The Next Step Quartet

Η μπάντα που μάθαμε ως The Next Step Quintet αποτελεί μία από τις καλύτερες και πιο αναγνωρίσιμες νέες καλλιτεχνικές φωνές της εγχώριας jazz, που εμφανίστηκαν την προηγούμενη δεκαετία. Το πολυαναμενόμενο τρίτο τους άλμπουμ έρχεται πέντε χρόνια έπειτα από το "2" και τους βρίσκει για πρώτη φορά ως κουαρτέτο, με τον βασικό πυρήνα των Θοδωρή Κότσυφα (κιθάρα), Γιάννη Παπαδόπουλου (πιάνο), Κωνσταντίνου Μάνου (κοντραμπάσο) και Βασίλη Ποδαρά (τύμπανα) να καλείται να χτίσει περαιτέρω τον φρέσκο τους μύθο.

Ανήκουν στον χώρο της modern jazz και η μουσική τους κουβαλάει κάτι από την αύρα της σκηνής της Νέας Υόρκης. Δεν πρόκειται όμως για ένα σχήμα που αρκείται στην κληρονομιά μιας τυπικής jazz, αφού ενσωματώνουν στις συνθέσεις τους πολλά ενδιαφέροντα κι εκλεκτικά στοιχεία. Το γεγονός δε ότι στο νέο τους άλμπουμ, για πρώτη φορά, δεν υπάρχει κάποιο πνευστό όργανο, πιθανόν αναδεικνύει περισσότερο ένα από τα βασικά τους χαρακτηριστικά: αυτό εδώ είναι ένα σχήμα που λειτουργεί περισσότερο σαν μια σφιχτοδεμένη ομάδα, εκτελεστικά και συνθετικά, παρά σαν μια σύναξη δεξιοτεχνών.

Αυτή η δημιουργική σύμπνοια είναι φανερή σε κάθε στιγμή των έξι συνθέσεων που περιλαμβάνονται στο "At The Zoo". Όλα τα tracks παρουσιάζουν αρκετές εναλλαγές σε διαθέσεις και δυναμικές, καθώς και μία διάθεση για αρκετά απρόβλεπτες δομές. Δεν βασίζονται ιδιαίτερα σε ευκολομνημόνευτα θέματα, ούτε σε εντόνως μακρόσυρτα σόλο. Αντίθετα, θα νιώσεις πολλές φορές την μπάντα να ανεβάζει ή να ρίχνει την ένταση της, σαν την παλίρροια και την άμπωτη, υπακούοντας καθαρά τις εκφραστικές ανάγκες της κάθε σύνθεσης. Το γεγονός ότι συχνά παίζουν σε χαμηλές δυναμικές κι ότι παίρνουν τον χρόνο τους στο χτίσιμο μελωδιών, μπορεί να φέρει στο νου σύγχρονες post/jazz μπάντες όπως οι The Necks.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό τους - προερχόμενο κυρίως από την κιθάρα του Κότσυφα - είναι ότι σε στιγμές συγγενεύουν με fusion, ακόμα και ελαφρώς με progressive rock τοπία. Οι ίδιοι δηλώνουν τους Radiohead σαν επιρροή και, όντως σε track όπως το "Remembrance", η δήλωση δεν μοιάζει παράταιρη. Το πιάνο του Παπαδόπουλου μετατρέπεται συχνά από τρυφερό σε χειμαρρώδες και πάνω του βασίζονται πολλά από τα πιο ορμητικά σημεία του άλμπουμ. Το rhythm section υποστηρίζει με εξαιρετική ευγένεια, γεγονός που δεν εμποδίζει τον Ποδαρά να μας χαρίσει ένα από τα ωραιότερα drum solo που άκουσα το τελευταίο διάστημα, στο φινάλε του "Mirrorself".

Όλα τα tracks είναι θαυμάσια, θα επιμείνω όμως στο περιπετειώδες "Two Steps", του οποίου το περίτεχνο βασικό θέμα θα μετατραπεί σύντομα σε σχεδόν καθαρό αυτοσχεδιασμό, πριν καταλήξει σε ένα εκπληκτικό μελωδικό φινάλε. Στο πανέμορφο μεσογειακό θέμα του "Yet To Come". Και στο καταπληκτικό από κάθε άποψη "Mirrorself", του οποίου ο αφαιρετικός χαρακτήρας και το μαγικό του χτίσιμο, συγκροτούν μία τρομερή σύνθεση που αιτιολογεί τον post/jazz χαρακτηρισμό που χρησιμοποίησα παραπάνω. Παρά αυτές τις αναφορές, καμία σύνθεση δεν υστερεί και το άλμπουμ ρέει με μεγάλη φυσικότητα.

Το "At The Zoo" είναι συνολικά ένα απολαυστικό άλμπουμ, πλήρες ατμόσφαιρας, καλαισθησίας και όμορφων συναισθημάτων, από ένα γκρουπ που έχει ευρείς ορίζοντες και τα αυτιά του ανοιχτά στις μουσικές του σήμερα. Καταλήγουν να ακούγονται εκλεκτικοί, φρέσκοι και κινηματογραφικοί, διατηρώντας ταυτόχρονα το γενναιόδωρο jazz περίβλημα τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι The Next Step Quartet μας χαρίζουν μία δουλειά που αποτελεί μια ξεχωριστή πρόταση, όχι μόνο για την ελληνική αλλά και για την παγκόσμια jazz. Κι ο μύθος τους μπορεί να συνεχίσει να χτίζεται.

Bandcamp