The Wraith

Η χρονιά που μόλις μας άφησε, ήταν πολύ δυνατή για το ιδίωμα. Η έξαρση της βρετανικής σκηνής συνεχίστηκε, εδραιωμένες δυνάμεις επέστρεψαν, αλλά αυτά μπορείτε να τα διαβάσετε στην alternative ανασκόπησή μας. Πριν προχωρήσω στην παρουσίαση, έστω και ελαφρώς αργοπορημένα του ντεμπούτου των The Wraith, θα ήθελα να θυμηθείτε μαζί μου τι συνέβη κατά την έκρηξη του ιδιώματος πριν από 40 χρόνια, δια χειρός ενός ειδικού του χώρου, του φίλτατου συναδέλφου Αντώνη Αντωνιάδη. Αφού στα αυτιά σας ηχήσουν ξανά οι γνώριμες μελωδίες, ανασύρετε από τη μνήμη σας το μεγαθήριο που ονομάζεται Killing Joke.

Η τρισμέγιστη αυτή μπάντα, το ηχόχρωμα του θεού Coleman, η παραγωγή και η ‘80s πορεία της, γέρνουν βαριά τη σκιά τους πάνω στον πρώτο δίσκο των The Wraith. Οι The Wraith, διακατέχονται στην πρώτη τους κυκλοφορία, από μια θέληση για αναζωπύρωση της κληρονομιάς των ηρώων τους. Μάλιστα, στα δώδεκα τραγούδια του "Gloom Ballet", δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη τους. Ο ήχος, είναι αποτέλεσμα vintage εξοπλισμού, με αυθεντικό Roland-Juno 60 synth, δανεικό από τον James Iha των Smashing Pumpkins, για την πλήρη αναβίωση του ήχου, ενώ το μπάσο που χρησιμοποιήθηκε για τις ηχογραφήσεις, ανήκει σε πρώην touring μέλος των U2.

Αν αυτά δεν είναι αρκετά, οι τύποι έχουν και άλλο. Οι κιθάρες διαθέτουν ενισχυτές, 1980s Roland Jazz Chorus, ενώ η παραγωγή του δίσκου είναι αποτέλεσμα των χεριών του σύγχρονου μίδα του ήχου, Brad Boatright (From Ashes Rise). Οι συνθέσεις όμως, όσο και αν το ηχητικό αποτέλεσμα είναι αρκούντως vintage, δεν μένουν απλά στην αγάπη τους για τους Killing Joke και τους Chameleons, αλλά ακροβατούν πολύ αποτελεσματικά και σε περιοχές death rock. Συγκεκριμένα, μικρές συνθετικές λεπτομέρειες προδίδουν επιρροές από Death Cult, Samhain, ενώ μερικές ακουστικές κιθάρες και synths σίγουρα θα θυμίσουν ελαφρώς The Cure και New Model Army.

Με αυτές τις ηχητικές κατευθύνσεις και μια ελαφρώς glam αισθητική να πλανάται, το "Gloom Ballet" συνεπαίρνει τον ακροατή. Οι συνθέσεις διαδέχονται η μια την άλλη δίχως να σημειώνει κάποια συνθετική καμπή ο δίσκος, και παρά το μεγάλο της διάρκειας του για το ιδίωμα, 40 λεπτά δηλαδή, δεν κουράζει. Μπορεί διαρκώς να απουσιάζει μια ηχητική ταυτότητα, η οποία και στερεί στον δίσκο να απογειωθεί, αλλά πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα να συμβεί, σε ένα post punk ντεμπούτο, ειδικά βγαλμένο από τα ‘80s. Δεν νομίζω να ενδιαφέρει πολύ τον ακροατή όταν ακούει τις αποκαλυπτικές σκοτεινές μελωδίες της δυάδας των "Toil" και "Of The Earth". Ειδικά το δεύτερο, είναι πραγματικά εθιστικό.

Επειδή όμως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τα πρώτα μέτρα του εναρκτήριου "Ballad Of Aeon”, που φυσικά θα μπορούσε να ανήκει σε κάποιο Killing Joke δίσκο, είναι αρκετά για να μπορέσει κάποιος εκ του μηδενός να συνθέσει τα δομικά στοιχεία του δίσκου. Φυσικά, η συνέχεια με το synth heavy "Wing Of Night" βγάζει αυτόν τον death rock αέρα, ενώ το "Prevail" που ακολουθεί, με τα αρμονικά leads και τον γνώριμο του τυμπανιστικό ρυθμό, διαθέτει όλα τα ανγνωρίσιμα post punk στοιχεία. Ο δίσκος βέβαια, δεν χάνει στιγμή τη διάθεση του, αδυνατώντας να παρεκκλίνει έστω και στο ελάχιστο, και έτσι τραγούδια όπως το "Devil’s Serenade" και το "Barbed Wire Somber" , είναι ικανά να απομακρύνουν το δάκτυλο από την επιλογή του skip.

Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, η μεγαλύτερη αδυναμία του δίσκου, είναι το πόσο παράγωγος ηχεί των επιρροών του. Παίζοντας ένα διεστραμμένο παιχνίδι με τη νοσταλγία, συμπαρασέρνει τον ακροατή σε αυτό το μελαγχολικό μπαλέτο, και είναι ένας δίσκος που αν κάποιος αρέσκεται σε αυτό το ιδίωμα, τότε οφείλει να ακούσει και να χαμογελάσει. Αν μάλιστα, στην επόμενη προσπάθεια τους, οι The Wraith, επιχειρήσουν να διαφοροποιήσουν και τις φωνητικές μελωδίες στα ρεφραίν, αφού υπάρχουν έντονες επαναλήψεις, τότε θα μπορούν πολύ άνετα να καθιερωθούν στη συνείδηση των λυκανθρώπων - ακροατών που αναζητούν αυτόν τον ήχο, αφού ποτέ δεν μπορείς να έχεις αρκετές post punk σκοτεινές μελωδίες στη ζωή σου.

Bandcamp
Youtube