Ο Dave Grohl είναι μαϊντανός

Τις περισσότερες φορές προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να μην βγάζει γενικά συμπεράσματα από σχόλια αναγνωστών κι από το συνολικό feedback που λαμβάνουμε στο site ή και γενικότερα από τις αντιδράσεις του κόσμου που ασχολείται με την rock μουσική στα social media. Αλλά υπάρχουν φορές που δεν μπορώ απλά να μείνω απαθής.

Αφορμή αυτή τη φορά αποτέλεσε η είδηση που κατέκλυσε τα μουσικά Μέσα του διαδικτύου την Παρασκευή το βράδυ ότι ο Dave Grohl έπεσε από τη σκηνή μόλις στο δεύτερο τραγούδι της εμφάνισης των Foo Fighters και έσπασε το πόδι του. Παρ' όλα αυτά, πήγε στο νοσοκομείο και επέστρεψε στη σκηνή για να ολοκληρώσει το σόου. Στο δικό μου φτωχό μυαλό αυτό μοιάζει κάτι άξιο επαίνου, κάτι που ελάχιστοι θα έκαναν και αποδεικνύει (για μια ακόμα φορά) ότι αυτός ο άνθρωπος υποστηρίζει με πράξεις τα όσα τον χαρακτηρίζουν.

Αναμενόμενα, στον διεθνή Τύπο τα σχόλια στην συντριπτική τους πλειονότητα ήταν αποθεωτικά. Όλοι υπερθεματίζουν το πόσο σπουδαίος είναι και σημαντικός είναι για τη rock μουσική, ίσως ο σημαντικότερος σύγχρονος εκπρόσωπός της.

Αντιθέτως, στο μικρό χωριό μας οι αντιδράσεις ήταν μοιρασμένες. Πέραν των αρκετών (πάλι καλά) που έσπευσαν να τον επικροτήσουν για αυτή του την πράξη, υπήρξε μεγάλη μερίδα του κόσμου που έσπευσε να βγάλει χολή για αυτόν και τους Foo Fighters, ακόμα και να τον κατηγορήσει ότι το έκανε για τα λεφτά (;).

Το να μην αρέσει η μουσική του είναι κατανοητό και αποδεκτό, αλλά το να στρέφεσαι εναντίον του, ειδικά μετά από ένα τέτοιο περιστατικό, είναι απλά εμπαθές και μικροπρεπές.

Στην πραγματικότητα, όλο αυτό αντανακλά μια πραγματικότητα. Παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε κάποια στερεότυπα που κουβαλάμε γύρω από τη rock μουσική και τα οποία είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ιδιοσυγκρασία που έχουμε ως λαός.

Φυσικά, αυτοί που την αντιπροσωπεύουν έχουν πολύ συχνότερη και εντονότερη παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίοι μάλιστα διατείνονται παράλληλα ότι η πραγματική ζωή είναι «εκεί έξω» κι όχι στο facebook και στο ίντερνετ.

Στο τέλος της ημέρας σε αναγκάζει να σκεφτείς «αυτοί είμαστε», παρ’ όλο που δεν είναι εύκολο να το αποδεχτείς έτσι απλά. Διότι, ξέρεις, ότι με αυτές τις νοοτροπίες είναι που διαιωνίζεται η διαφορά φάσης που έχουμε από τον υπόλοιπο κόσμο, παρά την παγκοσμιοποίηση που έφερε το ίντερνετ. Κάποιους τους βολεύει και το καταλαβαίνω, αλλά πραγματικά ζηλεύω αυτούς που τη γουστάρουν τη φάση, αυτούς που έχουν μάθει ότι, όταν δεν μπορείς να είσαι ανταγωνιστικός σε υψηλό επίπεδο, απαξιώνεις τα πάντα και προσπαθείς να επιβάλλεις τον δικό σου τρόπο σκέψης και προσέγγισης ως τον σωστό.

Όταν δεν μπορείς να βλέπεις τα πρώτα ονόματα, τα δευτερότριτα είναι καλύτερα. Όταν δεν μπορείς να δεις μεγάλες συναυλίες, οι μικρότερες είναι καλύτερες (γιατί για κάποιον λόγο πρέπει να επιλέξουμε τις μεν ή τις δε) κι όσο πιο αντιδραστική η στάση μας, τόσο πιο rock είμαστε.

Όπως αποδεικνύεται άλλωστε και σε πιο σοβαρά πράγματα από τη μουσική, ο υπόλοιπος κόσμος είναι στραβός, δεν αρμενίζουμε εμείς στραβά.