Bright & Black

Πλέον, εν έτει 2024, το να μιλήσεις για τις συναντήσεις του metal με την κλασική μουσική θα μπορούσε να θεωρηθεί μέχρι και κοινότυπο. Από τις πρώτες απόπειρες του να ριζοσπαστικοποιηθεί υφολογικά και ηχητικά, το metal, θέλοντας να διαρρήξει τις νόρμες του εισήγαγε στοιχεία συμφωνικής μουσικής. Ομολογουμένως, ανεξαρτήτως παρακλαδιού όπου συνέβαινε η σύμπραξη ή το φιλτράρισμα, τα νεοκλασικά / συμφωνικά στοιχεία σχεδόν ποτέ δεν απέβαλλαν την αισθητική και ατμοσφαιρική ταυτότητα που βρισκόταν στον πυρήνα του εκάστοτε metal συγκροτήματος. Τι είναι λοιπόν το "The Album"; Ας πούμε η αντίστροφη πορεία.

Συνήθως, οι προαναφερθείσες συμπράξεις συνέβαιναν μεταξύ συγκροτήματος και ορχήστρας (όπως το θεμελίωσαν οι Deep Purple). Το πρότζεκτ Bright & Black δεν περιλαμβάνει συγκρότημα, αλλά μια 65μελή ορχήστρα, την Baltic Sea Philarmonic, υπό τη διεύθυνση του Kristjan Järvi. Η βασική ιδέα, περιληπτικά, ήταν η μεταφορά της metal αισθητικής σε εξ’ ολοκλήρου συμφωνικό/κλασικό πλαίσιο, υπό τη σκέπη ενός αυτόνομου έργου, που, εκκινώντας από δύο ετερόκλητους πόλους να μπορεί να μεταφράσει μια αισθητική σε διαφορετικό μουσικό κώδικα. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να έχει ως σολίστ τσέλου κανέναν άλλο από τον Eicca Toppinen των Apocalyptica.

Για την «διασφάλιση» της στοχευμένης και φιλτραρισμένης εισχώρησης της metal οπτικής στο έργο, συνέβαλαν μερικές ιδιαίτερα σημαντικές (extreme) metal προσωπικότητες. Ο Σουηδός παραγωγός Jacob Hellner (Apocalyptica, Rammstein, Entombed AD, κ.ά.) είναι μαζί με τον label manager Per Kviman οι καλλιτεχνικοί διευθυντές και επιμελητές του 66λεπτου έργου, και μαζί με τον μαέστρο Jarvi ευθύνονται για την πλειοψηφία των συνθέσεων. Όμως, στο εγχείρημα έχουν συνεισφέρει με το δικό τους όραμα και συνθέσεις, οι Fredrik Åkesson (Opeth), Erik Danielsson (Watain), Nico Elgstrand (Entombed AD) και Tomas Haake/ Dick Lövgren (Meshuggah). Πλέον, έχεις την πλήρη εικόνα.

Οι ακροάσεις του "The Album", ανά στιγμές μπορεί να σου φέρουν στο μυαλό μεγαλεία των Emperor ή των στιγμές των Septic Flesh, αλλά θα διασαφηνήσουν πως απέχει αρκετά από οποιοδήποτε παραπλήσιο εγχείρημα. Το μουσικό έργο των Bright & Black κινείται έντονα σε πλαίσια ύστερης κλασικής μουσικής, με αυξομειώσεις σε εντάσεις, έντονες δυναμικές, και ανά στιγμές εξάρσεις σε σόλο όργανα ή σε επαναλαμβανόμενα μελωδικά μοτίβα, τα αντίστοιχα "riffs". Όσον αφορά την «αίσθηση» πως το ηχητικό οικοδόμημα είναι ένα μεταφρασμένο έργο σκοτεινής προοδευτικής extreme metal μουσικής σε άλλο κώδικα, υπάρχουν στιγμές όπως το "Mounts Of Misfortune" όπου φαίνεται ξεκάθαρα το όραμα του Danlielsson των Watain, ή το οκτάλεπτο εναρκτήριο "Nidhugg" με τη σφραγίδα του Akesson που τι επιδεικνύουν. Το "Bloodgrind" δε μοιάζει βγαλμένο από τις ένδοξες μέρες του σουηδικού death metal κοπής Στοκχόλμης.

Είναι όμως κομμάτια όπως το επιβλητικό "Armies Of The Preposterous" ή το περιπετειώδες "The Secret" που με δεύτερη ματιά επικοινωνούν τους σκοπούς του έργου. Με σύμμαχο μια εκπληκτική παραγωγή, η φιλαρμονική κινείται στις οξύτητες και τις μπάσες συχνότητες που έχει συνηθίσει το metal αυτί, και ανά στιγμές φαντάζει αρμονικά δεμένη με ένα φανταστικό rhythm section μιας έμπειρης metal μπάντας. Στο τέλος της ημέρας, με το φινάλε του δίσκου "End Of All" να αφήνει χαραμάδες φωτός σε μια απόπειρα λύτρωσης από την μελοδραματική ατμόσφαιρα, το "The Album" αναδεικνύεται ως ένας δίσκος που χρειάζεται το πλαίσιο του για να κατανοηθεί. Πιθανώς, να απευθύνεται περισσότερο σε ακροατήρια εκτός του metal, και σίγουρα μπορεί να αποτελέσει εκατέρωθεν πύλη. Το «πείραμα» των Bright & Black είναι επιεικώς επιτυχημένο επειδή στην αποδόμησή που επιχειρεί πράττει με διάθεση γεφύρωσης και όχι τυφλού αντιλόγου. Ακούστε το και θα το εκτιμήσετε.

Spotify