Phosphorescent

Οι Phosphorescent είναι το όνομα κάτω από το οποίο ο τραγουδοποιός Matthew Houck έχει επιλέξει να κυκλοφορεί τις δισκογραφικές δουλειές του. Μετρώντας, πλέον, δέκα χρόνια δισκογραφίας, το φετινό "Muchacho" ήρθε ως αποτέλεσμα του κρίσιμου σημείου για κάθε καλλιτέχνη όπου η κούραση της δύσκολης ανηφόρας προς την επιτυχία μπορεί να τον καταβάλει. Μετά την περιοδεία για το "Here's To Taking It Easy" ο Houck αποφάσισε να κάνει πράξη αυτό που ο τίτλος του δίσκου προέτρεπε και να αποσυρθεί για λίγο στο Μεξικό. Τρία χρόνια μετά τα αποτελέσματα της ηρεμίας του αποτυπώνονται στο "Muchacho".

Παρότι τόσο η παραπάνω ιστορία όσο και ο τίτλος του δίσκου προκαταβάλουν σκέψεις για Tex-Mex Americana η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική. Η country folk προσέγγιση είναι βεβαίως παρούσα. Οι στίχοι «Love is a burning thing and it makes a fiery ring», παρμένοι από το "Ring Of Fire" του Johnny Cash που επαναλαμβάνονται στο "Song For Zula" δεν αφήνουν παρερμηνείες σχετικά με τις επιρροές του Houck. Όπως και οι pedal steel κιθάρες που είναι διάσπαρτες σε όλο το άλμπουμ. Υπάρχει όμως και μία ξεχωριστή ενορχήστρωση είτε αφορά σε κάποιες αναλογικά ηλεκτρονικές λούπες που ακούγονται τόσο παράταιρες αλλά και ταιριαστές όσο εκείνη η περίεργη έμπνευση του Townshend στο "Baba O' Reily", είτε με τον ηλεκτρισμό της κιθάρας να εισέρχεται στα κατάλληλα σημεία ή τέλος με τον πλούσιο ήχο των εγχόρδων. Γενικότερα παρότι από όλες τις πλευρές (μελωδικά, συνθετικά, στιχουργικά, εκτελεστικά, ερμηνευτικά) ο ήχος των Phosphorescent είναι λιτός, η ενορχήστρωση είναι συνήθως πλούσια και πολυεπίπεδη. Μοναδική εξαίρεση όταν το πιάνο πάρει τα ηνία, αλλά και πάλι η παραγωγή έχει φροντίσει να υπάρχει ένα υπόβαθρο που κάνει τη διαφορά.

Αποτελεί κατά μία έννοια το soundtrack μιας νυχτερινής περιπλάνησης ενός πρωταγωνιστή που προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό του, απλώς για να διαπιστώσει τελικά ότι η περιπλάνηση είναι αυτή που μετράει. Αποπνέει μία γαλήνη και χαλαρότητα αποφεύγοντας εκρήξεις και εντάσεις ακόμα και όταν είναι «κεφάτο». Στο πρώτο μισό του άλμπουμ ακόμα κι αν οι στίχοι, αν ακουστούν με προσοχή, έχουν το δικό τους σκοτεινό κομμάτι οι μελωδίες είναι συνήθως στην αντίθετη πλευρά. Ακούστε για παράδειγμα τον τρόπο με τον οποίο στο "A Charm / A Blade", σε ένα τραγούδι που θα λατρέψουν οι φίλοι των Fleet Foxes (και δεν είναι και το μόνο), ο Houck τραγουδάει «cut my heart but do it fast, we don't want the hurt to last» πάνω σε μία λυρικά χαρούμενη μελωδία.

Μόνο από το  υπέροχο "A New Anhedonia" και μετά η μελαγχολία αρχίζει να γίνεται το ζητούμενο και σταδιακά οδεύουμε σε ένα φινάλε που είναι τελικά ίδιο με την αρχή (το εισαγωγικό, πολυφωνικό, σχεδόν Χριστουγεννιάτικο "Sun Arise!" είναι κάτι παραπάνω από όμοιο με το φινάλε "Sun's Arising") αλλά μετά από τα τραγούδια που έχουν προηγηθεί ακούγεται με τελείως διαφορετική προσέγγιση. Κάπου εκεί ανάμεσα μεσολαβεί το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, "The Quotidian Beasts", και το πιο αδύναμο, "Down To Go".

Πολύ προσωπικό και ενδοσκοπικό αλλά ταυτόχρονα και πολύ εύκολα προσβάσιμο για τον οποιονδήποτε, το "Muchacho" έχει αρκετά μυστικά να αποκαλύψει σε διαδοχικές ακροάσεις.