Red Hot Chili Peppers

Μαγνητοσκοπημένο το 2007 στο Stadion Slaski της Πολωνίας, οι Red Hot Chili Peppers έδωσαν ένα από τα τελευταία τους show με τη σύνθεση που αγαπήσαμε (και λάτρεψα), εννοώντας με τον John Frusciante στη θέση του κιθαρίστα. Χωρίς να κόβω το κεφάλι μου, θαρρώ πως είναι και το τελευταίο επίσημο ντοκουμέντο με τον Frusciante. Έτσι, με το διάδοχο του "Stadium Arcadium" να καταφτάνει μέσα στη χρονιά, θεώρησα τη στιγμή κατάλληλη να ανατρέξω σε μία ζωντανή τους εμφάνιση, όχι μόνο για να απολαύσω ένα από τα μεγαλύτερά μου συναυλιακά απωθημένα, αλλά έχοντας μια μικρή ελπίδα να πιάσω μικρά σημάδια εδώ κι εκεί που να προσπαθήσουν να μου δώσουν μια εξήγηση στο γιατί μερικούς μήνες μετά θα δήλωνε την αποχώρηση του από τη μπάντα ο Frusciante.

To, όχι και τόσο, γεμάτο Stadion Slaski υποδέχεται ένα βράδυ του Ιούλη τους τρεις καταπληκτικούς μουσικούς στη σκηνή. Chad Smith, Flea και John Fruscianteκάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, γυρίζοντας πίσω στις ρίζες του και ανοίγοντας τη συναυλία με ένα γλυκήτατο jam, όπως μόνο αυτοί ξέρουν, όλα αυτά βασισμένα στις πρώτες νότες του "Can't Stop". Mερικά γρήγορα περάσματα από το κοινό δείχνουν ακριβώς την απήχηση των Peppers. Δεν υπάρχει μονάχα μία κατηγορία μουσικόφιλων παρούσα, αλλά ένα αμάγαλμα ανθρώπων που ήρθαν να δουν ένα από τα μεγαλύτερα rock ονόματα του σήμερα. Μεταλάδες, γιαγιάδες, πιτσιρικάδες και βεβαίως πολλές όμορφες Πολωνές (διάβολε), όλοι μαζεμένοι κάτω από το άκρως χορευτικό riff του "Can't Stop" να χορεύουν και να τραγουδάνε.

Αυτό που πάντα με εντυπωσίαζε με τους Red Hot Chili Peppers είναι το πόσο διαφέρουν, με την καλή έννοια, οι ζωντανές από τις στουντιακές εκτελέσεις τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το πόσο διαφέρουν οι εκτελέσεις από live σε live. Αυτό βέβαια είναι άλλο ένα δείγμα του εξαιρετικού μουσικού ταλέντου που διέπει τη μπάντα. Περνώντας λοιπόν και από πιο πρόσφατα χιτάκια ("Dani California") αλλά και κλασσικά ("Scar Tissue"), οι Peppers απέδωσαν το, καθιερωμένο πλέον, tribute στους Ramones με τη διασκευή (όπως θα 'πρεπε να γίνεται μιά διασκευή όμως) στο "Havana Affair".

Τα πανέμορφα μουσικά ξεσπάσματα ανάμεσα από κάθε τραγούδι προσδίδουν ένα διαφορετικό χαρακτήρα στα live των Peppers, εν συγκρίσει με άλλες μπάντες, γιατί, τουλάχιστον για μένα, αποπνέουν έναν αέρα αμεσότητας, που έρχεται σε αντίθεση με ωμά προβαρισμένα γυρίσματα και δήθεν θεατρικότητα που συνηθίζουν να γεμίζουν το set πολλών «μεγάλων». Μετά από ένα «απογοητευτικό» "Throw Away Your Television", απογοητευτικό από την άποψη πως το solo με το οποίο αποφάσισε να το λούσει ο Frusciante ήταν πολύ μέτριο, παρ' όλη την εξαιρετική τεχνική με το obi-wah, και μία πανέμορφη εκτέλεση του "Snow (Hey Oh)", πρόσεξα ένα δεύτερο κιθαρίστα στο βάθος.

