Pattern-Seeking Animal

Παρατηρώ ένα pattern στο ρυθμό με τον οποίο κυκλοφορούν άλμπουμ οι Pattern-Seeking Animals. 2019 (το υπέροχο ντεμπούτο), 2020 (το εξίσου υπέροχο δεύτερο άλμπουμ), 2022 (το οκ τρίτο άλμπουμ), 2023 (το ακόμα πιο οκ τέταρτο), οπότε το 2026 αναμένεται να βγει το έκτο στούντιο άλμπουμ τους, καθώς τώρα (το 2025) κυκλοφορούν την 5^η στούντιο δουλειά τους. Διόλου απίθανο, αν κρίνω με βάση την παραγωγικότητα που το χαρακτηρίζει τον βασικό τους συνθέτη και ιθύνοντα νου, John Boegehold.

Μερικές φορές απορώ τι κάθομαι και σκέφτομαι. Από την άλλη, δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι πρωτότυπο για να προλογίσω το "Friend Of All Creatures" ή κάτι το οποίο δεν έχω αναφέρει πολλάκις στις παρουσιάσεις των προηγούμενων κυκλοφοριών τους. Όπως, την ιστορία του πως αποτελούν spin off των Spock’s Beard, ή το πόσο καλοί μουσικοί είναι οι Boegehold, Ted Leonard, Jimmy Keegan και Dave Meros ή το ότι οι μουσικές των Pattern-Seeking Animals αποτελούν συνώνυμο της ποιότητας. Πρόκειται για πράγματα που αποτελούν δομικά στοιχεία, οπότε δεν αλλάζουν και επιβεβαιώνονται για μια ακόμα φορά στην νέα τους δουλειά.

Είναι, λοιπόν, το "Friend Of All Creatures" «μια από τα ίδια» για τους P-SA; Και ναι και όχι. Ναι, γιατί οι P-SA συνεχίζουν να πρεσβεύουν αυτό το πολύ μελωδικό, όχι ιδιαίτερα πολύπλοκο progressive rock, που εστιάζει περισσότερο στην ουσία του τραγουδιού παρά στα απαιτητικά παιξίματα. Όχι, διότι το catchiness που χαρακτήριζε κυρίως τα δυο πρώτα άλμπουμ τους έχει δώσει τη θέση του σταδιακά σε ένα mellowness, με τη νέα δουλειά τους να μοιάζει η πιο ήπια, mid-tempo κι ενδοσκοπική δουλειά που έχει παρουσιάσει η μπάντα.

Η μόνη σύνθεση που έχει κάτι από εκείνο το catchiness που τους έκανε να ξεχωρίζουν είναι το "In My Dying Days", με το βιολί να φέρνει στο μυαλό τους Kansas, οι οποίοι btw είναι το αγαπημένο συγκρότημα του Leonard. Πέραν αυτού, τα τραγούδια του "Friend Of All Creatures" θέλουν τον χρόνο τους, ίσως και το κατάλληλο mood για να εκτιμηθούν, αλλά αυτό δεν συμβαίνει με την πλειονότητα των prog rock άλμπουμ;

Κι η αλήθεια είναι πως αυτή η δουλειά δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης του prog χαρακτήρα της, έχοντας τα δυο πιο μακροσκελή τραγούδια (το σχεδόν 10λεπτο "Future Perfect World" και το 12λεπτο "Another Holy Grail") στην εκκίνησή της. Μια κίνηση που θα χαρακτήριζα σχεδόν τολμηρή, καθώς απαιτούν την προσοχή του ακροατή εξαρχής, αλλά εν τέλει την ανταμείβουν (βλέπε το τελείωμα του "Another Holy Grail" για παράδειγμα).

Από εκεί και πέρα, το "Down The Darkest Road" έχει έναν μπαλαντοειδή, narrative χαρακτήρα και ακούγεται ευχάριστα, όπως επίσης στις καλές στιγμές του άλμπουμ θα συμπεριελάμβανα το "Words Of Love Evermore" με το πιάνο και κάποια χορωδιακά μέρη που περιλαμβάνει να αφήνουν μια όμορφη νότα αισιοδοξίας στο κλείσιμο του άλμπουμ. Αντιθέτως, το "The Seventh Sleeper" μου ακούγεται το ίδιο αδιάφορο κάθε φορά που φτάνει η σειρά του, ενώ όπως και στο "Spooky Action At A Distance" επανηχογράφησαν το "Bulletproof" από το bonus cd του "Noise Floor" των Spock’s Beard, αυτή τη φορά κάνουν το ίδιο με το "Days We’ll Remember" χωρίς να είμαι βέβαιος για τη σκοπιμότητα αυτής της κίνησης ή την επιπρόσθετη αξία που προσφέρει.

Η αλήθεια είναι πως η παύση της συνεργασίας των Pattern-Seeking Animals με την Inside Out με προβλημάτισε αρχικά, αλλά επί της ουσίας (δηλαδή επί της μουσικής πρότασης) δεν άλλαξαν πολλά πράγματα. Μπορεί να μην φτάνει στα επίπεδα των πρώτων δουλειών τους, αλλά έχοντας έναν ιδιαίτερο, ήπιο κι ενδοσκοπικό χαρακτήρα, το "Friend Of All Creatures" αποτελεί μια ακόμα ποιοτική πρόταση από μια μπάντα που κινείται σταθερά πάνω από τον μέσο όρο του χώρου τον οποίο πρεσβεύει με τη μουσική της.