The Offspring

Οι Offspring κατά τη γνώμη μου επανέφεραν το ροκ-πανκ στο προσκήνιο στις αρχές των ‘90s και δημιούργησαν τις βάσεις που στα τέλη της συγκεκριμένης δεκαετίας έκαναν το συγκεκριμένο ιδίωμα μόδα. Μετά από 2 πολύ καλά album πανκ ωμότητας και ροκ αγριάδας, κυκλοφορούν το κολλοσιαίο “Smash” (Σημείωση: το album με τις μεγαλύτερες πωλήσεις από ανεξάρτητη εταιρεία) καταξιώνονται καλλιτεχνικά και εμπορικά (το Mtv ακόμα και σήμερα τοποθετεί τα videos της συγκεκριμένης περιόδου του συγκροτήματος στα καλύτερα του ροκ των ‘90s) και μπορούν να φτύνουν το σύστημα κατάμουτρα με στίχους του στυλ “I’m not a trendy as#&*le”. Συναυλίες πολλές, επιτυχία μεγάλη και έτσι έρχεται και το συμβόλαιο με μια μεγάλη δισκογραφική, την Sony...Αφού όμως οι Offspring μπήκαν στο κύκλωμα δε θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστοι: το “Ixnay On The Hombre” που ακολούθησε είχε πολύ καλή μουσική, αλλά και κάποια ύποπτα “hitάκια” πάντα όμως σε ροκ πλαίσια, το επόμενο “Americana” ήταν το μισό εξαίσιο και το άλλο μισό γραμμένο για τα αυτιά του Mtv, οι στίχοι όσο πήγαιναν γίνονταν όλο και πιο «φιλικοί προς το περιβάλλον», μέχρι που ήρθε το “Conspiracy Of One” για να αποδείξει το προδεδικασμένο: οι Offspring είχαν γίνει αυτό που μισούσαν κάποτε, δίνοντας μας ένα χαζόχαρούμενο pop album με ηλεκτρικές κιθάρες από trendy γελαστές φατσούλες για trendy γελαστές φατσούλες. Τα videoclip έδειχαν τον νέο χαρακτήρα του group και οι παλιοί πιστοί τους ξεγράφουν πλέον οριστικά.Δυστυχώς όμως για το σύστημα της μουσικής βιομηχανίας είναι όλοι ίδιοι. Έτσι οι άλλοτε αντικομφορμιστές πανκ ήρωες είδαν το album τους να καταποντίζεται τόσο σε κριτικές όσο και σε πωλήσεις. Μετά από χρόνια χάνουν τον drummer τους που φεύγει για να φτιάξει δικό του σχήμα και η πολυεθνική δεν είναι καθόλου ευχαριστημένη. Έτσι ηχογραφούν το “Splinter” και δηλώνουν πως αν και αυτό δεν πάει καλά εμπορικά, θα διαλύσουν...Έχοντας όλα τα album των Offspring και έχοντάς τους παρακολουθήσει από κοντά δεν ξέρω πλέον που να τους κατατάξω και το “Splinter” έρχεται για να με συγχύσει ακόμα περισσότερο. Γιατί; Γιατί αποφάσισαν πάλι το 2004 και μετά από μια απίστευτη καλλιτεχνική κατρακύλα ότι τους φταίει το σύστημα και ξαναρχίζουν να το βρίζουν!Σκληρές κιθάρες (τηρουμένων των αναλογιών - μην φανταστείτε ότι παίζουν και death metal), σκοτεινά φωνητικά (αυτά της προ-“Smash” περιόδου) και υποψιασμένοι στίχοι δημιουργούν ένα album βγαλμένο από τα παλιά... Έχοντας διατηρήσει όλη την ορμή των πρώτων χρόνων τους, νομίζεις ότι ξαναγεννιούνται και ότι επανέρχονται για να ξανακερδίσουν το κοινό που τους έβαλε στα σαλόνια της πολυεθνικής - το ροκ κοινό. Αυτό το album εξελικτικά νομίζω πως θα έπρεπε να είχε βγει λίγο πριν ή λίγο μετά το “Ixnay...”