Το πράγμα είχε γίνει πλέον προσωπικό. Κάνοντας μία πρόχειρη έρευνα, ναι, ο δεύτερος κιθαρίστας ήταν όντως ο Josh Klinghoffer, ο τωρινός αντικαταστάτης του Frusciante. Μετά την αποχώρηση του Frusciante, όσο και αν οι δηλώσεις του έλεγαν πως δεν υπήρχε καθόλου δράμα σχετικά με την αποχώρηση του και το πόσο φίλος είναι με τον Josh (βασικά του 'μαθε, λέει, όσα όσα ξέρει, έχουν ηχογραφήσει και πολλά κομμάτια μαζί), ο Klinghoffer στο μυαλό μου έχει πάρει τη μορφή αυτουνού-που-πήρε-τη-θέση-του-John, μια μορφή κακιά και διεστραμμένη, την οποία απεχθάνομαι.

Προφανώς, βλέποντας το live σχεδόν τέσσερα χρόνια αργότερα, φάνταζει αρκετά creepy η προσφώνηση του Josh τόσο από τον Kiedis με το «Welcome Josh, he makes noises on the keyboards, the guitar and sings», όσο κι από τον Frusciante «if it wasn't for him, we couldn't do this song» - καθώς έμπαιναν στο "This Velvet Glove", με τις δύο κιθάρες να σιγοτραγουδάνε μαζί καθ' όλη τη διάρκεια του κομματιού. Ακόμα πιο άβολα ένιωσα όταν, φτάνοντας στην ολοκλήρωση της πρώτης ώρας της συναυλίας, το μικρόφωνο του Frusciante δόθηκε στον Klinghoffer για την ερμηνεία του "So Much I". Ομολογουμένως, η φωνή του δεν είναι καθόλου άσχημη, αλλά, από την άλλη, δεν είναι και η high-pitched κλάψα με την οποία μεγάλωσα, και προφανώς ξενέρωσα αρκετά.

Όντας ίσως το καλύτερο rhythm section του σήμερα, το κάπελο μου τους το είχα ήδη βγάλει από τα δύο πρώτα λεπτά του intro jam, αλλά χαζεύοντας καθ' όλη τη διάρκεια του show και στα πάμπολλα πηγαία jammαρίσματά τους, το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο και προσιτό, αγνοώντας προσωρινά τα δάχτυλα στην ταστιέρα που σιφουνιάζονται πέρα δώθε και τις μπαγκέτες που παίρνουν φωτιά. Ο Kiedis, φυσιογνωμία της μπάντας που μου είναι μακράν η αντιπαθέστατη, είχε μία, ομολογουμένως, καλή βραδιά, εν συγκρίσει με άλλες ζωντανές του εμφανίσεις που συνηθίζει να χαντακώνει ολόκληρη τη μπάντα...

Κλείνοντας με μία, άψυχη δυστυχώς, εκτέλεση του "By The Way" -όλα άψυχα βέβαια φαντάζουν μετά την εκτέλεση στο "Live In Hyde Park"- η μπάντα έφυγε από τη σκηνή για το καθιερωμένο encore. Επιστροφή λίγα λεπτά αργότερα, με τον Flea και την τρομπέτα του, για ένα ολιγόλεπτο jam, και στη συνέχεια το κλείσιμο της συναυλίας με το κλασσικό "Soul To Squeeze".

Mε περάσματα από όλη την καριέρα της μπάντας, αλλά και με κάποιες φανερές ελλείψεις ("Otherside", "Give It Away", κ.ά.), το DVD κατάφερε τελικά αυτό ακριβώς που φοβόμουν, να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο την επιθυμία μου να τους απολαύσω ζωντανά. Όλα αυτά βέβαια τα λέω εκ του ασφαλούς, γιατί δεν ξέρω αν το καταλάβατε, το έκρυβα τόσο καλά, ο Frusciante ανήκει άνετα στις κορυφές του μουσικού μου γούστου και ένα live δίχως τη νωχελική του παρουσία, να παίζει την κιθάρα του με μία τεχνική που μόνο ως αφοπλιστική ειλικρίνεια μπορώ να τη χαρακτηρίσω, φοβάμαι πως θα μου φανεί αηδιαστικά ξένο.