Pallbearer

The Foundations Of Burden

Profound Lore (2014)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 18/08/2014
Γεφυρώνει διακριτικά τις δύο σχολές του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου doom και αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον για ένα είδος που δεν έχει πολλά περιθώρια για καινοτομίες
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο προηγούμενος δίσκος των Pallbearer βραβεύτηκε από το Pitchfork, αυτό ίσως να μην λέει κάτι σε κάποιους, είτε γιατί θεωρούν το εν λόγω μέσο κάτι σαν το Cosmopolitan, είτε γιατί η μπάντα ανήκει στο δυναμικό της Profound Lore που της έχουν αδυναμία οι Pitchfork-άδες. Όμως ο πρώτος τους δίσκος τους θεωρείται από τα καλύτερα άλμπουμ του 2012 και από την NPR, που είναι κάτι σαν την δημόσια ραδιοφωνία στις ΗΠΑ. Μεγάλη υπόθεση, θα έλεγα.

Ίσως κάποιος προϊδεασμένος και από το όνομα της μπάντας να καταλαβαίνει τι θα ακούσει, αφού Pallbearer είναι ο άνθρωπος που κουβαλάει το φέρετρο σε μια κηδεία, αυτός που στα περήφανα '80s λέγαμε κοράκι. Σίγουρα από τα πιο ταιριαστά doom ονόματα για μπάντα. Ευτυχώς όμως οι Pallbearer δεν μας ξανά-σέρβιραν την ίδια πετυχημένη και πεπατημένη doom metal συνταγή του πρώτου δίσκου.

Η μπάντα από το Άρκανσο αυτό που σίγουρα καταφέρνει στο νέο άλμπουμ είναι να γίνει πολύ πιο ξεχωριστή. Έχοντας αποβάλλει και τις συχνές αναφορές στους Candlemass, κρατάνε την γενικότερη αισθητική του αμερικάνικου doom, λοξοκοιτώντας στους Saint Vitus, αλλά με ένα πολύ ευρωπαϊκό αέρα που μυρίζει My Dying Bride και Paradise Lost. Η παραγωγή επίσης δυνάμωσε και καθάρισε λίγο, προσθέτοντας στον ήχο και μερικές πιο πρίμες συχνότητες ξεθολώνοντας το τοπίο από την υπερβάλλουσα μπασίλα και οι ταχύτητες, αν και ανέβηκαν μερικά  bpm, το σύνολο του δίσκου παραμένει αμιγώς doom.

Το "Foundations Of Burden" αποτελείται από έξι τραγούδια, εκ των οποίων τα τέσσερα είναι άνω των δέκα λεπτών. Το άλμπουμ ανοίγει με το εκπληκτικό "Worlds Apart", το οποίο μέχρι να μπουν τα φωνητικά και να καθορίσουν ξεκάθαρα το ύφος της μουσικής παραπέμπει λόγω της βασικής μελωδίας της κιθάρας σε Paradise Lost περιόδου "Icon". Επίσης εξαιρετικό είναι το "Watcher In The Dark" με το μελαγχολικό και ταυτόχρονα βιρτουόζικο κιθαριστικό σόλο του και με το πάρα πολύ διακριτικό πιάνο στο background που αφήνει χώρο στο μπάσο και αυτό να ξεχωρίσει με την γραμμή του.  Τέλος, στα δυνατά σημεία του δίσκου κατατάσσεται και το "The Ghost I Used To Be", που είναι κάτι και σαν το single του άλμπουμ και είναι ήδη διαθέσιμο προς streaming.

Το πιο αδύναμο σημείο στον δίσκο είναι το "Ashes", ένα ατμοσφαιρικό τραγούδι που κυριαρχούν τα πλήκτρα και το διαπερνούν διάφορα ambient στοιχεία. Αν και έχει μερικές διάσπαρτες ηλεκτρικές κιθάρες, δηλαδή κυρίως μια ανοιχτή συγχορδία, υστερεί σε συνοχή με τα υπόλοιπα τραγούδια και δεν προσδίδει τίποτα ιδιαίτερο στο σύνολο του δίσκου εκτός από ένα χλιαρό αλλά ευχάριστο διάλειμμα.

Ακόμα και αν δεν εκτιμήσεις τον δίσκο για το περιεχόμενό του, το "Foundations Of Burden" γεφυρώνει διακριτικά τις δύο σχολές του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου doom και αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον για ένα είδος που δεν έχει πολλά περιθώρια για καινοτομίες.
  • SHARE
  • TWEET