Primal Fear

Περίοδος ανακατατάξεων και αλλαγών υπήρξε αυτή που ακολούθησε το προηγούμενο άλμπουμ των Primal Fear, αφού οι Γερμανοί power metallers είδαν το lineup τους να αναδιαμορφώνεται με σοβαρές απώλειες, αλλά και σημαντικές νέες προσθήκες. Την ίδια ώρα, ο Matt Sinner, συνιδρυτής του σχήματος, αντιμετώπισε ένα σοβαρό θέμα υγείας, γεγονός που έκανε αβέβαιο το μέλλον της μπάντας με μπροστάρη τον Ralf Scheepers.

Δεδομένα, όμως, οι Primal Fear έχουν αναδειχθεί ως μια από τις πιο συνεπείς και σταθερές μπάντες του ιδιώματος, με δουλειές που δύσκολα απογοητεύουν. Το θέμα, άλλωστε, στα τελευταία άλμπουμ τους, δεν ήταν αν αποτελούν αξιοπρόσεκτα δείγματα του είδους τους, αλλά κατά πόσο εμφάνιζαν το σχήμα σε ένα δημιουργικό safe zone, με υλικό που δεν αποκλίνει από τη μανιέρα, αλλά δεν έχει κι αυτό το «κάτι» που θα το ξεχωρίσει στο δισκογραφικό κατάλογο τους - κάτι που το "Domination" καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό.

Με τον πεπειραμένο Andre Hilgers να αναλαμβάνει τη θέση πίσω από τα τύμπανα και την φερέλπιδα Ιταλοκουβανή axewoman Thalia Bellazecca να έρχεται για να καλύψει την ορφανή θέση της μίας κιθάρας δίπλα στον Magnus Karlsson, τα πάντα έμοιαζαν στα χαρτιά ως ανανέωση. Η αλήθεια έχει δύο αναγνώσεις, με την μία πλευρά να αναφέρει πως το "Domination" είναι «ένα ακόμη Primal Fear άλμπουμ» και την άλλη να υπερθεματίζει πως ο εν λόγω δίσκος στέκει ως η πιο αξιόλογη και αξιομνημόνευτη δουλειά των Γερμανών εδώ και μια δεκαετία - συγκεκριμένα από το "Delivering The Black" κι έπειτα.

Το songwriting φωνάζει έμπνευση και εύληπτες ιδέες, με τρομερά εθιστικά κομμάτια όπως το εναρκτήριο "The Hunter" ή το ταχυδύναμο power του "Far Away", o Scheepers για άλλη μια φορά παραδίδει σφιχτοδεμένες ερμηνείες με συγκεκριμένα, υψίφωνα ξεσπάσματα, ενώ η κιθαριστική δουλειά φέρει τη μελωδική σφραγίδα του Karlsson, με τη Bellazecca να μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια ικανή παίκτρια, επαρκέστατη για τη θέση.

Ποικιλία συνθέσεων και διαθέσεων υπάρχει και πάλι, με το στακάτο "I Am The Primal Fear" να έχει και τον τίτλο που θα τραβήξει την προσοχή, αλλά και την δημιουργική κλιμάκωση για να κερδίσει τις εντυπώσεις, ενώ οι συνθετικές κοιλιές γενικά αποφεύγονται. Πολύ όμορφη σύνθεση αποδεικνύεται και το instrumental "Hallucinations", εγχείρημα αρκετά ασυνήθιστο για τα δεδομένα τους, ενώ το ανθεμικό υπόβαθρο των εκάστοτε κομματιών τους χαρίζει την εύκολη ενθύμηση (βλ. "Scream").

Ο χαρακτηριστικός αετός - σήμα κατατεθέν της μπάντας κάνει και πάλι την εμφάνιση του στο (πιθανότατα AI προδιαγραφών) εξώφυλλο του άλμπουμ, το οποίο και επιτυγχάνει αυτό που συζητούσαμε εδώ και κάποιους δίσκους - την ουσιαστική ανανέωση της έμπνευσης τους, με υλικό που μπορεί να αντέξει στη ζήτηση και τις επαναληπτικές ακροάσεις. Οι Primal Fear κι εδώ κάνουν αυτό που ξέρουν και το κάνουν καλά - πολύ καλύτερα από το μέσο όρο του ιδιώματος, αλλά και από τον ίδιο τους τον πιο πρόσφατα παρελθοντικό εαυτό. Μια νέα αρχή, για μια μπάντα - συνώνυμο της τευτονικής power metal ποιότητας.