Snakecharmer

Snakecharmer

Frontiers (2013)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 15/01/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται. Ίσως κάτι τέτοιο να είχαν στο μυαλό τους οι Mick Moody και Neil Murray όταν αποφάσισαν να δημιουργήσουν, στα τέλη του 2011, τους Snakecharmer. Η σύνθεσή τους μοιάζει βγαλμένη από (βρετανικό) όνειρο, με μουσικούς από ιστορικές μπάντες του Νησιού. Εκτός απ' τα δύο πρώην ασπρόφιδα σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα, συναντούμε τον επί χρόνια ντράμερ των Thunder και νυν μέλος των Magnum, Harry Jess, τον κιθαρίστα Laurie Wisefield, γνωστό απ' τη θητεία του στους Wishbone Ash, παρέα με τον Adam Wakeman της μπάντας του Ozzy Osbourne, ενώ πίσω απ’ το μικρόφωνο βρίσκεται ο Chris Ousey των Heartland και Virginia Wolf. Δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για αμφισβήτηση είναι η αλήθεια.

Στα «χαρτιά», λοιπόν, ο συνδυασμός των μουσικών που απαρτίζουν το συγκεκριμένο supergroup, φαίνεται, αν μη τι άλλο, πολλά υποσχόμενος. Βέβαια, σε κάθε τέτοιο εγχείρημα, το στοίχημα είναι διττό: τόσο να έρθουν στο προσκήνιο επαρκώς οι ικανότητες του καθενός, όσο και να αποτυπωθούν με τέτοιο τρόπο ώστε το συνολικό αποτέλεσμα να είναι ομοιόμορφα δομημένο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η παρουσία των δύο παλιόφιλων Moody και Murray, δεν μπορούσε παρά να μας προϊδεάσει για μια αναβίωση του 70s-αρχές 80s ήχου των Whitesnake (εν μέρει έτσι ξεκίνησε εξ' άλλου το όλο εγχείρημα). Μετά την ακρόαση όμως του ντεμπούτου τους, εάν με ρωτήσει κάποιος εάν οι Snakecharmer είναι αποκλειστικά και μόνο μουσικοί κλώνοι των blues Whitesnake, τότε δεν θα μπορούσα να απαντήσω θετικά. Ευτυχώς, οι δύο πρώην συνεργάτες του κυρίου Coverdale δεν αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν τις ένδοξες μέρες του παρελθόντος, κυκλοφορώντας καμιά δεκαριά ανέμπνευστα κομμάτια, παιγμένα από ονόματα «κράχτες». Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως κυκλοφόρησαν και το άλμπουμ της χρονιάς.

Απ' την εποχή της «επισημοποίησης» του, το σχήμα είχε δώσει στη δημοσιότητα δύο συνθέσεις, οι οποίες τότε δεν ήταν σίγουρο κατά πόσο θα οδηγούσαν σε μια ολοκληρωμένη δουλειά. Αυτές οι δύο συνθέσεις, είναι το "Turn Of The Screw" και το "Smoking Gun". Τελικά, συμπεριλήφθηκαν αμφότερες στον δίσκο και μάλιστα αποτελούν δύο απ' τα αδιαμφισβήτητα highlight του, με το πρώτο να ξεχωρίζει ως η κορυφαία ίσως στιγμή της ακρόασης. Ο δρόμος που είχαν χαράξει αυτά τα πρώτα δείγματα, απ' ότι φάνηκε, ακολουθήθηκε και στο σύνολο του άλμπουμ. Κομμάτια εμποτισμένα με αρκετά μελωδικά στοιχεία, που κινούνται σε blues rock φόρμες, πατώντας σε κλασικό hard rock. Το opener, "My Angel", τα ξεσηκωτικά "Stand Up" και "Accident Prone" και το bluesy "To The Rescue" αποτελούν ενδεικτικότατα παραδείγματα του παραπάνω mix, όταν τα συστατικά του βρίσκονται σε σωστές αναλογίες.

Αυτές οι αναλογίες δεν χαλάνε ποτέ, καθώς η μπάντα κρατά τις ισορροπίες, αλλά αυτό δεν αποδεικνύεται, στο τέλος, αρκετό. Ναι μεν, το σύνολο των δώδεκα συνθέσεων που μας παρουσιάζουν οι Snakecharmer μας δίνει ειλικρινές, ποιοτικό σε γενικές γραμμές rock, αλλά δείχνει να του λείπει αυτό το «κάτι». Στη μία σχεδόν ώρα της διάρκειάς του, ο δίσκος δεν πέφτει ουδέποτε κάτω του μετρίου, αλλά δεν κάνει και ποτέ το πέρασμα απ’ το «απλά καλός» στο «πολύ καλός». Και αυτό είναι μεγάλο κρίμα, αφού μερικά τραγούδια δείχνουν πως υπήρχε η προοπτική για κάτι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον.

Βέβαια, δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αδικηθεί η προσπάθεια των συμμετεχόντων μουσικών. Μπορεί συνθετικά το άλμπουμ να «μπάζει» σε κάποια σημεία αλλά όσον αφορά αυτές καθαυτές τις αποδόσεις των μουσικών, δεν επιδέχονται παραπόνων. Ο Chris Ousey, προερχόμενος από έναν εκπληκτικό περσινό σόλο δίσκο, αποδεικνύει και πάλι πως είναι τραγικά υποτιμημένος στον melodic rock χώρο, στον οποίο -αν και εδώ κάνει τη δουλειά του και με το παραπάνω- θεωρώ πως ταιριάζει γάντι. Πολύ καλή δουλειά και από τους Wakeman, Jess και Murray, με τα πλήκτρα να παραμένουν μεν σε αυστηρά ατμοσφαιρικό ρόλο, αλλά να γεμίζουν τον ήχο εκεί που πρέπει, ενώ τα drums παρέα με το μπάσο κρατούν στιβαρά το ρυθμό. Εκεί που πραγματικά λάμπει το υλικό όμως, είναι στο κιθαριστικό μέρος. Τόσο ο ήχος, όσο και τα σόλο των Mick Moody και Laurie Wisefield, είναι στο σύνολο τους εξαιρετικά, σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και στις μετριότερες των συνθέσεων προσδίδουν πολλούς πόντους.

Εν τέλει, το νέο αυτό supergroup, πετυχαίνει σε έναν βασικό τομέα αλλά δεν τα πάει το ίδιο καλά σε έναν άλλο. Μπορεί, δηλαδή, το κάθε μέλος των Snakecharmer να πιάνει πολύ καλά standard απόδοσης, αλλά το κομμάτι της σύνθεσης μοιάζει να ήθελε περισσότερη δουλειά. Έτσι, η γεύση που αφήνει η παρθενική δισκογραφική κίνηση του βρετανικού σχήματος, είναι γλυκόπικρη, καθώς -χωρίς να μιλάμε για κάποια μεγάλη απογοήτευση- είναι προφανές πως υπήρχαν τα φόντα για κάτι ακόμα καλύτερο.
  • SHARE
  • TWEET