. Όλα αυτά τα στοιχεία θα με είχαν ενθουσιάσει αν δεν υπήρχαν δύο τραγικά κομμάτια για να μου υπενθυμίζουν ότι οι Offspring ανήκουν ακόμα σε πολυεθνική και για να μου φέρνουν μνήμες από το τρισάθλιο “Conspiracy...” : το “Hit That”, που είναι και το πρώτο single του δίσκου, είναι ακριβώς αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος του, hitάκι. Περιέχει μεν κάποιες κιθάρες, αλλά στο ρεφρεν έχει μια γελοία, παιδική μελωδία από υπολογιστή που κάνει μόνο για soundtrack στα συγκρουόμενα. Το άλλο κομμάτι είναι... ρέγκε! Αν είναι ποτέ δυνατόν! Δηλαδή τι άλλο χρειάζεται για να ξενερώσει ένας μουσικόφιλος και φίλος των Offspring (δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ρέγκε, αλλά crossover τέτοιου τύπου μυρίζουν... λεφτά); Αυτά τα δύο κομμάτια είναι κομμένα και ραμμένα για single και πιστεύω πως γράφτηκαν αποκλειστικά για να εξυπηρετήσουν εμπορικές σκοπιμότητες. Φανταστείτε ένα album που στο 80% σου λέει να αντιστέκεσαι στο σύστημα και στο υπόλοιπο 20% το προμοτάρει! Διχασμένοι οι Offspring, διχασμένος και εγώ...Για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, δυστυχώς δε νομίζω ότι ξαφνικά οι Offspring τσαντίστηκαν με το σύστημα. Απλώς επειδή η light εκδοχή τους δεν πουλάει πια, το ξανάριξαν στην αντίδραση, μπας και ψαρώσει κανένας 15χρονος. Οι σκληρές στιγμές του δίσκου είναι καλές, αλλά φαντάζουν άχρωμες μπροστά στο ένδοξο παρελθόν του συγκροτήματος, όχι γιατί παλιά έγραφαν τόσο φοβερή μουσική, αλλά κυρίως γιατί τότε έδειχναν να πρεσβεύουν αυτά που τραγουδούσαν. Το album δυστυχώς είναι πολύ βαρύ για το κοινό του Mtv, αλλά ταυτόχρονα πολύ ψεύτικο για εμάς τους υπόλοιπους. Όση αδυναμία και να τους έχω, νομίζω πως τελικά τα λεφτά τους έκαψαν και δεν ευελπιστώ για κάτι αξιόλογο στο μέλλον και αν το album δεν πάει και καλά εμπορικά (πράγμα πολύ πιθανό)...Τελικά το πιο επιτυχημένο στοιχείο του “Splinter” είναι στο εξώφυλλο που το διαλυμένο κρανίο του αγάλματος νομίζω πως συμβολίζει την αποδόμιση της μουσικής των Offspring. Αν έχετε κανένα γνωστό που είναι κάτω των 15 και αρχίζει τώρα να ακούει ροκ, πάρτε του τα πρώτα album της μπάντας: νομίζω πως θα τα ευχαριστηθεί και θα τον στηρίξουν κατά την διάρκεια της εφηβείας του, όταν όλα φαντάζουν και πρέπει να είναι γνήσια. Επειδή όμως πλέον δεν είμαι 15 και επειδή το album με άγγιξε μόνο λόγω του παρελθόντος του group, μείνετε μακριά από το ξεπούλημα της ιδεολογίας αυτών εδώ. Αν αγαπήσατε το group παλιότερα, πάρτε το, μόνο αν αποφεύγετε τα δύο συγκεκριμένα κομμάτια. Θα σας ξυπνήσει γλυκές αναμνήσεις...