Monovine

D.Y.E.

Self Released (2018)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 28/11/2018
Η επιστροφή των Monovine επιβεβαιώνεται με έναν ακόμα δίσκο ποιοτικού grunge
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Monovine δεν είναι πια η νέα ελπίδα της ελληνικής rock σκηνής. Γιατί απλούστατα είναι ήδη στο χώρο μια γεμάτη δεκαετία. Γεμάτη με τρεις δίσκους πλέον, εδώ και λίγες μέρες, αρκετές περιοδείες αλλά και συμμετοχές σε μεγάλα εγχώρια φεστιβάλ (Rockwave, Ejekt), αλλαγές μελών αλλά πάνω από όλα, με περισσή εμπειρία. Όλα ξεκίνησαν όταν και έκαναν το ξεπέταγμα τους σαν επίδοξοι αναβιωτές του grunge κόντρα στο stoner-οκρατούμενο ελληνικό στερέωμα με το ντεμπούτο άλμπουμ τους "Cliche", έναν εξαιρετικά απολαυστικό δίσκο.

Σε κάποιο σημείο, όμως, επήλθε ο κορεσμός ίσως, και για διάφορους λόγους η παρέα που έκανε αυτό τον εξαιρετικό δίσκο, διαλύθηκε. Ως ντουέτο πλέον (κιθάρα, τύμπανα) οι Monovine κυκλοφόρησαν το "Swallow". Χωρίς να πιάνει σε παλμό τον προκάτοχό του, είχε και αυτό αρκετές όμορφες στιγμές, όπως τα "Oh Baby Death" και "The One".

H πιο εσωστρεφής στιγμή των Monovine κράτησε λίγο και έληξε κάπου στο 2015. Το αρχικό line-up με τον Στράτο, τον Ξενοφώντα και τον Σωτήρη ξανάσμιξε και τα live έγιναν ξανά εκρηκτικά. Μετά από τρία σχεδόν χρόνια όπου κάλυψαν το χαμένο έδαφος, ήρθε η ώρα να ακούσουμε κάτι καινούργιο από τους πρώην Πατρινούς και νυν Αθηναίους και αυτό δεν είναι άλλο από το "D.Y.E.".

Η δεύτερη ανεξάρτητη κυκλοφορία των Monovine - να υπενθυμίσω ότι το "Cliché" είχε κυκλοφορήσει από την Inner Ear - είναι αυτό που θα περίμενε κανείς από την μπάντα. Εκσυγχρονίζονται, αλλά κρατούν τη τρέλα τους για το Seattle και τις μπάντες που ξεπήδησαν από εκεί και κατέκτησαν τον κόσμο. 

Το "D.Y.E." όπως έχουμε διαπιστώσει και live, έχει ξεκάθαρα, κομμάτια ικανά να σε ξεσηκώσουν. Τα δυο πρώτα, "Mellow" και "Throw Me A Bone" κάνουν τη δουλειά τους και με το παραπάνω, ανοίγοντας την όρεξη για τη συνέχεια. Το "For A Sun" ρίχνει λίγο την ένταση, ενώ το "Void" που είναι και το πρώτο videoclip της μπάντας, έχει εμφανείς επιρροές από Queens Of The Stone Age. To "Your Figure Smells" χτίζει σιγά σιγά την κορύφωση και κλείνει με ένα ψυχεδελικό τζαμάρισμα. Στο "Messed Up" θα ακούσουμε το πιο uptempo και χορευτικό κομμάτι του δίσκου, ενώ οι Nirvana επιρροές γίνονται πιο έντονες στο "Burn It" με το αποτέλεσμα να φαίνεται πως «ξεχάστηκε» να συμπεριληφθεί στο "Cliche". Το "Me (Raphe Nuclei)" σε κερδίζει με το χρόνο, αφού κορυφώνεται σιγά σιγά, όπως και το "Your Figure Smells", αλλά αυτό εδώ «βαράει» περισσότερο. Σε 1,5 λεπτό - σκάρτο - οι Monovine βγάζουν τον punk χαρακτήρα τους με το "Ring A Bell?" για να ακολουθήσει η πιο πιασάρικη σύνθεση του δίσκου, το "Why Don't You Shoot Me In The Head". Με το χαλαρό και ατμοσφαιρικό "Haunt" να κινείται σε ρυθμούς Velvet Underground, ο δίσκος φτάνει στο τέλος του μετά από 40 λεπτά.

Είναι γεγονός πως οι Monovine δεν προσπαθούν να κάνουν κάτι εξωπραγματικά πρωτοποριακό για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του ακροατή. Δεν χρειάζεται εξάλλου. Γνωρίζουν τι είναι ικανοί να κάνουν και το κάνουν απλά και ιδιαίτερα ικανοποιητικά. Γουστάρουν τους Nirvana και αυτό φαίνεται σε αρκετές συνθέσεις αλλά και στη φωνή, ωστόσο αυτό είναι που τους έδωσε και το πάτημα να φτάσουν εκεί που βρίσκονται σήμερα. Αυτός βέβαια είναι και ο λόγος που μερικοί τους αφόρισαν, αλλά ακόμα περισσότεροι τους αγαπήσαμε. Πλέον, στη μέχρι στιγμής πιο ώριμη στιγμή τους, έχοντας αφομοιώσει καλύτερα όλες τις επιρροές τους, τις αφήνουν να φανούν όταν το επιτρέπουν οι ίδιοι.

Με λίγα λόγια, ο τρίτος δίσκος των Monovine, είναι καλύτερος απ' ό,τι θα περιμέναμε, καθόλου μονοδιάστατος και με την ποιότητα που μας έχουν αποδείξει ό,τι έχουν αυτά τα δέκα χρόνια ύπαρξής τους.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET