Year Of No Light

Tocsin

Debemur Morti (2013)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 28/11/2013
Ασύλληπτο δέσιμο ambient ήχων με τα πιο βαριά και μοντέρνα sludge περάσματα. Αν ψάχνεις κάτι να σε αφήσει με ένα ρίγος στη ράχη και κάποιο ανεξήγητο φόβο μέσα σου... εδω είσαι...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Γάλλοι Year Of No Light, έχουν κυκλοφορήσει έναν από τους καλύτερους sludge metal δίσκους της γενιάς μας. Έρχονται φέτος, μετά την άκυρη κυκλοφορία του "Vampyr" (live ηχογραφημένου δίσκου, με ήχους για την μουσική επένδυση της ομώνυμης βουβής ταινίας), να μας χαρίσουν ένα αριστούργημα ατμοσφαιρικού sludge metal, που αγγίζει τα όρια του drone doom metal, υπό πανέξυπνες και προοδευτικότατες ambient ιδέες.

Τρεις κιθάρες, δύο τύμπανα, πλήκτρα και διάφορα ηλεκτρονικά εφέ, κάνουν καλή δουλειά. Εδώ οι Year Of No Light καταφέρνουν να αποδώσουν, πως θα ακουγόταν κάθε τεράστιος post-rock δίσκος υπό sludge, drone και doom φίλτρα. Εδώ οι Γάλλοι αποδίδουν instrumental metal υψηλών προδιαγραφών. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω λάθος, αυτός ο δίσκος κοντράρει πολύ άσχημα το μέχρι τώρα ανυπέρβλητο "Nord". Οι μουσικές τους ιδέες, οι συνθέσεις, ο ήχος και η ατμόσφαιρα, είναι τρομερά.

Περίπου στα εφτάμησι πρώτα λεπτά της δεκατετράλεπτης πρώτης σύνθεσης  "Tocsin", ο ήχος της κιθάρας είναι όλα τα λεφτά! Μετά από μια ήρεμη και αβίαστη εισαγωγή η οποία χτίζεται σταδιακά, βαραίνει και καταλήγει σε κάτι κολασμένο και τόσο μα τόσο ατμοσφαιρικό. Γεμάτο, βαρύ, σκοτεινό, τρομακτικά αργό αλλά παρόλη την minimal ουσία του, καταφέρνει να αισθανθεί πολλά. Στην συνέχεια το "Géhenne", το πιο μικρό κομμάτι του δίσκου, κοντά έξι λεπτά, απασχολείται με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς. Φέρνει στο μυαλό μπάντες όπως οι Baroness και διαδραματίζεται μέσα σε ένα My Bloody Valentine έντονο, θορυβώδες και αιματηρό σκηνικό που μπορεί να πληγώσει τ' αυτιά σου. Έτσι σκισμένος, χαλαρώνεις στην εισαγωγή του "Désolation". Με post-rock συνταγή και επική ατμόσφαιρα, διατηρεί μια επαναλαμβανόμενη μελωδία καθ’ όλη τη διάρκειά του και την εμπλουτίζει με πανέμορφες ιδέες και μια αίσθηση απόλυτου κενού. Τα drones του κυριαρχούν στο κενό. Θλιβερό, ληθαργικό και νοσηρά βραδύ κλείνει κατάλληλα ώστε οι ambient απόηχοι του επόμενου "Stella Rectrix" να σε βάλουν σε μυστικιστικές σκέψεις με πένθιμους ρυθμούς. Αργό, doom, θαμπό με μια υφή που συνεχώς αλλάζει όψη. Η μουσική του εξελίσσεται και συνθλιβεί, πάντα σε αργή κίνηση, τα πάντα στο διάβα της. Αν το αφήσεις θα σου διαλύσει την ψύχη. Αν είσαι ανυπόμονος θα καείς, αν δείξεις υπομονή θα νιώσεις να πετάς μαζί του. Θα πετάς, μέχρι το "Alamut", κομμάτι που κλείνει τούτο τον υπέροχο δίσκο. Εισαγωγή που δεν το κολακεύει καθώς επί πέντε λεπτά χτίζει τούβλα ήχου σταθερά και πάντα προς τα πάνω, αλλά ανταποδίδει στην πορεία την μικρή αίσθηση πλήξης που σου έχει προκαλέσει με ανυπέρβλητο noise metal που δείχνει γιατί το ατμοσφαιρικό sludge metal είναι μια μουσική που δεν θα πεθάνει εύκολα. Riff που σε κάνουν να ανατριχιάζεις και σημεία που θα ένωναν ακραίες μπάντες όπως τους Cult Of Luna με τους Sunn 0))). Ένας θρήνος κι ένα γοερό κλάμα στο πάτωμα με ένα βάρος στην πλάτη και μια καταχνιά στον χώρο.

Άκρως πειραματική και ενδιαφέρουσα δουλειά που αξίζει της προσοχής μας. Για μένα έχει ήδη κερδίσει μια θέση στα αγαπημένα. Σε ωθεί στα όριά σου, σε τρομάζει και δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης.

dmp666.bandcamp.com/album/tocsin
  • SHARE
  • TWEET