Dirkschneider & The Old Gang

Οι Dirkschneider & The Old Gang, αρχικά δημιουργήθηκαν το 2020 ως one-off charity project, αλλά πολύ γρήγορα εξελίχθηκαν σε κανονικό συγκρότημα με μέλη, τους Udo Dirkschneider στα φωνητικά, Peter Baltes στο μπάσο, Stefan Kaufmann και Mathias Dieth στην κιθάρα, Sven Dirkschneider στα ντραμς και Manuela Bibert επίσης στα φωνητικά.

Πολυσχιδής καλλιτέχνης με τόσα σχήματα στα οποία συμμετέχει ο Udo και μάλιστα δεύτερη φετινή κυκλοφορία για τον ίδιο αν υπολογίσουμε και το Balls To The Wall Reloaded ως (απλά) Dirkschneider, που κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς με τους επίτιμους καλεσμένους στα φωνητικά, αλλά προχειροδουλειά δε θα δεις ποτέ από τον Γερμανό θρύλο. Εδώ στην ουσία έχουμε παρ’ ολίγον, αυτούσια την αυθεντική σύνθεση των Accept. Το άλμπουμ περιέχει 12 τραγούδια σε παραγωγή του ίδιου του συγκροτήματος.

H πρώτη σημαντική διαφορά σε σχέση με τα άλλα σχήματα του Udo είναι φυσικά η προσθήκη της Manuela στα φωνητικά κάτι που δίνει πολύ ιδιαίτερο τόνο στις δύο μπαλάντες του άλμπουμ ("Strangers In Paradise" και "Blindfold") και μας θυμίζει παλαιότερη συνεργασία του καλλιτέχνη με την Doro. Αλλά ξεχωρίζει και στο ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ με το ανατολίτικο ύφος. Μια απίστευτα ατμοσφαιρική σύνθεση που έχει μια δόση έμπνευσης από… Kashmir.

Η δεύτερη είναι το ύφος του άλμπουμ. Το Babylon προσεγγίζει σε ήχο τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ των U.D.O, τα προ της επανασύνδεσης των Accept δηλαδή και πιο συγκεκριμένα το άλμπουμ Faceless World. Είναι πολύ πιο μελωδικό σε σχέση με τις πρόσφατες δουλειές του Udo και σε σημεία προσεγγίζει το hard rock. Ο ίδιος παρά τα 74 του έτη ανταποκρίνεται θαυμάσια φωνητικά.

Οι δισολίες στις κιθάρες μεταξύ Kaufmann και Dieth είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό του άλμπουμ ειδικά στα πιο δυναμικά κομμάτια σαν το "Metal Sons". Το "Beyond The End Of Time" που κλείνει το άλμπουμ, θα μπορούσε να προέρχεται από τη χρυσή εποχή των Accept. Πρόκειται για ένα έπος σχεδόν οχτώ λεπτών που έχει κάτι από την αύρα του "Princess Of The Dawn".

Ο Udo είναι εδώ για να μας θυμίζει το πως πρέπει να παίζεται το heavy metal (κάτι που τα τελευταία χρόνια με τόσα υβρίδια και παρακλάδια του ήχου, τείνουμε να το ξεχάσουμε) χωρίς όμως να ακούγεται στιγμή, ρετρό και παρωχημένος.