Jeff Beck

Η αλήθεια είναι ότι πριν τους επικήδειους για τον Les Paul το 2009 λίγοι ήξεραν τη σπουδαιότητά του ως κιθαρίστα αλλά και ως εκσυγχρονιστή της μουσικής τεχνολογίας. Λίγοι μπορούσαν να σκεφτούν αυτόν αντί του γνωστού μοντέλου της Gibson στο άκουσμα αυτών των δύο λέξεων. Λίγοι, αλλά ανάμεσά τους σχεδόν σύσσωμη η μουσική κοινότητα. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που αυτό το πάρτυ προς τιμήν του το έστησε ο τεράστιος Jeff Beck και το νέο αναδυόμενο αστέρι, η Imelda May. Ίσως και για αυτό σε ένα από τα πρώτα πλάνα του dvd μπορούμε στο ίδιο καρέ να εντοπίσουμε στο κοινό να κάθονται ο Warren Haynes, ο Brian Setzer και ο Kirk Hammett. Τρεις άνθρωποι, τρεις διαφορετικές σχολές κιθάρας, τρεις τιμητές του Les Paul.

Ούτε ο χρόνος, ούτε το μέρος που επιλέχθηκε για τη συναυλία αυτή ήταν τυχαία. Ανήμερα της επετείου των 95 χρόνων από τη γέννησή του Les Paul και στο μαγαζί που έπαιζε κάθε βδομάδα μέχρι το θάνατό του, το 2009, ο Jeff Beck ως πρωταγωνιστής στην κιθάρα και με λίγους αλλά εκλεκτούς καλεσμένους στόχευσε στο να αναβιώσει τη μουσική που αγάπησε και στην οποία μεγαλούργησε ο τιμώμενος καλλιτέχνης. Όσο για την επιλογή των τραγουδιών; Το rock 'n' roll του τίτλου μπορεί και να αποδειχθεί παραπλανητικό, αφού κυριαρχεί μάλλον η soul, η ragtime, η swing jazz και λοιπά προσφιλή στον Les Paul θέματα δίπλα στις rockabilly στιγμές, πάνω-κάτω, δηλαδή, το τυπικό πρόγραμμα μίας παράστασής του.

Το κέντρο της προσοχής είναι στο μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς η Imelda May, η οποία είναι ακριβώς στο στοιχείο της, τόσο με τη soulful και rock 'n' roll φωνή της, όσο και με την εν γένει παρουσία της πάνω στη σκηνή. Την παράσταση όμως κλέβει με ευκολία ο Gary U.S. Bond, που έστω και για ένα τραγούδι ξεσηκώνει το club, κάνει τους θεατές να τραγουδήσουν με μία φωνή και φυσικά στο τέλος αποσπά το δυνατότερό τους χειροκρότημα. Αν όλο το dvd απόπνεε αυτόν τον ενθουσιασμό...

Όσο για τον ίδιο τον Jeff Beck, η αλήθεια είναι ότι αποδεικνύει το πόσο απλός και ουσιαστικός μπορεί να είναι, αλλά αυτό του κοστίζει, καθώς συνήθως περνάει απαρατήρητος και σίγουρα δεν είναι αυτή η κυκλοφορία που θα ικνοποιήσει τους θαυμαστές του σπουδαίου ταλέντου του. Μόνο στις instrumental στιγμές, όπως το "Apache" και το "Sleep Walk", ή όταν του δίνεται ο χώρος, όπως στο "Remember (Walking In The Sand)", δείχνει εκλάμψεις του μεγαλείου του - και καθόλου τυχαία είναι και οι φορές που έχει την Stratocaster στα χέρια του. Ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, φυσικά, δεν ξεφεύγει από το γενικό κλίμα και δεν είναι κάποιο διεστραμμένου ρυθμού και ταχύτητας solo ή κάποιο παίξιμο που είναι ικανό σε άλλους να δημιουργήσει κράμπα στα δάχτυλα αυτό το οποίο εντυπωσιάζει. Είναι κυρίως το συναίσθημα που είναι ικανός να βγάλει από το παίξιμο μίας νότας.

Όντας μαγνητοσκοπημένο σε μικρό club, το dvd έχει την ικανότητα να αποπνέει μία ζεστασιά και μία αίσθηση συμμετοχής, που δύσκολα συναντάς σε άλλου τύπου συναυλιακούς χώρους. Από την άλλη, η εξ ορισμού πολυακουσμένη θεματολογία του, που εδώ δεν υπόκειται κανενός είδους «lifting», σε συνδυασμό με την απουσία κάποιου θεαματικού show ή κάποιας ιδιαίτερης σκηνικής παρουσίας, κάνει την εν λόγω κυκλοφορία, παρά τη διάχυτη χορευτική διάθεση, ένα απλώς ενδιαφέρον θέαμα, ουχί συναρπαστικό και μάλλον χωρίς συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης, που πέρα από την εμπειρία της συγκεκριμένης βραδιάς δύσκολα θα προσφέρει άλλου είδους απολαύσεις. Τα extras, από την άλλη, αποδεικνύονται πολύ πιο ενδιαφέροντα, είτε με τον Les Paul να αποδεικνύει πώς οι εφευρέσεις του μπορούν να μετατρέψουν την κιθάρα του σε ολόκληρη ορχήστρα, είτε πολύ περισσότερο τα στιγμιότυπα από το 1983, όταν Beck και Les Paul μαζί στη σκηνή αποδεικνύουν τι μπορούν να κάνουν καλύτερα και μέσα σε 10 λεπτά προσφέρουν τόσες στιγμές μουσικής μαγείας, όσες δε θα κατάφερνε να προκαλέσει το κανονικό dvd ακόμα και αν είχε τη διπλάσια διάρκεια.