Paul McCartney

Μπορεί να περάσανε κιόλας πέντε χρόνια απο το "New" του 2013, τον 17ο δίσκο κατά σειρά του, - χωρίς να υπολογίζουμε τους δίσκους με τους Wings, αλλά ο sir Paul McCartney έχει καταφέρει να είναι πάντα επίκαιρος. Τον είδαμε να συνεργάζεται με τον Ringo Star, με τη Rihanna και τον Kanye West. Δέχθηκε κριτική αλλά δεν έδειξε να τον πτοεί τίποτα. Καταρχάς δεν θα έπρεπε και κατα δεύτερον... γιατί άλλωστε; Όταν έχεις μια κάριέρα τέτοιου βεληνεκούς, οι πειραματισμοί είναι τροφή για τον διακαή πόθο για έμπνευση. Η εξέλιξη είναι η ανάγκη του συνθέτη που δεν αρκείται στις μελωδίες και τις δομές της νόρμας. Ο νεός δίσκος με τον οποίο το θρυλικό σκαθάρι επιστρέφει, τον βρίσκει εκκεντρικό, με σεξουαλικά αλλά οχι πρόστυχα υπονοούμενα, με πανέμορφους στίχους να μας υπενθυμίζει την ανάγκη της ειρήνης, της αγάπης αλλά και του πόνου. Κλασσικός Paul με λίγα λόγια. Instant classic για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς.

16 καινούρια τραγούδια και 57 λεπτά μετά γνωρίζουμε ήδη πως πρέπει να τα ακροαστούμε ξανά. Μελωδίες, συναισθήματα και στοχασμοί απο τον αγαπημένο πολυπράγμων Paul. Δυστυχώς για κάποιους, το γεγονός οτι με τους πολύ προσωπικούς του στίχους βρίσκει την πλατφόρμα να μας δώσει συμβουλές, δεν θα είναι αρεστό. Δεν τις δέχονται όλοι. Φυσικά και δεν είμαστε εδώ να πείσουμε κανέναν. Θα αφήσουμε όμως αυτό: όταν έχεις στην πλάτη σου εμπειρίες, σπουδές, συνθέσεις, χαμένες αγάπες, νέους έρωτες, και γενικότερα μαθήματα ζωής... το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ακούσουμε τι έχει να μας πεί έτσι δεν είναι; Δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε.

Θα μπορούσε να ακολουθήσει την πεπατημένη. Να συνεργαστεί δηλαδή με τα top όνοματα της pop βιομηχανίας για να έχει το επόμενο single του αναρριχώμενο στα Billboard chart. Με όποιο όνομα είναι Νο1 αυτήν τη βδομάδα τέλος πάντων. Τόσοι και τόσοι το κάνουν ωστέ να είναι συναφείς με τη νέα γενιά άλλωστε. Μια γενιά που αναγνωρίζει την «ποιότητα» μιας σύνθεσης μόνο εαν βασίζεται στις 4-5 συγχορδίες που διέπουν τη μουσική βιομηχανία και που έχουν συνηθίσει τα αυτιά της. Ακούγοντας στο ραδιόφωνο τα ίδια format, τις ίδιες μελωδίες και τις ίδιες παραγωγές όμως, έχουμε διαπράξει ένα αδιόρθωτο σφάλμα. Έχουμε ξεχάσει τι είναι αυτό που διαφοροποιεί το μοντέρνο και προοδευτικό, απο το απροκάλυπτο. Η πιο μεγάλη διαφορά του McCa με τους νέους δημιουργούς είναι η ειλικρίνεια με την οποία συμπεριφέρεται στο κοινό του.

Ένα σημείο που θα θέλαμε να σταθούμε επίσης είναι οτι τα τραγούδια είναι πολύ προσεκτικά κατανεμημένα. Οι electro-samba ήχοι και ρυθμός του "Back In Brazil" για παράδειγμα, θα σταματήσουν απροσδόκητα κλείνοντας το μάτι στον Tim Burton, στο "Do It Now", που έχοντας το γνώθι σαυτόν μας λέει ουσιαστικά τον λόγο που συνεχίζει και κάνει ακόμη μουσική ("I don't know where the wind is blowing / Got directions to where I'm going / Nothing's certain / That's the only thing I know"). "I liked to get wasted but these days I don’t" μας εκμυστηρεύεται στο "Here With You" πριν αποτίσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο φόρο τιμής στον David Bowie με το Who Cares. Δεν το χρειάζεται πλεόν για να ανακαλύψει εαυτόν μουσικά και στιχουργικά, παραδέχοντας ίσως πως γερνάει χωρίς αυτό να σημαίνει πως βλέπει στο προσεχές μέλλον κάπου μια τελεία. Πειραματίζεται ηχητικά με την βοήθεια του Greg Kurstin (Adele, Sia, Pink, Foo Fighters) έχοντας δημιουργήσει μια παραγωγή τόσο φρέσκια και συνθέσεις dare to say... progressive. Στο "Egypt Station" θα βρούμε το διαμάντι που ακούει στο όνομα "Dominoes", ίσως το καλύτερο του τραγούδι τα τελευταία δέκα χρόνια. Είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχει κάνει ποτέ; Σίγουρα όχι. Ίσως ποτέ δεν ακούσουμε την πιο ουσιώδη δουλειά του μετα τη "Wings" εποχή αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε πρώτα αν είναι αυτός ο σκοπός του. Όλες οι απαντήσεις βρίσκονται κρυμμένες κάπου ανάμεσα στις μελωδίες και τους στίχους.

Οι προσωπικότητες που έχουν επηρρεάσει οι Beatles και με τη σειρά του ο εν λόγω κύριος του οποίου τον νέο δίσκο γράφουμε το review σήμερα είναι αμέτρητες, αλλά δεν είμαστε εδώ για να μιλήσουμε γι' αυτό. O Paul δεν σταμάτησε ποτέ να γράφει μουσική. Εξήντα χρόνια και συνεχίζει ακατάπαυστα. Θα μπορούσε να έχει σταματήσει προ πολλού και να έχει αναπαυτεί στις δάφνες και τα royalties των Beatles και της σόλο καριέρας του αλλά προτιμάει να αποδεικνύει πρώτα στον εαυτό του και μετά σε όλους εμάς οτι δεν αρκείται σε αυτό. Είναι το προσωπικό ταξίδι που τον ενδιαφέρει... και οχι η Ιθάκη.