Veilburner

Ερχόμενοι από την Pennsylvania των ΗΠΑ, οι Veilburner κυκλοφορούν το τέταρτο τους album μέσα σε πέντε μόλις χρόνια ύπαρξης. Αυτό σημαίνει προφανώς ότι το ντουέτο έχει όρεξη και μεράκι κι αν είναι άτυχοι σε κάτι, αυτό είναι η ημερομηνία κυκλοφορίας του "A Sire To The Ghouls Of Lunacy": στις 28 Δεκεμβρίου δεν είχαν πια την ευκαιρία να μπουν στις λίστες και στα ανάλογα αφιερώματα της περασμένης πια χρονιάς. Για όσους - ευτυχώς - δεν μοιράζονται τις ψυχαναγκαστικές ανησυχίες των μουσικοκριτικών, παρακαλώ περάστε. Απόψε μοιράζουμε εκλεκτή ακραία μουσική μελανών χρωμάτων. 

Το "A Sire To The Ghouls Of Lunacy" καταρχήν επιθυμεί να συστηθεί ως ένα πειραματικό black metal album. Αν όμως θεωρήσουμε ότι κάθε τί πειραματικό βρίσκεται σε διαδικασία διερεύνησης ή αμφισβήτησης της ίδιας του της ταυτότητας, δεν μοιάζει να ταιριάζει στην περιγραφή. Πρόκειται για δίσκο του οποίου ο χαρακτήρας είναι σφυρηλατημένος από τους απόηχους ενός ένδοξου late '90s black παρελθόντος. Ίσως αλλάξει διατύπωση και δηλώσει ψυχεδελικό. Θα μπορούσε αυτό να είναι πλησιέστερα στην αλήθεια, οι Veilburner όμως δεν θυσιάζουν το σκοτεινό τους όραμα σε κάποιο είδος εσωστρέφειας ή στην προσπάθεια επίτευξης κάποιας συναισθηματικής μέθης. Η μουσική εδώ αντανακλάται έξω/πέρα/μακριά και τα riff, τα καθάρια και βαπτισμένα σε εκλεκτικό μέταλλο αυτά riff, προτίθενται να στοχεύσουν σε κάποιο ανώτερο τμήμα του εγκεφάλου.

Το κύριο αισθητικό συστατικό τους μοιάζει να είναι η λέξη που διαλέγουν στον τίτλο: η παραφροσύνη. Η μουσική τους, αν και διατηρεί τη φόρμα μια κανονικής τραγουδοποιίας, τινάζει από πάνω της το φόρεμα της λογικής κι εστιάζει σε μια αφηρημένη ενίοτε παράνοια και μια ψυχική παλινδρόμηση χωρίς εστία αναφοράς και χωρίς κάποιο πραγματικό σκοπό. Τα κύρια εργαλεία προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η θεατρικότητα των φωνητικών, η αξιοσημείωτη χρήση των κατάλληλων εφφέ στην κιθάρα, τα συγκινητικά, αγχωτικά leads και η σχεδόν space παραγωγή. Το αποτέλεσμα είναι ένα στυλ που συνδέεται υφολογικά με παλιούς Νορβηγούς πρωτοπόρους και ηχητικά με την αμερικάνικη τεχνοκρατική αντίληψη του πώς πρέπει να ηχεί το metal - καθαρό, διαυγές και αρκετά πρίμο.

Πέρα από όσα λένε οι λέξεις, τα οκτώ tracks που περικλείονται εδώ φανερώνουν τελικά μια προοδευτική αντίληψη, μια διάθεση μη-επανάληψης των ίδιων μοτίβων καθώς οι συνθέσεις ρέουν προς το αναπόφευκτο φινάλε. Τίποτα δεν μοιάζει να επαναλαμβάνεται και κάθε τραγούδι έχει κάτι διαφορετικό να προσθέσει στον γκροτέσκο κόσμο των Veilburner. Δεν γίνεται όμως να μην αναφερθούν τα "Abattoir Noir" και "Where Torment Has Danced Before" ως hyper έπη που τολμούν να παραπέμψουν σε Ved Buens Ende και Arcturus αντίστοιχα, καθώς και το εισαγωγικό “Introvertovoid”, ένας διαστρικός μαύρος χείμαρρος που ξεχύνεται προς κάθε πιθανή και απίθανη κατεύθυνση, πριν καταλήξει σε μερικές ατόφιες thrashing riffάρες. Το συγκεκριμένο υλικό υπονοεί ότι αυτή η μπάντα, κάτω από προϋποθέσεις και με την εύνοια της τρελής τους μούσας, είναι ικανή να παραδώσει ακόμα και κάτι κοντά στο να νοηθεί ως αριστούργημα στο μέλλον.

Αν δεν είσαι ακροατής που επηρεάζεται από το πόσο διάσημο είναι κάτι, παρακαλώ πέρασε. Αυτός ο οικοδεσπότης έχει αφανείς προθέσεις και θα αλλάζει πρόσωπα κατά το δοκούν. Μέσα σε γνήσια εωσφορικό πνεύμα, θα σε ξεναγήσει σε παράξενα μέρη, άλλοτε όμορφα και άλλοτε τρομακτικά, θα δοκιμάσει τις αντοχές σου, θα σε γοητεύσει, θα σε γραπώσει από τον λαιμό. Και κάθε φορά που μια ακρόαση θα τελειώνει, θα πατάς μηχανικά το play και θα σου συστήνεται ξανά, αρχίζοντας το παιχνίδι από την αρχή. Ίσως να μην στο πει ανοιχτά αλλά πρόκειται πιθανόν για μία από τις πιο συναρπαστικές extreme metal συναντήσεις που είχες πρόσφατα ή που θα έχεις στο κοντινό μέλλον.

Το "A Sire To The Ghouls Of Lunacy" ίσως δεν είναι το πιο ριζοσπαστικό άλμπουμ που κυκλοφορεί εκεί έξω. Είναι όμως κατά πολύ ανώτερο από διάφορους διάσημους ανταγωνιστές του και τελικά ένας θαυμάσιος δίσκος που μπορεί να μην πρόλαβε τις λίστες αλλά έχει άπλετο χρόνο να τρυπώσει βαθιά στο μυαλό σου.