Sterling Roswell

The Call Of The Cosmos

Fire (2014)
Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη, 20/10/2014
Ποιά νέο-ψυχεδέλεια; Αυτή πάλιωσε. Τώρα έχουμε και πάλι σκέτη (αλλά όχι βαριά κι ασήκωτη) ψυχεδέλεια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πείτε την, αν θέλετε, neo-psychedelia, διότι στο βρετανικό ακούγεται να έχει περισσότερο κύρος. Μόνο που ακόμα κι έτσι δεν μοιάζει και πολύ «νέα». Μην σκέφτεστε μόνο την τάση των τελευταίων ετών, που αναδεικνύει συνεχώς νέα -και μερικά πολύ καλά, σε αντίθεση με την πονεμένη ιστορία του progressive, κλαψ, λυγμ και ξανακλάψ- ονόματα του χώρου. Σκεφτείτε απλά πως συγκροτήματα όπως οι Spacemen 3 θεωρούνταν από τις αρχές των '80s ως νεο-ψυχεδελικά. Άρα, πολύ απλά, δεν μπορούμε να μιλάμε πλέον για «νεο-». Αν, τώρα, επιμένετε στις ετικέτες, πείτε την κι εσείς «new age of psychedelia», αλλά συγγνώμη, εγώ δεν θα το κάνω. Μου φαίνεται σχεδόν αστείο, όσο κι αν μπορεί να πει κανείς ότι είναι ύβρις να ταυτίζονται θεματικά οι νέες σχετικές κυκλοφορίες με την (ομολογουμένως ούτε καν προσεγγίσιμη) χρυσή εποχή της δεκαετίας του '60.

Και δεν μιλήσαμε τυχαία για τους Spacemen 3 (ή Σπάσεμεν Τρία, όπως μου είπε κάποτε ένας εκδότης μουσικού εντύπου, αναφερόμενος σε ένα άλμπουμ τους), αφού ο Sterling Roswell υπήρξε ντράμερ τους από το 1987 μέχρι το 1989, οπότε μεταπήδησε στους The Darkside. Αυτό, λοιπόν, που είχαν κάνει επιτυχημένα οι Spacemen 3, δηλαδή η σύνθεση νεο-ψυχεδελικών επιρροών και space rock, επιχείρησαν να κάνουν στο παρελθόν και τα δύο ιδρυτικά μέλη τους, ο Peter Kember (a.k.a. Sonic Boom) και ο Jason Pierce (με ή και χωρίς τους Spiritualized). Γιατί, λοιπόν, να μην το κάνει και ο Roswell; Αφού το 'χει! Κι έτσι, ο πολυοργανίστας μουσικός και ποιητής ξεκίνησε πριν δέκα χρόνια σόλο καριέρα με το φερώνυμο άλμπουμ του, συνεργάστηκε με τον Sky Saxon (The Seeds) και έφτασε αισίως στο "The Call Of The Cosmos", που κυκλοφορεί από τη Fire Records, δηλαδή από την εταιρεία που είχε βγάλει το "Performance" των Spacemen 3.

Μια και είπαμε ότι ο δίσκος κινείται στο γνωστό ηχητικό μονοπάτι της κληρονομιάς των Spacemen 3 και των The Darkside, δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί στους ήχους του θα αναγνωρίσετε χωρίς καμία δυσκολία σαφείς επιρροές από τους 13th Floor Elevators και τους πρώιμους Pink Floyd, αλλά και πιο διακριτικές από τους (κορυφαίους διδασκάλους forever and ever) West Coast Pop Art Experimental Band. Η εύλογη απορία έχει να κάνει με το πόσο η μουσική του μοιάζει προσηλωμένη στο ύφος, αλλά και τους τίτλους των "The Perfect Prescription" (1987) και "Taking Drugs To Make Music" (1990). Απαντώ ευθέως: αρκετά. Όχι, όμως, απόλυτα. Κι αυτό διότι το άλμπουμ έχει τέσσερα αληθινά υπέροχα ταξιδιάρικα τραγούδια και πέντε «φευγάτα», που θα μπορούσαν να ενταχθούν σε μία κυριολεκτική concept έννοια. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν τα "Interplanetary Spaceliner", "Give Peace Another Chance" (σε ποιόν άραγε αναφέρεται;), το μακράν κορυφαίο "The Girl From Orbit In Dub" και η διασκευή του τραγουδιού του Sky Saxon, "Tripmaker". Οι άλλες συνθέσεις είναι πιο αμιγώς ψυχεδελικές και δεν προτείνονται για αμύητους στον ήχο αυτόν, αν και, ομολογουμένως, ακούγονται πολύ διακριτικές μέσα στην αναμφισβήτητη ατμοσφαιρικότητά τους.

Ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ο Roswell με το άλμπουμ αυτό επιδιώκει κάποιου είδους «διαπλανητική επικοινωνία». Αυτό, όμως, που αποκόμισα ακούγοντάς το μπορεί να εκφραστεί παραφράζοντας το μότο των "X-Files": «The truth is in there».
  • SHARE
  • TWEET