Red Hot Chili Peppers

Ένας νέος δίσκος από τους Red Hot Chili Peppers ανέκαθεν προκαλούσε ανησυχία στους μουσικόφιλους κύκλους. Ακόμα περισσότερο, κατά την post-Californication περίοδο όπου οι Αμερικανοί έχουν ξεφύγει από τα rock όρια και έχουν (ξανά;)μεταβληθεί σε αστέρες παγκοσμίου επιπέδου. Ακόμα και μέτριες, για τα δικά τους δεδομένα, κυκλοφορορίες, όπως το προηγούμενο "I'm With You", δεν καταφέρνουν να διακόψουν την ξέφρενη πορεία τους που σαν χιονιοστιβάδα παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμα της. Η είδηση «Νέος δίσκος από τους Red Hot Chili Peppers» πάει αυτόματα στην πρώτη σελίδα και συνεχίζει να πουλά «πολλές χιλιάδες φύλλα».

Οι πρώτες ενδείξεις με το single "Dark Necessities" και μια από τις καλύτερες μελωδίες των τελευταίων ετών ήταν πέρα ως πέρα θετικές. Όλα έδειχναν ότι η μεταγραφή του Danger Mouse στη θέση του παραγωγού θα έφερνε για άλλη μια φορά θαυματουργά αποτελέσματα, έχοντας στο πλευρό του επίσης τον, επί χρόνια συνεργάτη των Radiohead, Nigel Godrich στη μίξη. Για να είμαστε ειλικρινείς, όσο τεράστιο και αν είναι το όνομα του Rick Rubin, γινόταν ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσε πλέον να ξαφνιάσει, όπως έχει καταφέρει επανειλημμένα στο παρελθόν. Ο Danger Mouse προσθέτει μεν τις πινελιές του χωρίς, όμως, να κάνει απόπειρα ξεκάθαρης στροφής στο ήχο των Peppers. Συμμετέχει, όμως, ενεργά σε πέντε συνθέσεις του δίσκου δίνοντας χείρα βοηθείας σε έναν τομέα όπου, κατά την προσωπική μου γνώμη, οι Αμερικανοί έχουν αρχίσει να «στερεύουν». Ο Kiedis, από την άλλη, έχει δηλώσει αρκετές φορές ότι έχουν αρκετό υλικό για να κυκλοφορήσουν ακόμα έναν διπλό δίσκο, αλλά η κίνηση αυτή θα μπορούσε να αποβεί μοιραία στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Πέρα από τις παραπάνω αλλαγές στο team των Peppers, στο "The Getaway" βρίσκουμε επίσης τον Elton John να συμμετέχει «αθόρυβα» στο "Sick Love", ενώ μια ομάδα εγχόρδων καθοδηγείται από τον Daniele Luppi γνωστό από την συνεργασία του με τον Danger Mouse στο "Rome" του 2011. Τέλος, στο εναρκτήριο ομώνυμο κομμάτι βρίσκουμε στα φωνητικά την Anna Waronker, κόρη του παραγωγού και προέδρου της Warner, ενώ κρουστά προσθέτει σε δυο συνθέσεις ο Mauro Refrosco, τον οποίο πρωτοσυναντήσαμε στο "I’m With You".

To "The Getaway" είναι ένας δίσκος γεμάτος με τις χαρακτηριστικές, γλυκόπικρες μελωδίες των Peppers, τις κλασικές μπασογραμμές του Flea ξανά σε πρωταγωνιστικό ρόλο και την κιθάρα να μετατρέπεται σε κομπάρσο, κρυμμένη κάπου στα βάθη της μίξης. Σχεδόν όλες οι συνθέσεις μπορούν να σταθούν αυτούσιες, αλλά ο δίσκος στο σύνολο του κρίνεται ανίκανος να ανταγωνιστεί τα αριστουργήματα του παρελθόντος. Φυσικά, συγκρίσεις με το masterpiece "Blood Sugar Sex Magik" θα ήταν άτοπες και ανούσιες. Ακόμα και με πιο πρόσφατους δίσκους όπως το "Stadium Arcadium", όμως, το φετινό άλμπουμ των Peppers θα έβγαινε ηττημένο με συνοπτικές διαδικασίες.

Ανάμεσα στις δεκατρείς συνθέσεις που απαρτίζουν το "The Getaway" ξεχωρίζει, εκτός από το πρώτο single, το "Go Robot", το "This Ticonderoga" ως πιο δυνατή ηχητικά στιγμή του δίσκου, αλλά και το πανέμορφα μελωδικό "The Hunter". Φυσικά, μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις, ο καθένας θα έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τη δική του αγαπημένη στιγμή.

Συμπερασματικά, ο φετινός δίσκος δεν θα προσφέρει πολλά στη δισκογραφία των Red Hot Chili Peppers, αλλά θα προσθέσει ακόμα μια «χούφτα» ευχάριστων στιγμών. Με αρκετές ενδιαφέρουσες συνθέσεις, αλλά ένα σχετικά αδύναμο σύνολο, το "The Getaway" κρίνεται «ακίνδυνο» για τη rock κοινότητα. Μετά από έντεκα δίσκους και περισσότερες από τρεις δεκαετίες καριέρας, οι Peppers θα μπορούσαν πλέον να χαρακτηριστούν "Classic Rock". Όπως και άλλα συγκροτήματα που τοποθετούνται στη συγκεκριμένη κατηγορία, ο νέος τους δίσκος θα μπορούσε να αποτελεί απλά άλλη μια αφορμή για να βρεθούν «στον δρόμο». Αυτό, όμως, θα αδικούσε τις λίγες, αλλά υπαρκτές αξιόλογες στιγμές του "The Getaway".