Peter Gabriel

Μία από τις πολλές άσχημες αναμνήσεις που έχω από το στρατό είναι το γεγονός ότι έχασα τη συναυλία του Peter Gabriel στη Μαλακάσα. Μια ευκαιρία που δύσκολα πιστεύω ότι θα μου ξαναδοθεί, εκτός κι αν ξενιτευτώ ή διαβάσει κανένας φιλότιμος διοργανωτής το κείμενο μου αυτό, με λυπηθεί και μου κάνει το χατίρι.

Και γιατί σας τα λέω όλα αυτά τώρα, θα μου πείτε με το δίκιο σας. Μα γιατί δεν έχω και κάτι πιο σημαντικό για να πω για το «νέο» δίσκο του Peter Gabriel. Εκτός, ίσως, από αυτό το κλισέ: «Στο νέο του δίσκο ο διάσημος τραγουδιστής διασκευάζει γνωστά του και επιτυχημένα τραγούδια με τη συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας». Πάνω-κάτω με τη φράση αυτή γνωρίζετε ό,τι χρειάζεται να γνωρίζετε για το "New Blood".

Σταχυολογώντας κάποιες στιγμές από την καριέρα του, όχι απαραίτητα με τη λογική του «hit», αλλά και σίγουρα χωρίς να την αποφεύγει εντελώς, ο Peter Gabriel επιχειρεί να αλλάξει την ατμόσφαιρα στις συνθέσεις του σε σχέση με τις πρωτότυπες εκτελέσεις. Εν μέρει το πετυχαίνει, προσδίδοντας ενίοτε μία επιπλέον λυρικότητα ή αλλού μία κλιμακωτή επικότητα. Αυτό ιδιαίτερα κολακεύει τραγούδια που ασφυκτιούσαν από την παρωχημένη 80ίλα τους, όσο ποιοτική και να ήταν (αφού βέβαια μιλάμε για τον Gabriel και όχι για τους Kajagoogoo). Στην κατηγορία αυτή εντάσσεται για παράδειγμα το "Rhythm Of The Heat". Υπάρχουν και περιπτώσεις που η υπερβολικά πομπώδης ενορχήστρωση μάλλον προκαλεί δυσφορία και εδώ θα βάζαμε το "Intruder".

Στην πραγματικότητα, όμως, τίποτα δεν αλλάζει δραματικά. Οι συνθέσεις που ούτως ή άλλως ήταν πιο αγαπημένες παραμένουν να ξεχωρίζουν και σε όσες εκδοχές κι αν ακούσεις το "Digging In The Dirt" ή το "In Your Eyes" είναι σίγουρο ότι δε θα χάσουν τη λάμψη τους. Οι περιπτώσεις που πέρασαν πιο απαρατήρητες στην καριέρα του Βρετανού, και εδώ αποτυγχάνουν να κάνουν το παραπάνω βήμα.

Ο δίσκος απευθύνεται ουσιαστικά στους συλλέκτες και τους οπαδούς του και ως τέτοιος θα βρει το μερίδιο ανταπόκρισης που δικαιούται. Το ανησυχητικό όμως είναι ότι από έναν ενδιαφέροντα μουσικά και καλλιτεχνικά δίσκο ορχηστρικών διασκευών άλλων καλλιτεχνών ("Scratch My Back"), ο Gabriel περνάει σε ένα δίσκο διασκευών του εαυτού του και ενώ το ρολόι δείχνει ήδη εννιά χρόνια από την τελευταία «κανονική» δουλειά του. Αν αυτό δεν ονομάζεται καλλιτεχνικό τέλμα...