Sum 41

Μετά τους Blink-182 και τους Green Day, ήρθε η σειρά των Sum 41 για να ολοκληρωθούν οι αναπάντεχες δισκογραφικές επιστροφές του εμπορικού punk τη χρονιά που διανύουμε. Κι ενώ από άποψη μεγέθους οι Καναδοί δύσκολα μπορούν να συγκριθούν με κάποιο από τα δύο παραπάνω ονόματα, σε γενικές γραμμές ήταν και παραμένουν από τις πιο πετυχημένες περιπτώσεις στην pop-punk/punk rock σκηνή. Σταθερότητα μπορεί να μην έχουν, καθώς όλα εξαρτώνται από τα κέφια του Deryck Whibley, αλλά οι μεμονωμένες στιγμές αδιαμφισβήτητα υπάρχουν.

Από το πλήρως ανώριμο pop-punk χυμαδιό του "All Killer No Filler", στα πιο συνειδητοποιημένα "Does This Look Infected?" και "Chuck" και το πιο ραδιοφωνικά εναλλακτικό "Underclass Hero", η μπάντα στην περασμένη δεκαετία πήγαινε από επιτυχία σε επιτυχία. Πλατινένιοι δίσκοι, αγάπες από MTV και λοιπά mainstream μέσα, υπέρ-επιτυχημένα singles. Μετά από μια σχετικά μεγάλη παύση, το προ πενταετίας "Screaming Bloody Murder" προέκυψε κάπως πιο επιθετικό και λειτούργησε ως (επι)στροφή σε ένα πιο punk-ish ύφος. Τους έδωσε επίσης και μια υποψηφιότητα για Grammy, με το "Blood In My Eyes".

Αλλά αντί τα πράγματα να στρώσουν, η ροπή του Whimbley προς το αλκοόλ μόνο δυσκόλεψε την κατάσταση. Μέσα στα άλλα, ο ντράμερ Steve "Stevo32" Jocz εγκατέλειψε την μπάντα το 2013, αφήνοντας ερωτηματικά για το μέλλον του συγκροτήματος. Χρειάστηκαν ακόμα δύο χρόνια για να γίνει συναυλιακή επιστροφή και να υπάρξει επίσημη ανακοίνωση για την προετοιμασία του δίσκου, η χρηματοδότηση του οποίου έγινε μέσω crowd funding. Αν βγήκε ένα θετικό από όλο το μπέρδεμα, αυτό ήταν η επιστροφή του μεταλά Steve Baksh στις κιθάρες μετά από εννέα χρόνια απουσίας.

Αν έπρεπε να κάνω κάποιον ηχητικό παραλληλισμό, θα έλεγα πως το νέο άλμπουμ μοιάζει με μια μίξη του πιο πρόσφατου επιθετικού στυλ με κάποια στοιχεία από την περίοδο του "Chuck". Το "Goddamn I'm Dead Again" για παράδειγμα θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο "Screaming Bloody Murder", με το κιθαριστικό δεύτερο μέρος να φέρνει χαμόγελα, παρά το ελαφρύ ξεπατίκωμα. Αντίστοιχα, το "Fake My Own Death" ακούγεται σαν μια πετυχημένη μοντέρνα εκδοχή των «κλασικών» singles της μπάντας, το ομότιτλο ξεχωρίζει με το όμορφο build-up και το κολλητικό ρεφρέν, ενώ το "God Save Us All" με πήγε συνειρμικά σε Offspring της περασμένης δεκαετίας, με την καλύτερη δυνατή έννοια.

Παρότι απέχει από το ιδανικό, το στοίχημα του "13 Voices" μοιάζει κερδισμένο. Οι δυνατές στιγμές του σε συνδυασμό με τη μικρή διάρκεια το καθιστούν ιδιαίτερα ευχάριστο. Συνολικά στέκεται στο ίδιο επίπεδο με τον προκάτοχό του, ή με ελάχιστα χαμηλότερα μια δόση αυστηρότητας. Αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι ο Whimbley μετά τη νοσηλεία του σχεδόν δεν μπορούσε να παίξει κιθάρα, το αποτέλεσμα κερδίζει επιπλέον πόντους. Καινοτομίες προφανώς απουσιάζουν, οι σνομπ θα συνεχίσουν να σνομπάρουν, αλλά οι υπόλοιποι θα βρουν αρκετές μελωδίες για να τραγουδήσουν· και σε τέτοιες κυκλοφορίες, αυτό μάλλον είναι που μετράει περισσότερο απ' όλα.