, αλλά ο πόλεμος ακόμα μπορεί να κερδηθεί. Ξεθάψτε τα πιο 2000 γυαλιά που δικαίως είχατε κρύψει κάποτε, βάλτε καπέλο γυρισμένο ανάποδα, και περάστε για τα ρέστα.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η βουτιά στις μέρες του μιλλένιουμ δεν γίνεται άτσαλα, ούτε είναι κενή περιεχομένου. Η τριάδα από τη Μελβούρνη πατάει εμφανώς στο σήμερα. Απλά τα πόδια της σηκώνονται με τόση ευκολία από το έδαφος και το βλέμμα της ακολουθεί τόσο φαινομενικά τυχαία πορεία, που θα έχετε κάθε λόγο να στραβοκοιτάξετε πριν ακόμα μπει το ραπάρισμα στο κουπλέ.

Το φως που έλουζε απ' άκρη σ' άκρη το "Up In The Air Forever", αφήνει θέση σε μια πιο ισορροπημένη τρέλα, ενώ για να γίνει ακόμα καλύτερο το πράμα δεν ακούγεται σα βεβιασμένο πισωγύρισμα. Μπερδευτήκατε; Ανασάνετε, αφεθείτε για 165 δευτερόλεπτα στο εθιστικό πάνω-κάτω, τα γρατσουνίσματα και τις ολόσωστες αντιθέσεις των φωνητικών, και δεν θα δυσκολευτείτε να βρείτε την άκρη.

Οι πλανήτες έχουν ευθυγραμμιστεί. Το 'I know you but you never knew me' χτυπάει κέντρο για πλάκα. Τα παιχνίδια με τις εντάσεις κερνάνε γούστα. Οι προσδοκίες για το επόμενο ολοκληρωμένο βήμα ανεβαίνουν κατακόρυφα. Ο άγραφος κανόνας για τον κύκλο της ζωής, και των μουσικών στυλ, είναι δεδομένος. Οι βερμούδες κρατάνε ακόμα. Τίποτα το καινούριο, αλλά και πάλι.